Jezus opowiedział uczniom przypowieść: „Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Jak możesz mówić swemu bratu:
„Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, podczas gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka brata swego. Nie ma drzewa dobrego, które by wydawało zły owoc, ani też drzewa złego, które by dobry owoc wydawało. Po własnym owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia, ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta”. †
VIII Niedziela zwykła
27 lutego 2022
|
Łk 6, 39-45
Widzieć siebie
Jezus Chrystus stawia przed nami trudne zadanie. Tym zadaniem jest umiejętność upominania drugiego człowieka. Dla niektórych ludzi nie stanowi to żadnego problemu, ponieważ potrafią bez mrugnięcia okiem wytknąć komuś jego błędy i niedoskonałości. Dla większości jednak, upominanie innych jest niełatwym zadaniem. W chrześcijańskim upomnieniu potrzebna jest świadomość swoich słabości. Bez pokory nie da się prawdziwie upominać drugiego człowieka. Moje upomnienie musi polegać na tym, że zanim zobaczę niedoskonałości innego, to najpierw zauważę je w sobie.
Upomnienie brata może być prawdziwe, gdy sam nauczyciel widzi błędy w swoim życiu i chce je naprawiać. Fałszywy nauczyciel nie potrafi stanąć w prawdzie. Nosi na sobie maskę obłudnej doskonałości. Nie przyjmuje, że tylko wtedy jego nauka będzie prawdziwa, jeśli jego życie będzie potwierdzało jego słowa. Zatem jeśli chcemy innych upominać, jak mają żyć, sami postępujmy tak, aby nasze życie było dobrą podpowiedzią dla błądzących.
Panie Jezu Chryste, naucz mnie dostrzegać swoje niedoskonałości i braki, a dopiero potem zwracać uwagę innym na ich błędy!
Jezus Chrystus stawia przed nami trudne zadanie. Tym zadaniem jest umiejętność upominania drugiego człowieka. Dla niektórych ludzi nie stanowi to żadnego problemu, ponieważ potrafią bez mrugnięcia okiem wytknąć komuś jego błędy i niedoskonałości. Dla większości jednak, upominanie innych jest niełatwym zadaniem. W chrześcijańskim upomnieniu potrzebna jest świadomość swoich słabości. Bez pokory nie da się prawdziwie upominać drugiego człowieka. Moje upomnienie musi polegać na tym, że zanim zobaczę niedoskonałości innego, to najpierw zauważę je w sobie.
Upomnienie brata może być prawdziwe, gdy sam nauczyciel widzi błędy w swoim życiu i chce je naprawiać. Fałszywy nauczyciel nie potrafi stanąć w prawdzie. Nosi na sobie maskę obłudnej doskonałości. Nie przyjmuje, że tylko wtedy jego nauka będzie prawdziwa, jeśli jego życie będzie potwierdzało jego słowa. Zatem jeśli chcemy innych upominać, jak mają żyć, sami postępujmy tak, aby nasze życie było dobrą podpowiedzią dla błądzących.
Panie Jezu Chryste, naucz mnie dostrzegać swoje niedoskonałości i braki, a dopiero potem zwracać uwagę innym na ich błędy!
| < Poprzednia | Następna > |
|---|