Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?”.
On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy. †
XXX Niedziela zwykła
кс. Юрый Марціновіч
25 października 2020
|
Mt 22, 34-40
Powołani do miłości
Człowiek jest powołany do miłości. Pan Bóg stworzył nas z miłości i zaprosił, abyśmy odpowiedzieli na Jego miłość, naśladowali ją i zarażali nią świat. Dlatego w życiu chrześcijanina niezwykle istotne są trzy rzeczy: wierna miłość do Boga, zdrowa miłość do siebie i ofiarna miłość do drugiego człowieka.
Miłość do Boga dotyczy moich relacji z Nim. Kochać Go, to nie tylko myśleć o Nim czule, pięknie o Nim mówić i pobożnie się modlić. Miłość do Boga przejawia się w tym, że jest On naprawdę moim Bogiem, jedynym Panem, jest dla mnie najważniejszy i razem z Nim układam moje życie. Wtedy naprawdę kocham Boga, wierzę w Niego, ufam Mu i potrafię zawierzyć Mu siebie i wszystko, czym żyję.
Miłość do siebie dotyczy mnie samego i polega na umiejętności kochania siebie w taki sposób, w jaki ukochał mnie Bóg. Nie chodzi tu jednak o miłość egocentryczną, egoistyczną czy narcystyczną. Kochać siebie, to widzieć siebie oczami Boga i czuć się Jego umiłowanym dzieckiem.
Miłość do bliźniego dotyczy sióstr oraz braci i wyraża się w sposobie mojego myślenia, mówienia i postępowania. Miłość do bliźniego nie jest tylko zwykłą postawą dobroci i przyjaźni. Kochać drugiego człowieka, nawet nieprzyjaciela, to być dla niego miłosiernym tak, jak miłosierny jest Bóg. To pragnąć i szukać jego dobra, umieć poświęcić mu swój czas, siły oraz dobra duchowe i materialne. Jeżeli naprawdę jestem człowiekiem miłości, to chcę dla bliźniego tego, czego pragnie dla niego Bóg: błogosławieństwa i szczęścia na ziemi oraz życia wiecznego w raju.
Panie Jezu Chryste, dopomóż mi zawsze być człowiekiem miłości, abym kochał Ciebie całym swoim sercem, a bliźniego swego jak siebie samego.
Człowiek jest powołany do miłości. Pan Bóg stworzył nas z miłości i zaprosił, abyśmy odpowiedzieli na Jego miłość, naśladowali ją i zarażali nią świat. Dlatego w życiu chrześcijanina niezwykle istotne są trzy rzeczy: wierna miłość do Boga, zdrowa miłość do siebie i ofiarna miłość do drugiego człowieka.
Miłość do Boga dotyczy moich relacji z Nim. Kochać Go, to nie tylko myśleć o Nim czule, pięknie o Nim mówić i pobożnie się modlić. Miłość do Boga przejawia się w tym, że jest On naprawdę moim Bogiem, jedynym Panem, jest dla mnie najważniejszy i razem z Nim układam moje życie. Wtedy naprawdę kocham Boga, wierzę w Niego, ufam Mu i potrafię zawierzyć Mu siebie i wszystko, czym żyję.
Miłość do siebie dotyczy mnie samego i polega na umiejętności kochania siebie w taki sposób, w jaki ukochał mnie Bóg. Nie chodzi tu jednak o miłość egocentryczną, egoistyczną czy narcystyczną. Kochać siebie, to widzieć siebie oczami Boga i czuć się Jego umiłowanym dzieckiem.
Miłość do bliźniego dotyczy sióstr oraz braci i wyraża się w sposobie mojego myślenia, mówienia i postępowania. Miłość do bliźniego nie jest tylko zwykłą postawą dobroci i przyjaźni. Kochać drugiego człowieka, nawet nieprzyjaciela, to być dla niego miłosiernym tak, jak miłosierny jest Bóg. To pragnąć i szukać jego dobra, umieć poświęcić mu swój czas, siły oraz dobra duchowe i materialne. Jeżeli naprawdę jestem człowiekiem miłości, to chcę dla bliźniego tego, czego pragnie dla niego Bóg: błogosławieństwa i szczęścia na ziemi oraz życia wiecznego w raju.
Panie Jezu Chryste, dopomóż mi zawsze być człowiekiem miłości, abym kochał Ciebie całym swoim sercem, a bliźniego swego jak siebie samego.
| < Poprzednia | Następna > |
|---|