XIII NIEDZIELA ZWYKŁA
кс. Юрый Марціновіч
28 czerwca 2020
|
Mt 10, 37–42
Jezus powiedział do swoich apostołów: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody”. †
ODRZUCAĆ TO, CO ZNIEWALA
Rzadko świadomie wybieramy to, co pozbawione jest wartości. Częściej ulegamy pozorom i sądzimy, że dobrze wybraliśmy, chociaż później przekonujemy się, że tak nie jest. Jezus chce nas wyzwolić z sideł pozornych wartości i nauczyć żyć tak, aby docierać do prawdy o ludziach, rzeczach i sprawach.
Chrystus Pan pokazuje nam, że chociaż powtarzamy innym, jak bardzo ich kochamy, to w rzeczywistości skupieni jesteśmy na tym, co my mamy z tej miłości. Gdy przeraża nas ogrom cierpienia w świecie, Jezus odsłania przed nami jego sens; nie chce bowiem, abyśmy całe życie uciekali przed nim, lecz abyśmy umieli dzięki niemu dojrzewać.
Zbawca przypomina nam nieustannie o życiu wiecznym, aby zbliżanie się do kresu naszej ziemskiej wędrówki nie było naznaczone paraliżującym strachem, pustką i poczuciem bezsensu. Dlatego Jezus nieustannie przenika nas swoim słowem i dodaje nam potrzebnej odwagi.
Jesteśmy przecież wszyscy dziećmi Bożymi, konieczne więc jest, abyśmy miłość odróżniali od jej pozorów; żebyśmy w człowieku widzieli bliźniego i odrzucali to, co nawzajem nas zniewala. Przede wszystkim zaś, abyśmy nie byli ślepi, gdy Bóg przechodzi przez nasze życie, aby nas pocieszyć, uzdrowić i umocnić.
Rzadko świadomie wybieramy to, co pozbawione jest wartości. Częściej ulegamy pozorom i sądzimy, że dobrze wybraliśmy, chociaż później przekonujemy się, że tak nie jest. Jezus chce nas wyzwolić z sideł pozornych wartości i nauczyć żyć tak, aby docierać do prawdy o ludziach, rzeczach i sprawach.
Chrystus Pan pokazuje nam, że chociaż powtarzamy innym, jak bardzo ich kochamy, to w rzeczywistości skupieni jesteśmy na tym, co my mamy z tej miłości. Gdy przeraża nas ogrom cierpienia w świecie, Jezus odsłania przed nami jego sens; nie chce bowiem, abyśmy całe życie uciekali przed nim, lecz abyśmy umieli dzięki niemu dojrzewać.
Zbawca przypomina nam nieustannie o życiu wiecznym, aby zbliżanie się do kresu naszej ziemskiej wędrówki nie było naznaczone paraliżującym strachem, pustką i poczuciem bezsensu. Dlatego Jezus nieustannie przenika nas swoim słowem i dodaje nam potrzebnej odwagi.
Jesteśmy przecież wszyscy dziećmi Bożymi, konieczne więc jest, abyśmy miłość odróżniali od jej pozorów; żebyśmy w człowieku widzieli bliźniego i odrzucali to, co nawzajem nas zniewala. Przede wszystkim zaś, abyśmy nie byli ślepi, gdy Bóg przechodzi przez nasze życie, aby nas pocieszyć, uzdrowić i umocnić.
|
| < Poprzednia | Następna > |
|---|