Zbudować jedność z otaczającymi nas ludźmi
Ангеліна Пакачайла
15 stycznia 2017
|
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!Witam czytelników młodzieżowej rubryki „Na skrzyżowaniu”. W dzisiejszym numerze porozważamy o jedności między ludźmi i wspólnocie naśladowców Chrystusa. Zastanowimy się, po co w stosunkach szukać punktu styczności i kiedy różnorodność jest szczególnym bogactwem. Naprzód z Bogiem!
Наперад з Богам!
Cytat z Biblii:
„Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania” (2 Kor 5, 19)
Śmierć na krzyżu Syna Bożego pogodziła człowieka ze Stworzycielem. Grzechy przestały być przeszkodą nie do pokonania na drodze do osiągnięcia szczęścia wiecznego, ponieważ Chrystus wziął je na Siebie, przybijając ludzkie występki gwoździami do drewna. Od tego momentu każdy wierzący jest powołany do niestrudzonego głoszenia tej prawdy innym, aby razem budować Boże Królestwo zarówno na ziemi, jak i na niebie.†
Intencja miesiąca:
аby wszyscy chrześcijanie, dochowując wierności nauczaniu Pana, angażowali się, przez modlitwę i miłość braterską, na rzecz przywrócenia pełnej jedności kościelnej i współpracowali, mierząc się z aktualnymi wyzwaniami stojącymi przed ludzkością
Papież Franciszek często mówi o współpracy ekumenicznej oraz dążeniu do odnowienia pełnej jedności wszystkich naśladowców Chrystusa. Pontyfik podkreśla, że różne zwyczaje, które istnieją w świecie chrześcijańskim (jeśli rzeczywiście są zakorzenione w tradycji apostolskiej), są bogactwem, a nie zagrożeniem dla jedności Kościoła. By różnorodność nie była powodem konfliktu, konieczne jest powierzenie kierownictwa Duchowi Świętemu. Dopiero wtedy wspólnoty chrześcijańskie nie będą konkurowały, lecz współpracowały ze sobą.
Przedmiot rozważań miesiąca:
jedność
Nie zawsze być razem znaczy stanowić jedność. Na przykład mieszkańcy jednego państwa mogą nie odczuwać, że tworzą wspólnotę jako obywatele. Tak samo czasem dzieje się w rodzinach. Osoby, które mieszkają pod jednym dachem i tworzą jedną komórkę społeczeństwa, nie mają pojęcia o czym rozmawiać podczas kolacji. Jedność to wewnętrzna siła łącząca, która jednoczy na wyższym duchowym poziomie. Uodparnia człowieka na trudności dzięki wspólnemu celowi i zainteresowaniu z innymi ludźmi, gotowymi je poprzeć.
Cel miesiąca:
zbudować jedność z otaczającymi nas ludźmi
Taki zamiar przybliży zgodę i pomoże lepiej zrozumieć tych, którzy są obok. W jaki sposób to zrealizować? Każdy wie, że aby budynek był mocny i trwały, niezbędny jest dobry fundament. Inaczej wznoszenie ścian lub próba upiększenia wnętrza najpewniej się nie powiedzie. Dlatego też budowanie jedności powinno się opierać na świadomości i zaakceptowaniu tego, że każdy człowiek na planecie jest tak samo kochany przez Boga; warto więc szanować siebie nawzajem i podtrzymywać przyjacielskie relacje. Oprócz tego, otwartość na bliźniego pozwala spojrzeć w oczy Wszechmogącemu.
Sprawa miesiąca:
odnaleźć punkty styczności
Być może nie jest łatwym zadaniem trzymać się rzeczy fundamentalnych – znacznie prościej jest odnaleźć punkty styczności, dzięki którym w relacjach zachowuje się równowaga. Do budowania jedności z ludźmi można poszukać w pamięci momentów, które jednoczą. W relacjach z krewnymi mogą to być rodzinne tradycje, ze znajomymi – zainteresowania lub pewna wspólna działalność, z nieznajomymi ciekawe jest samo poszukiwanie punktów styczności. Wszystko to sprzyja wzmocnieniu więzi między ludźmi i stopniowemu zrozumieniu przez każdego prawdy o tym, że mimo wszelkich różnic i niepodobieństw wszyscy należymy do jednej dużej rodziny dzieci Bożych.
Książka miesiąca:„Krzyż i filozofia. Sens chrześcijaństwa i problem jedności”, arcybiskup Józef Baron
Wymieniona książka jest częścią trylogii o Krzyżu. W pierwszym tomie – „Krzyż i chrześcijaństwo” – abp Baron przygląda się ogólnemu zakresowi pytań, w drugim – „Krzyż i Dialog” – charakteryzuje ekumenizm. Autor wyraża nadzieję, że trzecia część – „Krzyż i filozofia” – również nie pozostawi czytelników obojętnymi w poszukiwaniach duchowych. W książce mówi się o stosunkach teologii i filozofii, o pytaniach metafizyki i historii, o związkach racjonalno-logicznych i duchowo-egzystencjalnych. Jest to próba usystematyzowania tematu Krzyża, zapoczątkowanego przez autorów Nowego Testamentu, a kontynuowanego do dnia dzisiejszego.
Proszę opowiedzieć historię papiestwa św. Fabiana. Brat mojej mamy nosi imię tego męczennika. Chciałabym poznać więcej szczegółów o nim. Parafianka z kościoła św. Kazimierza w Lipniszkach
Piosenka miesiąca:
„W Chrystusie jesteśmy jedną rodziną”, Walery Korop
„Rozejrzyj się dookoła, ci wszyscy to twoi przyjaciele...” – od tych słów rozpoczyna się utwór. Przypomina o tym, że „jeden dla drugiego ty i ja w Chrystusie jesteśmy jedną rodziną”. Zapewnia, że Bóg kocha każdego bez wyjątku i napełnia dusze ludzi Duchem Świętym. „Tyś moim bratem, a ty – siostrą od Niebieskiego Ojca. Łaska Chrystusa spoczywa na nas i nigdy się nie skończy”.
Osoba miesiąca: św. Fabian
Pochodził ze starożytnego rodu rzymskiego. Wstąpił na tron papieski w 236 roku. Jego wybór dokonał się za specjalną interwencją Opatrzności Bożej. Gdy się zastanawiano, kogo powołać na urząd namiestnika Chrystusa, zauważono, że nad głową Fabiana zawisł gołąb. Uznano ten znak za cudowny.
Fabian sprawował władzę w Kościele w ciągu 14 lat. W tym czasie zdołał uporządkować rzymskie cmentarze, zaprowadzając na nich stałą administrację, wyznaczył duchownych do spisywania i gromadzenia dokumentów dotyczących męczenników, zarządził coroczne święcenie olejów używanych przy sprawowaniu sakramentów.
Jako pasterz całego Kościoła dbał o zachowanie karności i czystości obyczajów wśród duchowieństwa i wiernych. Wielu nawrócił do Chrystusa. Istnieje legenda, że ochrzcił imperatora Filipa I, nawróconego do Chrystusa przez senatora Poncjusza.
Podczas prześladowania chrześcijan za panowania cesarza Decjusza (249–251) został aresztowany i umęczony dnia 20 stycznia 250 roku. Okoliczności jego męczeństwa nie są znane. W 1854 roku archeologowie badający katakumby św. Kaliksta odnaleźli płytę nagrobną z imieniem Fabiana. Szczątki świętego znajdują się w Rzymie, w kościele św. Praksedy.
|
| < Poprzednia | Następna > |
|---|