Duch Święty mieszka w duszy każdego chrześcijanina

Życie Kościoła

4 czerwca Kościół obchodzi uroczystość Zesłania Ducha Świętego, którą się kończy okres wielkanocny. Spróbujmy zrozumieć, dlaczego jest ona jedną z najważniejszych w kalendarzu liturgicznym, a także kim jest Duch Święty i w jaki sposób działa w duszy wiernego.
Dlaczego obchodzimy uroczystość Zesłania Ducha Świętego?
    Na 50. dzień po zmartwychwstaniu Zbawcy w Jeruzalem w domu, gdzie uczniowie Jezusa zgromadzili się na modlitwie, dał się słyszeć szum z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i na każdym z nich spoczął język, jakby z ognia (por. Dz 2, 2-3). Zgodnie z obietnicą daną przez Chrystusa przed wniebowstąpieniem na Apostołów podobny do ognistych płomieni zstąpił Duch Święty – Pocieszyciel, który powinien dokończyć sprawę zbawienia człowieka.
    Poczuwszy mocny przypływ sił wewnętrznych, natchnienie i niezwykłą radość, uczniowie zaczęli głośno wychwalać Boga. Dokoła nich zebrało się dużo ludzi. Wtedy dopiero zrozumieli, że mówią nieznanymi sobie dotychczas językami. Bez względu na to, jak różnorodny był tłum, każdy słyszał swoją mowę ojczystą. Wtedy to Piotr Apostoł wygłosił pierwsze kazanie, w którym wytłumaczył zgromadzonym, że poprzez zesłanie Ducha Świętego spełniło się starożytne proroctwo. Nawoływał obecnych do nawrócenia i przyjęcia chrztu w imię Jezusa Chrystusa. Wieczorem tegoż dnia liczba wiernych wyniosła trzy tysiące osób. Od tego czasu uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest uważana za dzień narodzin Kościoła.

   W jaki sposób czcimy wspomnienie tego wydarzenia historycznego?
    Wcześniej we Włoszech na pamiątkę cudu zstąpienia ognistych języków z dachów rzucano płatki róż, w związku z czym uroczystość nosiła nazwę „Pasqua rosatum” („Pascha róż”). We Francji podczas nabożeństwa dmuchano w trąby na wspomnienie dźwięku gwałtownego wiatru, który towarzyszył zesłaniu Ducha Świętego. W Wielkiej Brytanii organizowano procesje, zwane „Whit Walks” („Duchowe spacery”). Zwykle uczestniczyły w nich orkiestry i chóry. Dziewczynki, które szły w procesji, miały na sobie białe ubranie. Organizowano również „Duchowe kiermasze”, znane też jako „Ale Trójcy”, podczas których warzono piwo, tańczono moreskę, przeprowadzano serowe wyścigi i zawody dla łuczników.
   
Wszyscy powinniśmy stanowić jedno w Jezusie Chrystusie przez Ducha Świętego.

W sakramencie bierzmowania kandydaci zostają ubogaceni szczególną mocą Ducha Świętego    W tradycji wschodniosłowiańskiej uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest nazywana „Siomuchą”, ponieważ jest obchodzona w 7. niedzielę po Wielkanocy. Na Białorusi, Ukrainie, w Rosji, Polsce istnieje tradycja upiększania świątyń gałązkami drzew liściastych (najczęściej buka, brzozy, lipy i modrzewia) oraz polnymi kwiatami na znak tego, że Duch Święty odnawia człowieka, dzięki czemu rozkwita. W niektórych regionach Polski istnieje zwyczaj dekorowania zielenią własnych domów, nazywany majeniem. Jest on szczególnie rozpowszechniony w parafiach, gdzie na uroczystość Zesłania Ducha Świętego przypada odpust.
   
    Kim lub czym jest Duch Święty?
    Niektórzy uważają Ducha Świętego za pewną abstrakcyjną siłę, bezosobową energię, rękę lub tchnienie Wszechmogącego. W Biblii zostało wyraźnie powiedziane, że Duch Święty to osoba Trójjedynego Boga. Tej najważniejszej prawdy raczej nie da się ogarnąć rozumem – trzeba ją przyjąć z pokorą. Bardzo ważne jest w nią uwierzyć, ponieważ nie jest możliwe prawdziwe oddanie czci Duchowi Świętemu, jeśli się Go nie uważa za osobę Boga. Przez niepełny odbiór Boskiej tajemnicy człowiek nieumyślnie znieważa Trójcę.
    Czym jeszcze wierny może obrazić Ducha Świętego? W Katechizmie Kościoła Katolickiego zostały wymienione grzechy przeciwko Niemu: grzeszyć, pokładając nadzieję w bezgranicznym miłosierdziu Bożym; wątpić w łaskę Bożą; sprzeciwiać się poznanej prawdzie wiary; zazdrościć bliźniemu, który otrzymał łaskę Bożą; zatwardziale trwać w grzechach, odkładając spowiedź aż do śmierci.
  Przez wody chrztu w duszy pojawia się nowe, nadprzyrodzone 
życie – łaska uświęcająca  Zgodnie z Ewangelią, człowiekowi nie zostanie darowany grzech przeciwko Duchowi Świętemu – świadome odrzucenie widzialnego działania Bożej łaski. „Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. Jeśli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym” (Mt 12, 31-32). Mówiąc o bluźnierstwie przeciwko Duchowi Świętemu, Chrystus miał na uwadze obrazę swojej Boskości, mówiąc o zniesławieniu Syna – swego człowieczeństwa. O tym, jak bardzo ciężki jest to grzech, świadczy to, że zbawienia może zostać pozbawiony nawet ten, kto popełnia go nieświadomie.
   
    Kiedy Duch Święty przychodzi do naszej duszy?
    Zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego narodziny człowieka w Duchu Świętym odbywają się podczas chrztu. W tym momencie Trójca Święta tak jakby wznosi dom w duszy swojego stworzenia. Ubogacenie mocą Ducha Świętego ma miejsce w sakramencie bierzmowania, gdy zstępuje On na chrześcijanina i udziela swoich darów. Każdy kapłan otrzymuje szczególną łaskę Ducha Świętego w sakramencie święceń. Przez nią upodabnia się do Chrystusa – Kapłana, Nauczyciela i Pasterza.
   
Duch Święty nigdy nas nie opuszcza, choć sami z powodu swojej grzesznej natury możemy Go pozostawić.

    Tak więc Duch Święty mieszka w nas! Jednak jest On obecny tylko w duszy, która znajduje się w stanie łaski uświęcającej, w przyjaźni z Wszechmogącym. Człowiek traci tę łaskę, jeśli dobrowolnie wybiera to, co jest niezgodne z Bożymi przykazaniami (grzech śmiertelny).
    W jednej z ostatnich homilii Ojciec Święty Franciszek podkreślił, że trzeba się modlić o dar otwartego serca, ponieważ inaczej „Duch Święty nie może do niego wejść”.
    Papież również zaproponował zadać sobie bardzo ważne pytanie: „Czy staram się słuchać Ducha Świętego, Jego natchnień, abym szedł naprzód w życiu chrześcijańskim i świadczył, że Jezus jest Panem?”.
   
    W jaki sposób czcimy wspomnienie tego wydarzenia historycznego?
    To, że Duch Święty mieszka w nas, nie świadczy o tym, że możemy Go wykorzystywać – to Duch wykorzystuje nas. Jego dary są narzędziami, dzięki którym we współpracy z Wszechmogącym budujemy Jego Królestwo. „Dary Ducha Świętego są trwałymi dyspozycjami, które czynią człowieka uległym, by iść za Jego poruszeniami” (KKK, 1830). Tych darów jest 7:
    mądrość, rozum, rada, męstwo, umiejętność, pobożność, bojaźń Boża.
 Od momentu święceń kapłani na zawsze otwierają swoje serca na Ducha   „Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce” (1 Kor 12, 8-11). Dlatego też gdy ktoś prosi o pełnię darów, powinien pamiętać, że Bóg wie wszystko i czyni w człowieku to, co jest zgodne z Jego upodobaniem, na korzyść tej osoby i dla uzyskania owoców.
    Zamiast tego, by dążyć do otrzymania Ducha Świętego, warto najpierw pragnąć oddać się pod Jego władzę. Całkowite zaufanie Duchowi Świętemu pozwala Mu działać w sercu wiernego z ogromną mocą. Kwitnący ogród w duszy powoli dojrzewa i przynosi człowiekowi i wspólnocie bogate plony: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wytrwałość, wierność, opanowanie, skromność, wstrzemięźliwość, czystość. Zaufajmy Duchowi Świętemu, pozwólmy Mu działać w nas na chwałę Pana!