Podczas przekazania znaku pokoju cały kościół ożywa i na nowo objawia się włoska ekspresja. Parafianie witają uśmiechami wszystkich, którzy są w pobliżu, a następnie rozglądają się i machają rękami do wszystkich, którzy są w innych częściach kościoła. Rytuał się przeciąga, ponieważ nikt nie chce kogoś ominąć.
   
    ВеBardzo charakterystyczne dla Włochów są również opóźnienia. Z moich obserwacji wynika, że spóźniają się do pracy, na romantyczne randki, z opóźnieniem rozpoczynają zajęcia. Ale – nie na Msze św. Gdy nabożeństwo ma się rozpocząć o godz. 11.00, właśnie o godz. 11.00 słychać dzwon i ksiądz wchodzi do świątyni. Innymi słowy, dla Pana Boga Włosi zdradzają samych siebie. A propos, Msza św. zwykle nie trwa dłużej niż odpowiedni do tego czas – po godzinie wszyscy się rozchodzą. A dokładniej, wychodzą z kościoła i gromadzą się na placu przy świątyni: śmieją się, gwarzą i prowadzą pogawędki.
   
    Lekkość i radość życia znajduje również odzwierciedlenie w celach zbierania darowizn. Jeśli w naszych kościołach często widzimy skarbonki z napisami „na remont kościoła” lub „dla ubogich”, to we włoskich świątyniach można zobaczyć kosze z tymi samymi eterycznymi słowami „offerte per fiori” – czyli darowizny na kwiaty. W związku z tym kościół w tym przypadku jest ozdabiany nie sezonowymi piwoniami, lecz wykwintnymi jaskrami.
   
   Jeśli parafia przeżywa określoną uroczystość, trudno jest odróżnić wydarzenie religijne od imprezy. Raz trafiłam na Mszę świętą, gdy młodzież przyjmowała sakrament bierzmowania. Zarówno kobiety, mężczyźni, jak i chłopacy z dziewczynami byli ubrani odświętnie. Wszystkie ubrania były wesołych kolorów. Wysokie obcasy i wysokie fryzury. Płatki uszu odciągały ciężkie kolczyki, a złote pierścienie z kamykami cieszyły swym pięknem i błyszczały na palcach. Krótko mówiąc, dzień święty świętują.
   
    Jednak najbardziej namacalnym symbolem katolicyzmu we Włoszech są dla mnie małe kaplice z tymi samymi małymi postaciami Maryi w środku. Kaplice znajdują się prawie na każdym kroku i często w najbardziej nieoczekiwanych miejscach. Spacerujesz po głębokim lesie i nagle w środku zarośli jest Madonna. Jedziesz z pełną prędkością przez serpentynę – ale zdążasz zauważyć, jak przemykasz obok Matki Bożej. A nawet nie jednej, ale kilku przez całą drogę. I oczywiście, Bogurodzice, które witają przy wjeździe do następnego miasta lub po prostu czuwają w centrum miasta.