Tradycyjny medalik św. Benedykta, nazywany też Krzyżem św. Benedykta, pochodzi z 1664 roku. Wizerunki rozmieszczające się na nim zostały zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1857 roku. W odpowiednim dokumencie zaznaczono, że używając medalika i modląc się przez wstawiennictwo świętego, można wybłagać u Boga liczne łaski, szczególnie obronę przed złym duchem.
    Na awersie medalika znajduje się wizerunek św. Benedykta, który w prawej ręce trzyma krzyż, a w lewej – regułę zakonną. Po lewej od świętego stronie leży mitra – symbol władzy zgromadzenia benedyktynów, a po prawej siedzi kruk. Jest też napis: Crux Sancti Patris Benedicti (Krzyż świętego ojca Benedykta). †

Na rewersie – duży krzyż, a na nim w odpowiedniej kolejności widnieją litery łacińskich wyrazów, które tłumaczą znaczenie samego medalika. W ten sposób w czterech płaszczyznach, rozdzielonych znakiem krzyża, znajdują się następujące skróty: CSPB (Crux Sancti Patris Benedicti – Krzyż świętego ojca Benedykta). Na pionowej belce Krzyża, od góry do dołu: CSSML (Crux Sancta Sit Mihi Lux – Święty Krzyż niech mi świeci). Na poziomej belce: NDSMD (Non Draco Sit Mixi Dux – Starożytny zły smok niech zginie). Dookoła krzyża: VRSNSMV (Vade Retro Satana, Non Suade Mihi Vana – Szatan niech odstąpi, próżność niech we mnie nie wstąpi), SMQLIVB (Sunt Mala Quae Libas Ipse Venena Bibas – Złem mnie nie skusi, kubek otruty sam osuszy).
    Jeśli medalik znacznie różni się od przytoczonego opisu, lepiej z niego nie korzystać. Po pierwsze, może nie mieć potwierdzenia Stolicy Apostolskiej. Po drugie, może zawierać okultystyczne i masońskie wizerunki, które są niebezpieczne dla chrześcijanina.