Tradycje adwentowe w rodzinach chrześcijańskich
Pytania i odpowiedzi
W okresie Adwentu bardzo ważnym, wymownym i często stosowanym w liturgii domowej znakiem jest świeca. Świece i lampiony posiadają bogatą symbolikę. W liturgii Kościoła światło jest stosowane jako znak już od IV wieku i jest symbolem radości. Głównie jednak jest symbolem Chrystusa, gdyż prorocy zapowiadali Go jako światłość (Iz 49,6). Świeca jest również symbolem życia chrześcijanina, który jest włączony w światłość Chrystusową i żyje zgodnie z przykazaniami Bożymi. Wymienia się kilka rodzajów świec adwentowych: Świeca roratna, koloru białego lub jasnożółtego, jest przewiązana białą wstążką i udekorowana zielenią (najczęściej mirtem). Umieszcza się ją na ołtarzyku domowym, często obok figurki lub obrazu Matki Bożej.
Zapalana w czasie modlitw rodzinnych, symbolizuje Maryję, która w
mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa -
Światłość Prawdziwą. Świeca kalendarzowa, na której są oznaczone daty
czterech niedziel Adwentu lub poszczególnych dni tego okresu, jest
zapalana w czasie modlitw rodzinnych i przy posiłkach. Każdego dnia
pali się ją do miejsca przeznaczonego na ten dzień. Dopala się
całkowicie przy wieczerzy wigilijnej. Świeca Maryjna, ustawiana w dniu
8 grudnia lub w przeddzień wieczorem na uroczystość Niepokalanego
Poczęcia, jest dekorowana zielenią i kwiatami. Po jej zapaleniu rodzina
może zaśpiewać „Magnificat», odmówić tajemnicę Różańca świętego -
Zwiastowanie NMP - lub śpiewać pieśni Maryjne. Lampiony adwentowe w
formie czworoboku zamkniętego, którego ścianki są podklejone od
wewnątrz kolorową bibułą i przypominają gotyckie witraże z symbolami
chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi, w domu są na widocznym
miejscu, a dzieci, idąc na roraty, zabierają je ze sobą do kościoła.
Lampion adwentowy jest ilustracją do przypowieści Jezusa o pannach
roztropnych (Mt 25,1-13).
Kolejnym takim znakiem jest siano
dobrych uczynków - zwyczaj przeniesiony z Francji. W pierwszą niedzielę
Adwentu każde dziecko dostaje od rodziców pusty żłóbek. Odtąd każdego
dnia wieczorem przy modlitwie pacierzowej dziecko czyni rachunek
sumienia i za każdy dobry uczynek wkłada jedną słomkę siana do żłóbka.
Jest to dar dziecka dla Bożego Dzieciątka na pamiątkę Jego urodzin.
Widok żłóbka z sianem dobrych uczynków napełnia dziecko tęsknotą za
Zbawicielem przy pójściu na spoczynek i przy przebudzeniu się rankiem.
W dzień Bożego Narodzenia każde dziecko, budząc się ze snu, znajduje w
swoim żłóbku figurkę Dzieciątka Jezus.
Starajmy
się wprowadzać do naszych domów rodzinnych obrzędy o treści
chrześcijańskiej: własne lub te już znane, żeby pomagały budować
miłość, wrażliwość i braterskość zarówno w każdym człowieku, jak i
między ludźmi.