Гэта нявыдуманая гісторыя здарылася калісьці з дзяўчынкай вашага ўзросту. Можа і з вамі адбылося штосьці падобнае?!
У клас, дзе вучылася дзяўчынка, у пачатку навучальнага году прыбыла новенькая. Яна была непрыгожая, таму з ёй цэлы месяц ніхто не размаўляў, не гуляў і не сябраваў. Але аднойчы ўсё раптам змянілася. Пасля ўрокаў усе дзяўчынкі засталіся і паклікалі новенькую. Толькі Галінкі з імі не было. Равесніцы з класу вырашылі дамовіцца, што кожная з іх падорыць сваёй аднакласніцы на дзень нараджэння, які будзе ў суботу. Адна з дзяўчынак вырашыла падарыць хатнія ружы, другая - новую фіялку, трэцяя - незвычайныя блакітныя рамонкі, чацвёртая - гладыёлусы... Кожная дзяўчынка прыдумала, якія кветкі яна падорыць Галінцы.
- А ты, новенькая, падары Галінцы кактус. У яе яшчэ не было кактуса... Яна вельмі ўзрадуецца, - злосна хіхікнула адна з дзяўчынак.
- Сапраўды, кактуса ў яе няма, - пацвердзіла другая.
Школьніцы добра ведалі, што іх сяброўка цярпець не можа кактусы. А паколькі новенькую яны недалюблівалі, яны вырашылі над ёй пасмяяцца. І сапраўды, новенькая падарыла Галінцы кактус. Тая зморшчылася ад агіды, але нічога не сказала новенькай. Дзяўчынка паставіла кактус у кухні на халадзільнік і думаць пра яго забылася. Дні ішлі за днямі. Маленькая гаспадынька не палівала кактус. Ён стаяў у сухой зямлі, растапырыўшы свае іголкі. А тут яшчэ кветкі сталі над ім падсмейвацца:
- Гэй, вырадак! Дарма ты да нас завітаў. Галінка не можа цярпець кактусаў, - гаварыў цыперус.
- Ад цябе - ніякай карысці. Ні лісця ў цябе, ні кветак - адны калючкі! - смяяліся фіялкі.
- Без вады табе не пражыць. Гаспадыня цябе не палівае, каб ты высах, - дадавалі гібіскусы.- Ніколі ў цябе не будзе такіх далікатных лісточкаў і такіх аксамітных кветак, як у нас.
Усё, што гаварылі кветкі, было падобна на праўду. Зямля ў яго гаршку высахла і патрэскалася, кактус зморшчыўся, калючкі яшчэ больш падоўжыліся. Зараз ён быў падобны не на вожыка, а на дзікабраза. Але мала хто ведаў, што якраз дзякуючы калючкам кактус выжыў. Калючкі, як помпы, высмоктвалі ўсю вільгаць з паветра кухні. А вільгаці было досыць, таму што маці Галінкі кожны дзень варыла супы, кампоты, марынавала агурочкі, гатавала іншыя розныя стравы, ад якіх сыходзіла пара, такая патрэбная для кактуса. І вось аднойчы Галінчына маці заўважыла, што зямля, у якой рос кактус, зусім высахла. Яна паліла кактус цёплай кіпячонай вадой і сказала Галінцы:
- Чаму ж ты, дачушка, пра кактус забылася?
- Не, я не забылася. Проста ён мне не патрэбны, выкінь яго, калі хочаш! - адказала Галінка.
- Як жа такую прыгажосць выкінуць? - здзівілася маці.
- Мама, ды якая ў ім прыгажосць?! Выкінь яго.
- Галінка, падыдзі сюды бліжэй і паглядзі, якая на ім цудоўная кветачка!
Маці зняла вазонік з халадзільніка і паказала Галінцы кветку. І праўда, з кактуса звісала тоўстае доўгае сцябло, канец якога быў увенчаны вялізнай белай кветкай.
- Хіба кактусы так цвітуць? - здзіўлена глядзела на кветку Галінка.
- Цвітуць, - усміхнулася маці. - І нам з табой вельмі пашанцавала, таму што кактус цвіце толькі раз у год усяго толькі суткі. Заўтра кветачка звяне. І мы маглі яе зусім не ўбачыць.
- Трэба яго паставіць на бачнае месца. – сказала Галінка. - Я сябровак паклічу, хай паглядзяць на гэты цуд.
Кветкі на паліцы прысаромлена маўчалі: у гэты час года ні адна з іх не цвіла. І ніколі гаспадыня не рабіла з іх выставу. А гэты незвычайны кактус Галінка паставіла на самае бачнае месца і сябровак паклікала. І, вядома ж, - новенькую.