Słowo dla Życia

Papież Franciszek
    Ewangelia trzeciej Niedzieli Wielkanocnej jest Ewangelią o uczniach z Emaus (por.: Łk 24,13-35). Byli to dwaj uczniowie Jezusa, którzy po Jego śmierci, kiedy minął szabat, opuszczają Jerozolimę, smutni i przygnębieni, kierując się do swej miejscowości zwanej Emaus. Po drodze zmartwychwstały Jezus dołączył do nich, ale oni Go nie poznali. Widząc ich tak zasmuconymi, Jezus najpierw pomógł im zrozumieć, że męka i śmierć Mesjasza zostały przewidziane w planie Bożym i zapowiedziane w Piśmie Świętym; w ten sposób zapalił na nowo ogień nadziei w ich sercach. †

Papież Franciszek
    Pozwólmy, aby radosne zadziwienie Niedzieli Wielkanocnej przeniknęło nasze myśli, spojrzenia, postawy, gesty i słowa. Niech to nie będzie tylko makijaż! Niech pochodzi z wnętrza, z serca zanurzonego w źródle tej radości, podobnie jak serce Marii Magdaleny, która płakała z powodu utraty swego Pana i nie mogła uwierzyć własnym oczom widząc Go zmartwychwstałego.
    Ten, kto doświadczy tego, staje się świadkiem Zmartwychwstania, ponieważ w pewnym sensie sam zmartwychwstał. Wtedy staje się zdolnym wnosić „promień” światła Zmartwychwstałego w różne ludzkie sytuacje: w te szczęśliwe, czyniąc je jeszcze piękniejszymi i zachowując je od egoizmu; oraz w bolesne ludzkie wydarzenia, przynosząc spokój i nadzieję.
    Dobrze w tym tygodniu pomyśleć o radości Maryi, Matki Jezusa. Tak jak Jej ból był wewnętrzny, aż do przebicia Jej duszy, tak samo Jej radość była głęboka i intymna, a Uczniowie mogli z niej zaczerpnąć. Maryja przeszła przez doświadczenie Śmierci i Zmartwychwstania Syna, na które patrzyła w wierze jako na wyraz najwyższej miłości Boga, i Jej serce stało się źródłem pokoju, pocieszenia, nadziei, miłosierdzia.
        
Regina Coeli z Ojcem Świętym Franciszkiem, 20.04.2014 †

Papież Franciszek
    Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam spotkanie Jezusa z samarytańską kobietą w Sychar, w pobliżu starożytnej studni, do której kobieta udawała się każdego dnia, aby zaczerpnąć wody. Tego dnia spotkała tam Jezusa, siedzącego, zmęczonego podróżą (J 4, 6). On natychmiast zwraca się do niej: Daj Mi pić! (w. 7). W ten sposób Jezus pokonuje bariery wrogości, istniejące między Żydami a Samarytanami, i zrywa schematy uprzedzeń wobec kobiet. Prosta prośba Jezusa jest początkiem prawdziwego szczerego dialogu, w którym On, z wielką delikatnością, wchodzi w wewnętrzny świat osoby, z którą według ówczesnych wzorców społecznych, nie powinien nawet zamienić słowa. Jezus stawia ją wobec sytuacji, w której się znajduje, ale nie sądzi jej; daje jej odczuć, że ją szanuje, że ją zna do głębi, a także wzbudził w niej pragnienie wyjścia poza codzienną rutynę.
    Pragnienie Jezusa nie tyle było pragnieniem wody, lecz spotkania duszy zwiędłej, wyjałowionej. Jezus chciał spotkać kobietę z Samarii, aby otworzyć jej serce: prosi ją, by dala Mu pić, aby w ten sposób podkreślić, wydobyć z niej pragnienie, które było w niej.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 23.03.2014 †

Papież Franciszek
    Poprzez wezwanie do nawrócenia Wielki Post nadchodzi, aby nas opatrznościowo obudzić, przebudzić nas z letargu, z ryzyka pogrążania się w inercji. Wezwanie, które Pan do nas kieruje przez proroka Joela, jest głośne i wyraźnie: „Nawróćcie się do Mnie całym sercem” (por.: Jl 2,12). Dlaczego musimy powrócić do Boga? Ponieważ coś jest nie w porządku w nas, w społeczeństwie, w Kościele. Trzeba, byśmy to zmienili, dokonali zmiany i się nawrócili! Raz jeszcze Wielki Post nadchodzi, aby skierować swoje prorocze wezwanie, aby przypomnieć nam, że jest możliwym stworzenie czegoś nowego w nas samych i wokół nas, po prostu dlatego, że Bóg jest wierny, że jest wciąż pełen dobroci i miłosierdzia, zawsze gotów jest wybaczyć i zacząć od początku. Z tą dziecięcą ufnością wyruszmy w drogę!
        
Fragment homilii podczas Mszy św. na rozpoczęcie Wielkiego Postu, 05.03.2014 †

Papież Franciszek
    Św. Paweł mówi: „Nikt przeto niech się nie chełpi z powodu ludzi. Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus Boga” (1Kor, 3,23). Dlaczego wspomina o tym Apostoł? Ponieważ problem, przed którym on stoi, to podziały we wspólnocie w Koryncie. Paweł wyjaśnia, że ten sposób myślenia jest niewłaściwy, ponieważ wspólnota nie należy do Apostołów, lecz to oni – Apostołowie – należą do niej, a cała zaś wspólnota – należy do Chrystusa!
    Z tej przynależności do Pana wynika przekonanie, że zaistniałe we wspólnotach chrześcijańskich – diecezjach, parafiach, stowarzyszeniach i ruchach – różnice, nie mogą zaprzeczyć faktowi, iż wszyscy przez chrzest mamy tę samą godność: w Jezusie Chrystusie jesteśmy dziećmi Boga. I to jest nasza godność: w Jezusie Chrystusie jesteśmy dziećmi Bożymi. Ci, którzy otrzymali posługę przewodzenia, głoszenia, udzielania sakramentów, nie powinni uważać się za posiadających specjalne uprawnienia – panami, lecz winni oddać się na służbę wspólnocie, pomagając w podążaniu z radością drogą świętości.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym Franciszkiem, 23.02.2014 †

Papież Franciszek
    My, wszyscy ochrzczeni, jesteśmy uczniami i misjonarzami oraz zostaliśmy powołani, aby stawać się w świecie żywą Ewangelią: przez święte życie nadamy „smak” różnym środowiskom i uchronimy je od zepsucia, jak czyni to sól, oraz zaniesiemy światło Chrystusa świadectwem prawdziwej miłości. Ale jeśli chrześcijanie tracą smak i gasną, to ich obecność traci swoją skuteczność. Jest to nasze posłannictwo. I jest ono piękne!
    Ale piękne jest także strzeżenie światła, które otrzymaliśmy od Jezusa, zachowywanie i strzeżenie go. Chrześcijanin winien być osobą oświeconą, która niesie światło, która zawsze daje światło! Światło, które nie pochodzi od niego, ale jest darem Boga, darem Jezusa. I my niesiemy to światło. Jeśli chrześcijanin gasi to światło, jego życie nie ma sensu: jest chrześcijaninem jedynie z nazwy, który nie niesie światła, jest to życie bez sensu. Ale chciałbym teraz was zapytać: jak wy chcecie żyć? Jak lampa zapalona czy jak lampa zgaszona? [...]
    To właśnie Bóg daje to światło, a my przekazujemy je innym. Lampa zapalona! Oto jest powołanie chrześcijańskie!
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym Franciszkiem, 09.02.2014 †

Papież Franciszek
    Chrystus, który nie może być podzielony, chce nas przyciągnąć do siebie, ku uczuciom Jego serca, ku Jego całkowitemu i ufnemu powierzeniu się w ręce Ojca, ku Jego całkowitemu ogołoceniu się, ze względu na miłość do ludzkości. Tylko On może być zasadą, przyczyną, Tym, który sprawia naszą jedność.
    Będąc w Jego obecności, stajemy się jeszcze bardziej świadomi, że nie możemy uważać podziałów w Kościele za zjawisko w jakiś sposób naturalne, nieuniknione dla wszelkiej formy życia społecznego. Nasze podziały ranią Jego ciało, ranią świadectwo, do jakiego składania wobec świata jesteśmy wezwani. Dekret o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II, cytując rozważany przez nas tekst św. Pawła znamiennie stwierdza: „Chrystus Pan bowiem założył jeden jedyny Kościół, tymczasem wiele chrześcijańskich wspólnot przedstawia się ludziom jako prawdziwe spadkobierczynie Jezusa Chrystusa. Wszyscy wyznają, że są uczniami Pana, mimo, że mają rozbieżne przekonania i podążają różnymi drogami, jakby to sam Chrystus był podzielony”. A potem dodaje: „Ten podział otwarcie sprzeciwia się woli Chrystusa i jest zgorszeniem dla świata, a nadto przynosi szkodę najświętszej sprawie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu” (Unitatis redintegratio, 1).
   
Fragment homilii, wygłoszonej w czasie Nieszporów w Święto Nawrócenia św. Pawła i na zakończenie Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, 25.01.2014 †

Papież Franciszek
    Kiedy Jezus przyjął Chrzest pokuty od Jana Chrzciciela, solidaryzując się z pokutującym ludem – On bez grzechu i niepotrzebujący nawrócenia – Bóg Ojciec przemówił z nieba: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”(w.17). Jezus otrzymuje potwierdzenie Ojca Niebieskiego, że jest przez Niego posłany, aby zgodził się dzielić naszą kondycję, nasze ubóstwo. Dzielenie się jest prawdziwym sposobem miłowania. Jezus nie separuje się od nas, uznaje nas za braci i dzieli z nami naszą kondycję. W ten sposób czyni nas razem ze sobą dziećmi Boga Ojca. To jest objawienie i źródło prawdziwej miłości. To jest wielki czas miłosierdzia. Czy nie wydaje się wam, że w naszych czasach potrzeba jeszcze większego braterskiego dzielenia się i miłości? Czy nie uważacie, że wszyscy potrzebujemy więcej miłości? Nie tej, która zadowala się tymczasową pomocą, która nie angażuje, nie włącza się, ale tej, która się dzieli z innymi, która bierze na siebie kłopoty i cierpienie brata. Jakiego smaku nabiera życie, kiedy pozwolimy się porwać miłości Boga!
    Prośmy Najświętszą Pannę, aby wspierała nas przez swoje wstawiennictwo w naszym zaangażowaniu w naśladowanie Chrystusa na drodze wiary i miłości, drodze wytyczonej przez nasz Chrzest.
   
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 12.01.2014 †

Papież Franciszek
    Tej nocy, jak promień jasnego światła rozbrzmiewa wieść Apostoła: „Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom” (Tt 2,11).
    Łaską, która ukazała się światu, jest Jezus narodzony z Maryi Dziewicy, prawdziwy człowiek i prawdziwy Bóg. Wszedł On w naszą historię, dzielił naszą drogę. Przyszedł, aby nas wyzwolić z ciemności i dać nam światło. W Nim ukazała się łaska, miłosierdzie, czułość Ojca: Jezus jest Miłością, która stała się ciałem. Jest nie tylko nauczycielem mądrości, nie jest jakimś ideałem, do którego dążymy i wiemy, że jesteśmy od Niego nieubłaganie dalecy, ale jest sensem życia i historii, który rozbił swój namiot pośród nas. Tej nocy dzielimy radość Ewangelii: Bóg nas kocha, kocha nas tak bardzo, że dał swego Syna, jako naszego brata, jako światło w naszych ciemnościach. Pan nam powtarza: „Nie bójcie się!” (Łk 2,10) . I ja także wam mówię: Nie lękajcie się! Nasz Ojciec jest cierpliwy, kocha nas, daje nam Jezusa, aby prowadzić nas na drodze do ziemi obiecanej. On jest światłem, które rozświetla mroki. On jest naszym pokojem. Amen.
Fragment homilii wygłoszonej podczas Wigilii Narodzenia Pańskiego †

Papież Franciszek
    Radość chrześcijańska, podobnie jak nadzieja, ma swój fundament w wierności Bogu, w pewności, że On zawsze dotrzymuje swoich obietnic. Prorok Izajasz napomina tych, którzy zgubili drogę i są małoduszni nie mogąc zawierzyć Bożej wierności. Zbawienie nie opóźnia się i Pan przybędzie do ich życia. Ci, którzy spotkali Jezusa na swojej drodze, doświadczają w sercu spokoju i radości, których nic i nikt nie może ich pozbawić. Naszą radością jest Chrystus, Jego wierna i niewyczerpana miłość! Dlatego, jeśli chrześcijanin staje się smutny, to znaczy, że oddalił się od Jezusa. Jednak wtedy nie trzeba zostawiać go samego! Musimy modlić się za niego i pozwolić mu poczuć ciepło wspólnoty.
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 15.12.2013 †