Слова рэдактара

Гаспадар Сусвету, усемагутны Валадар, які прыйшоў у свет як звыклы чалавек, жыў сярод людзей і з любові да іх закончыў сваё жыццё на крыжы, каб у нас было вечнае жыццё, паўстаў з памерлых і зноў знаходзіцца з намі. Яго пераможнае Змёртвыхпаўстанне дае нам шанс на збавенне, на новае жыццё з Ім, у Яго праўдзе і любові.
    Таму давайце пойдзем без боязі за Хрыстом, несучы як паходню Яго Любоў усюды і ўсім. Не бойцеся адкрыць Змёртвыхпаўсталаму Хрысту свае сэрцы, упусціць Яго туды з ахвотай і радасцю. Няхай Ён паселіцца ў ім назаўжды, каб мы былі годны называцца Божымі дзецьмі і жыць так, як Нябесны Айцец нам наказаў. Толькі з Ім мы будзем цалкам шчаслівыя. Ён з’яўляецца нашым шляхам і праўдай, верай і надзеяй, у Ім ёсць крыніца нашай радасці і сэнс жыцця. †

Заўжды крыж знаходзіцца ў цэнтры хрысціянскай веры. Чалавецтва нашага часу павінна ісці слядамі Хрыста цераз адкупленне да збавення. На жаль, сёння можна адчуць атмасферу часу, калі жыў св. Павел, калі апостал успамінае пра ворагаў крыжа, для якіх знак збавення з’яўляецца амаральнасцю ці глупствам. Некаторыя з сённяшніх “мысліцеляў”, мяркуючы аналагічным чынам, як бы апранаюць на сябе вопратку даўнейшых габрэяў і паганаў. Той чалавек, які змагаецца з крыжам, з’яўляецца самазабойцам. Але на свеце – розныя людзі і розніца ў поглядах паказвае, што не заўжды «яны» маюць рацыю. Але чым жа для вернікаў ёсць крыж? Крыж, які святар трымае ў руцэ, вернік размяшчае ў сваім доме, а таксама носіць на грудзях, ён з’яўляецца знакам нашага збавення. †

Напэўна, многія з вас былі на прыёме гасцей, дзе гаспадары падавалі стравы на так званым шведскім стале. Такая форма арганізацыі прыёмаў гасцей дазваляе ім, улічыўшы ўласны кулінарны густ, выбраць для сябе самае лепшае. Запрошаныя ходзяць ад стала да стала і самі сабе выбіраюць тое, што ім найбольш за ўсё падабаецца са страваў.
    Вельмі часта аналагічнае “вандраванне” можна сустрэць у жыцці верніка, у гісторыі пілігрымуючага Касцёла, да якога кожны з нас належыць. Мы, забываючыся пра Божыя і касцёльныя запаведзі і колькі іх ёсць, пачынаем ствараць уласны жыццёвы катэхізм. Жыццёвы дэвіз тыпу: менш пакуты і цярпення, а больш задавальненняў служыць часцей за ўсё крытэрыем выбару запаведзяў. †

Вельмі часта я задумваюся над тым, як сёння найбольш эфек­тыўным спосабам звяртацца да нашых чытачоў, каб Божае Слова, якое з’яўляецца зернем, што кінута ў розную глебу нашай Гродзенскай дыяцэзіі (і не толькі) выдала плён. Перад намі пачынаецца чарговы літургічны перыяд, які для кожнага з нас можа стаць Вялікім часам посту. 40 дзён, падчас якіх хрысціяне аддаюцца ўспамінам пра муку Езуса Хрыста, павінны стаць інтэнсіўным шляхам перамены ў лепшы бок. Патрэбна так змяніць уласныя паводзіны, каб мець магчымасць пераймаць Хрыста, які нагадвае кожнаму з нас: “Навярніцеся і верце Евангеллю!” (Мк 1, 15). †