Pytania i odpowiedzi

Wszelkie problemy dotyczące naszej wiary są skomentowane w sposób obszerny i wyczerpujący w Katechizmie Kościoła Katolickiego.
    „Grzechy należy oceniać według ich ciężaru. Rozróżnienie między grzechem śmiertelnym a grzechem powszednim, dostrzegalne już w Piśmie Świętym, zostało przyjęte w tradycji Kościoła. Potwierdza je doświadczenie ludzi. Grzech śmiertelny niszczy miłość w sercu człowieka wskutek poważnego wykroczenia przeciw prawu Bożemu; podsuwając człowiekowi dobra niższe, odwraca go od Boga, który jest jego celem ostatecznym i szczęściem. Grzech powszedni pozwala trwać miłości, chociaż ją obraża i rani” (KKK 1854, 1855).

Przede wszystkim należy pamiętać, że kapłan jest osobą, której zadaniem nie jest wyrażanie prywatnych opinii, lecz dzielenie się z wiernymi nauką i doświadczeniem Kościoła (KKK, 1551-1553). Żadna ziemska organizacja nie posiada tak dużej wiedzy i doświadczenia, jak Kościół katolicki, który zdobył to w ciągu dwóch tysięcy lat niestrudzonej służby ratowania małżeństwa i rodziny.
    Po drugie, bycie księdzem nie jest zawodem, lecz powołaniem, tak jak w przypadku rodziny (KKK, 1603; Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, 41; Familiaris Consortio, 11), więc kapłan to nie kawaler w pracy tymczasowej. Jest to osoba, która na zawsze poświęciła siebie niestrudzonej i nieograniczonej służbie Bogu i zbawieniu ludzi, kierując się nadprzyrodzoną motywacją. Zauważmy, że Kościół nie od razu zadowala czyjeś pragnienie bycia księdzem, ponieważ najpierw sprawdza osobę pod kątem jej altruizmu i nadprzyrodzonej motywacji. Następnie organizuje dla takiej osoby głęboką formację (kształtowanie) na wszystkich poziomach, zapewnia gruntowną wiedzę z różnych dziedzin życia, uczy czerpać z bezdennego źródła Bożego Objawienia, dwudziestowiecznej wiedzy i doświadczenia Kościoła, a także z osobistego doświadczenia kontaktu z Bogiem. I to nie wszystko. W momencie przyjęcia kapłaństwa kandydat przyjmuje go nie jako powołanie do pracy, lecz jako sakrament. Oznacza to, że sam Bóg namaszcza i napełnia go wszystkimi niezbędnymi darami, aby był zdolny do wypełniania misji kapłańskiej (KKK, 1564). W rezultacie w osobie kapłana spotykamy nie tylko osobę z wiedzą teoretyczną, ale osobę ze szczerym pragnieniem służby, skierowaną przez Boga i Kościół do realizacji misji Chrystusa na tym świecie, gdzie fundamentalne miejsce zajmuje rodzina (Jan Paweł II, Familiaris Consortio, 15).

Zgodnie z tradycją katolicką woda święcona jest sakramentalium. Czym są sakramentalia? Jak mówi nam Katechizm Kościoła Katolickiego, są to przedmioty lub czynności, które poprzez modlitwę Kościoła wskazują na dobra duchowe i uświęcają codzienne życie osoby wierzącej, przygotowując ją do głębszego przyjęcia i przeżywania konkretnego sakramentu.

Wierzenie ludowe ma swoje korzenie w kulturze celtyckiej. Starożytni Celtowie na początku maja obchodzili święto Beltaine, podczas którego zawierały się tak zwane „próbne małżeństwa”. Małżonkowie mogli rozwiązać taki związek bez żadnych konsekwencji, stąd też opinia, że małżeństwa majowe są nietrwałe. .

Nie ma człowieka bez powołania. Jak odkryć swoją drogę? Na czym się skupić, a czego nie robić? Wybory w życiu zawsze wiążą się z ryzykiem, własną odpowiedzialnością i konsekwencjami, a przede wszystkim brakiem pewnych odpowiedzi. Zobacz jak wybierasz osobę, z którą chcesz przeżyć życie – nie wiesz co będzie po drodze, co was spotka, oczywiście sam musisz zadbać o tę piękną miłość i ją każdego dnia rozwijać i pielęgnować.
    A co do powołania jakiegokolwiek, każdy czuje gdzieś w sercu, gdzie jest jego miejsce. Problem tylko w tym, czy daje sobie czas i przestrzeń do dostrzeżenia tego.

  Dobre i pogłębione przygotowanie do zawarcia związku małżeńskiego może w znacznej mierze przyczynić się do trwałości i bardziej owocnego życia w małżeństwie i rodzinie. Warto więc młodym ludziom poświęcić przed zawarciem małżeństwa odpowiedni czas w celu pogłębienia wiedzy i świadomości w zakresie małżeństwa i rodziny, ponieważ jest to budowanie szczęśliwej własnej przyszłości na wybór właściwej hierarchii wartości.

  Nazwa ta, używana dla oznaczenia Mszy Świętej, wprowadziła wśród niektórych wiernych zamieszanie. Przede wszystkim dlatego, że jest ona podobna do „świętej Wieczerzy”, używanej przez protestantów, których doktryna w tej kwestii nie da się, jak wiadomo, pogodzić z katolicką. Po drugie zaś dlatego, że wyrażenie to zdaje się pozostawiać na boku koncepcję ofiary: Msza Święta byłaby zwyczajną ucztą.

  Ezoteryka sięga korzeniami do starożytności. Przez wieki zguba ta zatruwała wiele ludzkich dusz i nadal to robi w dzisiejszych czasach.