Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan, który już od wielu lat przeżywamy na początku roku, jest zawsze bardzo ważnym wydarzeniem, ponieważ jedność, to największa potrzeba naszych czasów. Od niej zależy wiarygodność chrześcijaństwa i przyszłość świata. †

Jezus Chrystus przed swoim wniebowstąpieniem pozostawił nam jedność jako testament, modląc się o nią:
    „Ojcze, aby wszyscy byli jedno” (por. J 17, 21). Pokazał również drogę prowadzącą do jedności, dając nam przykazanie, które określił jako nowe i swoje: „Miłujcie się wzajemnie tak, jak Ja was umiłowałem” (por. J 15, 12). Powiedział, że właśnie miłość wzajemna jest wizytówką chrześcijan: „Po tym poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (J 13, 35). I rzeczywiście, pierwsi chrześcijanie bardzo się starali to realizować. Ich wspólnoty były tak zjednoczone, że nawet poganie byli pod wrażeniem i mówili: „Patrzcie jak oni się miłują i są gotowi oddać życie jedni za drugich”.
    Z biegiem czasu i wieków Kościół musiał angażować się w obronę prawd wiary, zagrożonych przez wiele herezji. Ostra obrona prawdy wzięła czasem górę nad duchem braterskiego dialogu, a z drugiej strony nieugięta afirmacja błędów nad posłuszeństwem doprowadziły do pierwszych, a potem kolejnych rozłamów. Dzisiaj na świecie zamiast jednego Kościoła Chrystusowego istnieje ponad 400 Kościołów i wspólnot chrześcijańskich. Świat, który na nas patrzy, już nie mówi: „Patrzcie, jak oni wzajemnie się miłują”, lecz raczej:
   „Patrzcie, jak oni są podzieleni między sobą”.
   

„Wierzyć w Chrystusa znaczy pragnąć jedności; pragnąć jedności znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca, powziętemu przed wszystkimi wiekami” (Jan Paweł II, Ut unum sint, 9)..

    Również z tego powodu, we współczesnym świecie rozpowszechniają się rozmaite ideologie, inne religie oraz szerzy się ateizm. Jeśli my, chrześcijanie, stajemy się niewiarygodni, to ludzie szukają prawdy gdzie indziej. W tej sytuacji można myśleć w ten sposób: „A cóż ja mogę zrobić? Sprawa jedności chrześcijan, to sprawa zwierzchników Kościołów, a nie moja”. Niezupełnie! Gdyż każdy chrześcijanin jest powołany, aby budować jedność. Prawdziwego chrześcijanina powinien boleć każdy spór, każdy konflikt, a nawet zwykły zatarg między ludźmi, zwłaszcza ten, którego sam jest przyczyną.
   

„Chrześcijanie innych wyznań, z ich tradycjami, z ich historią, są darami Boga, są darami obecnymi na terenach naszych wspólnot diecezjalnych i parafialnych. Zacznijmy się za nich modlić, a jeśli to możliwe, to wraz z nimi” (Franciszek, audiencja ogólna 20.01.2021 r.).

    Dlatego więc ten tydzień jest dla nas okazją, by sprawdzić czy buduję najpierw jedność tam gdzie mieszkam, w moim środowisku, w rodzinie, w sąsiedztwie, w miejscu pracy, w parafii. Wszędzie przecież spotykam swoich braci. Jest on bardzo konkretnym we- zwaniem każdego z nas do jedności, by zacząć patrzeć na ludzi wokół nas jak na krewnych, w których ciele krąży ta sama krew. Wszyscy jako chrześcijanie jesteśmy krewnymi, ponieważ łączy nas krew Chrystusa. Wszyscy, bowiem, przez chrzest święty staliśmy się członkami Mistycznego ciała Chrystusa, którym jest Kościół. Aby nasze ciało było zdrowe, krew musi w nim krążyć. Tak samo w ciele Chrystusa. Krwią ciała Chrystusa jest miłość. Kościół będzie żywy i zdrowy, jeśli miłość Chrystusa, podarowana każdemu z nas przez Eucharystię będzie przekazywana dalej drugiemu człowiekowi i krążyć między nami wszystkimi. Tylko w ten sposób Kościół może żyć i spełniać swoją misję, być przykładem dla świata i ewangelizować go.
    Chrześcijaństwo, to życie w miłości wzajemnej. Gdy nie żyjemy w miłości wzajemnej, my – chrześcijanie – nie jesteśmy sobą i nie spełniamy naszej misji. Starajmy się o tym pamiętać. Patrzmy na siebie nawzajem jak na krewnych. Gdy są rozbieżności interesów, gdy mają miejsce jakieś przykre wydarzenia, rozmawiajmy o tym w duchu otwartości, dialogu, słuchania i rozumienia racji drugiego, gotowi przeprosić lub przebaczyć. Wtedy trudności nie będą nas dzielić. Jeśli zaczniemy budować jedność w naszych środowiskach, w przeróżnych sytuacjach codziennego życia, wtedy damy swój mały, ale niezastąpiony wkład, aby jedność chrześcijan rozwijała się również na szeroką skalę – między Kościołami. Wówczas już wtedy zaczniemy żyć nową kulturą, kulturą dialogu, sprawiedliwości, pokoju i przygotujemy lepszy świat dla przyszłych pokoleń.