Pan Bóg, tworząc człowieka na swój obraz i podobieństwo, stworzył go z miłości i dla miłości. Jest to najważniejsza cecha, która odróżnia nas od pozostałych stworzeń. Miłości trzeba się uczyć. Miłości uczy się dziecko od matki i ojca, którzy je karmią, pielęgnują, tulą. W ten sposób mały człowiek doznaje miłości, uczy się jej na całe życie.
   Później dziecko czyni pierwsze własne kroki w kierunku miłości. Wyraża swe przywiązanie, obejmując matkę za szyję i tuląc się w ojcowskie ramiona. Jeszcze później chłopcy zauważają dziewczęta, dziewczęta chłopców. †

Jakaś zagadkowa siła przyciąga ich ku sobie. Pragną rozmawiać, być blisko siebie. Doświadczają w nowy sposób, co znaczy kochać.
    Jednak dla chrześcijanina umiejętność kochania nigdy nie jest czymś nabytym raz na zawsze. Każdego dnia trzeba zaczynać od nowa, trzeba się ćwiczyć, aby nasza miłość do naszych braci i sióstr, których spotykamy stawała się dojrzalsza i oczyszczona z tych ograniczeń lub grzechów, które czynią ją stronniczą, samolubną, bezowocną i niewierną.
    Każdego dnia musimy uczyć się sztuki miłości: cierpliwie postępować w szkole Chrystusa, wzajemnie sobie przebaczać, patrząc na Jezusa. I czynić to z pomocą tego Obrońcy i Pocieszyciela, którego posłał nam Bóg – Jego Ducha.
    Niech Dziewica Maryja, doskonała uczennica swego Syna i Pana, pomoże nam być coraz bardziej posłusznymi Pocieszycielowi, Duchowi Prawdy, aby każdego dnia uczyć się miłować tak, jak Jezus nas umiłował.