Każdy ochrzczony ma prawo od tej chwili nazywać się dzieckiem Boga, tak jak Jezus.

Chrzest święty to sakrament, który możemy porównać do drzwi, przez które zostajemy wprowadzeni do Kościoła. Najprawdopodobniej większość z nas została ochrzczona jako małe dziecko i nie pamiętamy dnia naszego chrztu. Dlatego też wielu ochrzczonych traktuje ten sakrament jako swego rodzaju formalność, do której nie wraca się więcej i nie pamięta się o niej.
    Święto Chrztu Pańskiego, które kończy Okres Bożego Narodzenia jest dobrą okazją, aby po raz kolejny uświadomić sobie tę wielką prawdę, że nie ma większej godności niż godność, jaką otrzymaliśmy na chrzcie świętym.†

   Chrzest Jezusa – znakiem bliskości z człowiekiem
    Dla Jezusa chrzest był początkiem nowego etapu życia. Przygotowywał się do niego poprzez czterdzieści dni modlitwy i postu na pustyni. Był tam kuszony, ponieważ szatan chciał Go odwieść z prawej drogi. Jezus zwyciężył jednak kusiciela i udał się nad Jordan. Jezus – Syn Boży, Najwyższy Kapłan, nie potrzebował oczyszczenia z grzechu, czego znakiem jest chrzest. Jednak poprosił Jana, aby został ochrzczony. W sytuacji Jezusa chrzest nie był zmazaniem winy zaciągniętej przez grzech pierworodny, ponieważ to On przyszedł właśnie po to, aby na siebie wziąć grzech całej ludzkości. Dla Jezusa chrzest jest znakiem solidarności i bliskości z każdym z nas, ludzi, którzy potrzebujemy od Niego oczyszczenia i odkupienia. Chrzest jest, przede wszystkim, znakiem potwierdzającym Jego tożsamość jako Syna Bożego. Najważniejsze przesłanie chrztu Jezusa: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie” (Łk 3, 22). Przekonanie i świadomość, że jest On Umiłowanym Synem Ojca, dało Jezusowi siłę do podjęcia i wypełnienia misji odkupienia. Towarzyszyło to Zbawicielowi przez całe Jego ziemskie życie, a szczególnie w najtrudniejszych momentach.
    Możemy sobie to wyobrazić na przykładzie naszych relacji rodzinnych. Chłopiec, który otrzymał od swojego ojca potwierdzenie i afirmację, że jest odważny, dzielny, że jest w stanie dokonać wielkich rzeczy, radzi sobie w życiu o wiele lepiej niż ten, który nie usłyszał nigdy takiego przesłania, a może nawet został kiedyś przez ojca odrzucony, opuszczony i pozostawiony sam sobie. Mogło się nawet zdarzyć, że ojciec powiedział mu, że jest pomyłką, że do niczego się nie nadaje. Takie słowa mogą przekreślić życie niejednej osoby. Jezus miał kochającego Ojca, który nie zostawił Go samego. Jezus miał Ojca, który w czasie chrztu publicznie wobec Jana Chrzciciela i wszystkich zgromadzonych tam ludzi potwierdził: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym”. To przekonanie towarzyszyło Chrystusowi przez całe Jego życie.
   

Chrzest jest zobowiązaniem do przeżywania swego chrześcijaństwa w sercu i w życiu tak, aby zawsze było widać, iż, przyoblekliśmy się w Chrystusa (por. Gal 3, 27) i że przez wiarę jesteśmy dziećmi Bożymi (por. 1 J 3, 2). .

    Chrzest daje prawo nazywać się dzieckiem Bogaа
    To samo dokonuje się w czasie naszego chrztu. Ponieważ jesteśmy ludźmi, chrzest oczyszcza nas ze zmazy grzechu pierworodnego. Oprócz tego, to moment przyjęcia nas do Bożej rodziny. Każdy ochrzczony ma prawo od tej chwili nazywać się dzieckiem Boga, tak jak Jezus.
   Nie jesteśmy na tej ziemi dziełem przypadku. Każdy człowiek jest kimś ważnym, a nawet najważniejszym dla Boga, tak jak dla kochającego ojca każde jego dziecko jest najważniejsze. Bóg dał nam dary oraz talenty życiowe i chce, abyśmy je rozwijali. Co więcej, nasz Ojciec Niebieski wierzy, że damy radę je rozwinąć. Jest On z nami także w trudnych chwilach, aby nas pocieszać i umacniać, tak jak był obecny w życiu Jezusa.
    Warto spojrzeć na chrzest nie tylko jako na coś, co dokonało się kiedyś, gdy byliśmy dziećmi, ale jako na początek nowego etapu w życiu. Tak jak przeżył swój chrzest Jezus. Czy jestem świadomy tego, kim jestem? Czy jestem świadomy, tego kim jest Bóg dla mnie? Chrzest sprawia, jak pisze św. Paweł Apostoł, że stajemy się w nadziei dziedzicami życia wiecznego (por. Tt 3, 7).
    Żyjmy więc jak dziedzice, jak synowie, jak córki dobrego Ojca i miejmy zawsze w sobie pragnienie przyjaźni z naszym Bogiem. Niech nic, dosłownie nic nas nie oddziela od Niego!