Czerwiec – to wyjątkowy miesiąc, jeżeli patrzeć na ten czas z „kapłańskiej” perspektywy.
    Powodów jest kilka. Pierwszy – święcenia kapłańskie, które zazwyczaj odbywają się w tym okresie. kolejny powód jest związany z tym pierwszym – rocznice święceń, gdy kapłani wspominają dzień, w którym rozpoczęli swoją posługę. Jednak, to nie wszystko – 19 czerwca przypada Światowy Dzień Modlitw o Uświęcenie kapłanów.

Jak wezwani na służbę Panu Bogu dbają o swoją świętość? Jak ludzie świeccy mogą wyrazić troskę o duszpasterzy?
    Na te i inne pytania odpowiada o. dr Andrzej Szczupał CSsR, ojciec duchowny kapłanów diecezji grodzieńskiej.†

– Ojcze Andrzeju, proszę powiedzieć, jaka jest historia obchodów Dnia Modlitw o Uświęcenie Kapłanów? Czy możemy określić takie spotkanie mianem spotkania formacyjnego?
   – Światowy Dzień Modlitw o Uświęcenie Kapłanów został ustanowiony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w 1995 roku. W tym dniu duchowieństwo spotyka się na wspólnych modlitwach, adoracjach i konferencjach. Kongregacja ds. Duchowieństwa proponuje też, by w parafiach diecezji zorganizować modlitwy o uświęcenie kapłanów. Dzień ten ma także uświadomić wiernym ich odpowiedzialność, za jakość powołań kapłańskich i zachęcić do modlitwy za pasterzy oraz do podjęcia w ich intencji dodatkowych form umartwienia czy wyrzeczenia, takich jak: post, jałmużna czy inne uczynki miłosierdzia.
   
   – Ojciec Święty Franciszek w adhortacji apostolskiej “Evangelii gaudium” zaznaczył, że kluczem i zasadą kapłaństwa służebnego nie jest władza pojmowana jako panowanie, ale władza szafowania sakramentem Eucharystii. Stąd rodzi się jego autorytet, pozostający zawsze na służbie ludu. Jakie wartości i cele są szczególnie istotne w byciu gorliwym i dobrym księdzem w dzisiejszych czasach?
   – Papież Franciszek często powtarza, że księża powinni robić wszystko, co mogą, aby pozostawać zawsze blisko wiernych. Powinni im zawsze wychodzić naprzeciw, szukać ich. Jezus mówi, że w Kościele przede wszystkim ten, kto rządzi, powinien być „jak ten, kto służy” (por. Łk 22, 27), a kto jest pierwszy, powinien być „sługą wszystkich” (por. Mk 9, 35). Umycie nóg jest sakramentem chrześcijańskiej władzy. Duchowi służby sprzeciwia się żądza panowania, przyzwyczajenie do narzucania innym własnej woli oraz własnego sposobu widzenia i czynienia rzeczy. Jednym słowem, autorytaryzm. Jezus powiedział swoim Apostołom, by byli jak „owieczki pomiędzy wilkami”.
   Przez Mszę św. ksiądz dotyka całego świata. Jak Mojżesz i jak sam Jezus, księża odkrywają na nowo moc swojego wstawiennictwa i swoją funkcję pośrednika między Bogiem i człowiekiem. Kapłan, proboszcz, a tym bardziej biskup odprawia w ten sposób Mszę Świętą, a potem dalej modli się, głosi kazanie, spowiada, przyjmuje ludzi, odwiedza chorych; jego dzień również jest Eucharystią. Dlatego też, jak podkreśla w Liście do kapłanów na Wielki Czwartek 2000 roku św. Jan Paweł II: „Przeżywanie codziennej posługi staje się dla kapłana możliwe tylko w powiązaniu z troską o osobiste uświęcenie, które zawsze winno się opierać na nadprzyrodzonej mocy sakramentów Najświętszej Eucharystii i Pokuty. Eucharystia jest centrum, z którego wszystko promieniuje i ku któremu wszystko prowadzi. [...] W ciągu stuleci liczni kapłani znajdowali w Eucharystii pokrzepienie obiecane im przez Jezusa w dniu Ostatniej Wieczerzy, sposób na przezwyciężenie samotności, pomoc w znoszeniu cierpień, pokarm dający siłę, by znów wyruszyć w drogę po każdym rozczarowaniu, wewnętrzną energię, która pozwala dochować wierności dokonanemu wyborowi”. Pierre Olivaint, wielki mistrz życia duchowego, ciągle powtarzał: „Rankiem podczas Mszy Świętej ja jestem kapłanem, a Jezus Ofiarą; w ciągu dnia Jezus jest kapłanem, a ja ofiarą”. W ten sposób kapłan naśladuje Dobrego Pasterza, ponieważ rzeczywiście oddaje życie za swoje owce.
   
   – Od kapłanów – czyli tych, którzy głoszą Słowo Boże, sprawują sakramenty święte, są przewodnikami i pasterzami Ludu Bożego – najwięcej się wymaga. Na czym polega stała formacja kapłańska? Czego konkretnie dotyczy ten proces stałego kształtowania? Jakie obejmuje dziedziny?
   – Pierwszym źródłem formacji kapłana jest celebracja Eucharystii, na którą już zwracałem uwagę, i adoracja eucharystyczna. Dlatego Ojciec Święty Jan Paweł II z taką usilną prośbą zwraca się do kapłanów: „Najświętszą Eucharystię trzeba z miłością przechowywać w tabernakulum jako duchowe serce wspólnoty zakonnej i parafialnej. Bez kultu eucharystycznego, jako bijącego serca parafia obumiera”.
    Drugim środkiem formacji kapłańskiej jest codzienna modlitwa osobista, brewiarzowa, medytacja, modlitwa różańcowa, Koronka do Miłosierdzia Bożego... Pius XII mówił do duchowieństwa Rzymu: „Jeśli chcecie, aby wierni chętnie i pobożnie się modlili, uprzedzajcie ich w kościele swoim przykładem, modląc się w ich obecności. Kapłan klęczący przed tabernakulum w godnej i głęboko skupionej postawie, jest dla ludu budującym przykładem, napomnieniem i zachętą do «modlitewnego współzawodnictwa»”.
    Kolejnym środkiem formacji jest dobre przygotowanie się do sakramentów świętych, do kazań, katechizacji dzieci i młodzieży. Patron moralistów, najgorliwszy Doktor Kościoła i założyciel redemptorystów św. Alfons Liguori często podkreślał, że gdyby proboszczowie swój obowiązek dobrze wykonywali, cały świat byłby uświęcony. Dlatego tak ważna i konieczna jest katechizacja, a także homilie w czasie Mszy Świętej. Tak wiele jest serc, które czekają na Ewangelię. Głosząc innym Ewangelię, kapłan sam także pogłębia i umacnia się w swoim powołaniu.
    Spośród wielu posług, które spełniają kapłani „in persona Christi”, sprawowanie sakramentu pokuty – słuchanie spowiedzi, jak się wyrażają wierni – należy niewątpliwie do najtrudniejszych i najbardziej uciążliwych. Jednak, owoce tej posługi są nadzwyczajne. Kapłan spowiadając innych sam się uświęca. Powinien także, co dwa tygodnie osobiście korzystać z sakramentu pokuty i kierownictwa duchowego. Kapłani także często spotykają się na wspólnej modlitwie, przeżywają comiesięczne dni skupienia i uczestniczą w corocznych rekolekcjach kapłańskich.
   
    – W czym powinna się wyrażać świętość kapłańska?
    – Wszyscy chrześcijanie na mocy sakramentu chrztu są wezwani do świętości, lecz jako kapłani są w szczególny sposób do niej zobowiązani. Wielki Czwartek, przypomina kapłanom o obowiązku dążenia do świętości, aby byli sługami świętości wobec ludzi powierzonych duszpasterskiej trosce. W dniu swoich święceń każdy kapłan usłyszał z ust biskupa słowa zobowiązujące go do świętości: „Niech świętość Twojego życia będzie źródłem radości dla wyznawców Chrystusa”. Zaś w adhortacji apostolskiej „Pastores Dabo Vobis” św. Jan Paweł II napisał: „Nowa ewangelizacja potrzebuje nowych głosicieli Ewangelii, to znaczy kapłanów, którzy starają się przeżywać swoje kapłaństwo, jako szczególną drogę do świętości”.
    Świętość wymaga od kapłana ścisłego złączenia się z Bogiem Ojcem i Jezusem Chrystusem. Realizuje się to poprzez właściwe sprawowanie sakramentów, celebrowanie Liturgii Godzin oraz przez głębokie przeżywanie swojego kapłaństwa. Jego posługa ma na celu zbawienie i uświęcenie wiernych. Konieczne jest, aby kapłan posiadał wysoki stopień cnót nadprzyrodzonych i prowadził głębokie życie wewnętrzne. Dlatego ksiądz nie tylko powinien mieć wiedzę, czym jest życie duchowe, ale również sam ma świadczyć o tym, że żyje życiem Bożym na każdy dzień oraz że realizuje poszczególne etapy życia duchowego, którymi są oczyszczenie, oświęcenie i mistyczne zjednoczenie z Panem Bogiem.
    Najważniejsze jest to, aby kapłan umiał kochać Jezusa i być z Nim nieustannie zjednoczonym w modlitwie oraz kochać ludzi i całkowicie spalać się w miłości do nich. Ksiądz coraz bardziej postępuję w świętości, gdy swoje życie oddaje dla innych. Jedynym właściwym wymiarem kapłańskiego powołania jest radykalizm, a nie połowiczność w oddaniu się dla Chrystusa. Dlatego tak ważne jest życie w celibacie.
   
    – Dzisiaj niełatwo być świętym kapłanem. Czasy, w jakich żyjemy, temu nie sprzyjają, ponieważ naznaczone są swoistymi, nieraz bardzo subtelnymi atakami na kapłanów.
    Co zatem powinni robić kapłani, by przeciwstawiać się tym atakom? Co może zrobić każdy wierny?
    – W sytuacji zła światowego, które nas zewsząd otacza, musimy być autentycznymi kapłanami. Nigdy nie wstydzić się swojej wiary i nie upodabniać się do tak często skażonego grzechami świata. Konieczne jest, aby kapłan był „solą dla ziemi i światłem dla świata” (por. Mt 5, 13-16). Prześladowania i ataki powinny być powodem do jego duchowego umacniania się i współuczestnictwa w cierpieniach i prześladowaniach, które znosił Chrystus. Wobec zaś prześladowców trzeba zachowywać się spokojnie i łagodnie oraz „nie oddawać złem za zło ani złorzeczeniem za złorzeczenie” (por. 1 P 3, 9). Wskazówką są tu słowa Świętego Piotra Apostoła: „Z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie, ażeby ci którzy oczerniają wasze dobre postępowanie w Chrystusie, doznali zawstydzenia właśnie przez to, co wam oszczerczo zarzucają” (1 P 3, 16).
    Każdy zaś wierny powinien bronić kapłanów, a także obejmować ich codzienną modlitwą.
   
    – Światowy Dzień Modlitw o Uświęcenie Kapłanów nieprzypadkowo jest obchodzony corocznie w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Tego dnia śpiewamy, aby Jezus uczynił „serca nasze według Serca swego”. W ten sposób wierni modlą się nie tylko za siebie, ale szczególnie za księży, aby Chrystus przemieniał serca kapłanów na podobne do swego serca. Dlaczego tak ważne jest nie tylko w tym dniu, lecz przez cały rok modlić się za kapłanów oraz o dobrych i świętych duszpasterzy?
    – Tak to prawda, że nie tylko w tym dniu powinniśmy się modlić za księży, lecz codziennie. Powszechnie znane jest Apostolstwo „Margaretek” – grupy wiernych modlących się codziennie dziesiątką Różańca za jednego z wybranych duszpasterzy.
    Każdy kapłan jest z ludzi wzięty i dla ludzi ustanowiony. Dlatego nieustannie potrzebuje modlitwy, aby wzrastać w świętości i tym samym w miłości pasterskiej wobec powierzonych mu wiernych.