13 marca – 6. rocznica pontyfikatu papieża Franciszka

Determinacja w reformowaniu Kościoła, ważne gesty ekumeniczne, bogaty plan zapowiedzianych i przygotowywanych podróży – oto obraz pontyfikatu Ojca Świętego Franciszka. Czym różni się od swoich poprzedników? Na jakie istotne wydarzenia z jego posługi warto zwrócić uwagę?

Prawdziwy rekordzista
    Franciszek jest pierwszym papieżem w historii, pochodzącym z półkuli południowej, z Ameryki, a także pierwszym spoza Europy od ponad 1300 lat. Na tronie Piotrowym zasiada również jako pierwszy jezuita i jako pierwszy następca św. Piotra przyjął imię Franciszek. †

Uwielbia bezpośredni kontakt z ludźmi
    W odróżnieniu od swoich poprzedników telefonuje sam, nie korzystając przy tym z pomocy sekretarza. Jest również niełatwym podopiecznym swojej ochrony. Jego chęć bycia jak najbliżej ludzi sprawia, że nieraz wymyka się spod kontroli Gwardii Watykańskiej.
   
    Nie posługuje się watykańskim paszportem
    Papież Franciszek jest obywatelem trzech państw: Argentyny (skąd pochodzi), Włoch i Watykanu. Z sentymentu do swojej ojczyzny nie przyjął watykańskiego paszportu i nadal posługuje się dokumentem argentyńskim
   
    Jego ulubiony/a
    • Obraz: „The White Crucifixion” pędzla Marca Chagalla.
    • Kompozytor: Wolfgang Amadeus Mozart. Franciszek mówi o nim: „Mozart mnie wypełnia. Msza św. w C-moll «Et Incarnatus Est» jest niezrównana, wznosi ku Bogu”.
    • Święta: Teresa z Lisieux (znana również jako św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza).
   • Książka: „Władca pierścieni” Johna Tolkiena (do autora papież odwoływał się nawet w swoich kazaniach!).
    • Film: „La Strada” z 1954 roku w reżyserii Federica Fellini’ego.
   
    Pasterz ubogich
    Ojciec Święty własnym przykładem uczy, czym jest wrażliwość na ubóstwo, cierpienie i prześladowanie. Broni uchodźców oraz dzieci nienarodzone. Nie daje się przy tym zawłaszczyć ani lewicy, ani prawicy, pozostając ważnym źródłem inspiracji w czasach, w których prawdy chrześcijańskie są coraz bardziej marginalizowane.
   
    „Zielony” jak św. Franciszek
    Rys ekologiczny i wołanie o ochronę przyrody jest jedną z ważniejszych zalet obecnego pontyfikatu. Obszerny wykład o chrześcijańskim stosunku do natury i ekosystemu przekazany w encyklice „Laudato si” z 2015 roku pokazuje, że lekceważenie i niszczenie środowiska naturalnego jest ciężkim grzechem i postawą sprzeczną z byciem uczniem Chrystusa.
   
    Otworzył Drzwi Miłosierdzia
    Jedną z najważniejszych duszpasterskich inicjatyw Franciszka okazał się Nadzwyczajny Rok Święty Miłosierdzia, obchodzony we wszystkich diecezjach świata. Jego hasło brzmiało: „Miłosierni jak Ojciec”. Z okazji Roku Miłosierdzia zostały otwarte Drzwi Święte – Bramy Miłosierdzia. Biskup Rzymu rozesłał na cały świat 1071 kapłanów – misjonarzy miłosierdzia, którym udzielił władzy rozgrzeszania z grzechów zastrzeżonych dla Stolicy Apostolskiej i powierzył zadanie głoszenia „radości przebaczenia”.
   
    Odbył 27 zagranicznych podróży
    Wiele wizyt duszpasterskich papieża Franciszka było skierowanych na peryferia świata do najbiedniejszych państw. Ojciec Święty odwiedził także dwie najważniejsze instytucje polityczne Europy: Parlament Europejski w Brukseli (Belgia) oraz Radę Europy w Strasburgu (Francja). Jako pierwszy w historii głowa Kościoła katolickiego spotkał się ze zwierzchnikiem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, patriarchą Moskwy i całej Rusi, Cyrylem.
   
    Wyniósł na ołtarze 2055 osób
    Do tej pory ogłosił 1176 błogosławionych i 879 świętych, w tym trzech swoich poprzedników Jana XXIII, Jana Pawła II i Pawła VI.
   
   

Papież Franciszek wyróżnia się swoją prostotą: w sposobie życia, wyrażania emocji i zachowania – tak jasnym i szczerym. Nieraz widziałem się z Ojcem Świętym w różnych okolicznościach: i w jego mieszkaniu – Domu św. Marty – bardzo skromnym, a zarazem pięknym, harmonijnym; i w bibliotece Pałacu Apostolskiego na spotkaniach oficjalnych. Mogę potwierdzić, że papież Franciszek jest bardzo otwartą, serdeczną osobą. Przyjmuje ludzi z uśmiechem, ciepłym słowem, wychodzi na spotkanie przed drzwi, by się przywitać. Ma wspaniałe poczucie humoru i lubi żartować. W trakcie rozmowy jest spokojny i łagodny. Posiada niezwykłą pamięć – pamięta każdy szczegół. Lubi muzykę klasyczną i czasami słucha jej w trakcie pracy.     Biskup Rzymu potrafi głęboko rozumieć, odczuwać innego człowieka, szczególnie ubogich, chorych, bezdomnych, więźniów. Niestrudzenie szuka nowych możliwości, by wyrazić im swoją solidarność i okazać pomoc. Być może, historia zapamięta go jako papieża, który kontynuując działalność swoich poprzedników, z ogromną mocą głosił Boże miłosierdzie i empatię do ludzi. Codziennie podkreśla hojność i matczyną miłość Pana do każdego człowieka.     Podczas naszych spotkań z Ojcem Świętym nieraz mogłem się przekonać, czasami ze zdziwieniem, jak dobrze zna historię, kulturę i obecną sytuację Białorusi. Naród tego kraju znajduje się w sercu papieża! Od pierwszego dnia swojego pontyfikatu przy każdej okazji Franciszek prosi kardynałów, biskupów, kierowników państw, wiernych – wszystkich ludzi dobrej woli: „Módlcie się za mnie”.     Prosił również mnie, bym razem z wami – wiernymi z Białorusi – modlił się za niego, za jego posługę.

   

Każdy papież jest przede wszystkim następcą Piotra Apostoła. Jego podstawowe zadanie polega na pokrzepieniu ludzi w wierze. Wiadomo, że zmieniają się wieki, a z nimi również wyzwania, na które trzeba odpowiedzieć na czas, ponieważ pociąg życia może odejść, zostawiając pasażerów, zajmujących miejsce w wagonach, bez pomocy duchowej. Dlatego też każdy Biskup Rzymu dąży do tego, by ten „pociąg” nie pozostał bez Kościoła. Nie jest to łatwe w świecie, gdzie ludzie żyją, jak gdyby Bóg nie istniał.     A więc w Ojcu Świętym trzeba widzieć przede wszystkim Piotra naszych czasów, który prowadzi Kościół drogą oczyszczenia i przywrócenia autentyczności. Unikalność papieża Franciszka polega na tym, że na pierwsze miejsce w swojej posłudze stawia cnotę miłosierdzia i pomocy bliźnim, o czym zapomina współczesny egoistyczny świat. W ten sposób w rzeczywisty sposób realizuje przykazanie Chrystusa, byśmy miłowali Boga i bliźniego, gdyż miłość jest kreatywna i zdolna do budowania nowej sprawiedliwej cywilizacji – cywilizacji życia.     Biskup Rzymu starannie troszczy się o moralny stan ludzkości i zawsze apeluje do duchowieństwa i świeckich, by o tym stanie pamiętali. Przypomina, że zadanie kapłana polega na prowadzeniu człowieka drogą zbawienia, a zadanie chrześcijanina na byciu świadkiem Chrystusa i pozostaniu wiernym swojemu powołaniu. Ojciec Święty apeluje też, by pamiętano o tym, że starsze pokolenie zachowało wiarę mimo poważnych prześladowań. Więc dziś w obliczu sekularyzacji trzeba brać z tych osób przykład, by odważnie się trzymać wyznawanych wartości.     Papież reaguje również na wyzwania współczesności, starając się pomagać ludziom zachować wiarę i jej bronić. Wyróżnia go to, że nie odkłada sprawy na jutro, lecz stara się rozwiązać ją w porę. Przykładem tego są synody poświęcone rodzinie i młodzieży, a także spotkanie przewodniczących konferencji biskupów świata dotyczące bardzo dotkliwego tematu obrony niepełnoletnich.     Podczas Synodu Biskupów poświęconego młodzieży miałem możliwość widzieć papieża Franciszka prawie każdego dnia. Mieszkałem w Domu św. Marty, w którym mieści się rezydencja Ojca Świętego, więc mijaliśmy się w jadalni, w korytarzu i w czasie drogi na posiedzenia synodalne. Niedawno znów zobaczyłem się z papieżem podczas spotkania przewodniczących konferencji biskupów z całego świata. Trzeba zaznaczyć, że Franciszek dobrze wie o Białorusi, pamięta wizytę prezydenta oraz o zaproszeniu do naszego kraju. Jednak na razie nie nazywa konkretnej daty.     Ojciec Święty łatwo odnajduje wspólny język i z kardynałem, i z kapłanem, i z osobą konsekrowaną, i z prostym wiernym. W trakcie przerwy między posiedzeniami szedł wraz z innymi uczestnikami na kawę, rozmawiał z nimi.     Nie odmawiał, jeśli ktoś chciał zrobić z nim zdjęcie. W jadalni Domu św. Marty sam podgrzewał sobie jedzenie w mikrofalówce, mył owoce itd. Miałem cudowną możliwość doświadczyć osobiście, że głowa Kościoła za przykładem Chrystusa jest wcieleniem prostoty i służby innym.