Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: „Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?”.
    I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: „Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony”. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.†

Nie jest łatwe, a jednak możliwe
   Jezus przybywa do rodzinnych stron. Jednak nie może dokonać tam wielu dzieł z powodu niedowiarstwa tamtejszych mieszkańców. Nie potrafili oni w ludzkiej postaci dostrzec Boga!
    W naszym życiu często dzieje się podobnie. Czekamy na cuda, które rozwiążą nasze problemy społeczne, rodzinne, finansowe. Przeszkodą do urzeczywistnienia takiego cudu przez Boga jest brak wiary, cud bowiem może dokonać się tylko wtedy, gdy człowiek otwiera się na Wszechmocnego, słucha Go i wyraża swoją gotowość do pełnienia Jego woli. Oczywiście nie jest to łatwe, a jednak możliwe. Pan nieustannie daje człowiekowi kolejną szansę na głębszą wiarę, na doświadczenie cudu.
    Niech nasza wiara nie będzie jedynie emocjonalnym wysłuchaniem Chrystusa, ale przede wszystkim konkretnym przełożeniem Jego słów na nasze życie. A stanie się to możliwe dopiero, gdy w pełni zaufamy Stwórcy.
   

● Czy wierzę, że Bóg rzeczywiście stale mi pomaga?    ● Czego mi brakuje do bycia człowiekiem wiary?