W uroczystość Zwiastowania Pańskiego wierni we wszystkich parafiach Białorusi mieli możliwość dołączenia do „Duchowej Adopcji” – akcji modlitewnej w obronie życia poczętego, znajdującego się w niebezpieczeństwie zagłady. Można to uczynić również w każdym innym dniu. Dlaczego ważne jest nie pozostać obojętnym na taką inicjatywę? Jak bardzo jest aktualna w tym świecie?

Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia coroczna liczba przerwanych ciąży na świecie (w tym też nielegalnie) wynosi około 50 milionów. Oznacza to, że ponad 20% ciąży kończy się aborcją. Do porównania: podczas II wojny światowej zginęły 42 miliony osób. Z tego to powodu tak często mówi się dzisiaj o „cywilizacji śmierci”. Ludzie niszczą samych siebie, nie zastanawiając się nad okrutnością swoich zamiarów oraz ich skutkami. †

„Wiele lat temu dokonałam aborcji. Po raz tysięczny zadaję sobie pytanie: po co? A w duszy tylko jedna odpowiedź – ból... Wtedy uczepiłam się usłyszanych słów, że jest we mnie tylko zbitka komórek i nic więcej. Nikt nie ostrzegł, nie powiedział, że noszę pod sercem maleńką istotę. W nikim nie znalazłam wsparcia... Gdybym tylko wiedziała o skutkach strasznego grzechu, który popełniłam, zabijając własne dziecko! O tym żalu, poczuciu głębokiej straty, które będzie mnie prześladowało przez całe życie! O tych ranach na duszy, które nigdy się nie zagoją...”.
    Często aborcji dokonuje się ze względów zdrowotnych. Jednak czy zrzuca to odpowiedzialność z rodziców nienarodzonego dziecka? Dlaczego ludzie starają się „poprawić” błędy, które dopuścił Bóg?
    „Wraz z mężem dowiedzieliśmy się, że zostaniemy rodzicami. Jednak naszą radość szybko zagasiła straszna wiadomość. Podczas USG lekarze powiedzieli o istnieniu dużego ryzyka, że dziecko urodzi się z zespołem Downa, i radzili dokonać aborcji. Przeżyliśmy szok! Jednak zdecydowaliśmy, że zaakceptujemy każde dziecko, gdyż jest owocem naszej miłości. Od tego dnia zaczęła się walka za życie małego człowieka. Liczne badania, wizyty u specjalistów od genetyki i innych lekarzy. Ciąża mijała w ciągłym stresie i lęku. Przez cały czas się modliliśmy, mając nadzieję na cud. I się wydarzył! Urodziła się nam zdrowa dziewczynka...”.
    Bóg nigdy się nie myli. Jeśli stworzył On nowe życie, oznacza to, że jest potrzebne na tej ziemi. Zadanie rodziców – przyjąć to życie i pozwolić mu przyjść na świat.
    „W naszej rodzinie niedawno urodziła się czwarta księżniczka-córeczka. Jest dla nas dzieckiem szczególnym – odpokutowanym, wypłakanym. Taki jeszcze maleńki człowiek, ale już prawdziwy wojownik. Mimo strasznych wyników badań została przy życiu! I każdym swym dniem świadczy o tym, że u Boga nie ma nic niemożliwego. Wielu nam współczuje, mówi: «Za jakie grzechy dostaliście taki krzyż, dziecko niepełnosprawne?». Jednak my uważamy córkę za Boże błogosławieństwo. Uczy nas bycia bardziej umiarkowanymi, wiary i nadziei, że wszystko się uda. Uczy kochać, doceniać każdą chwilę spędzoną z bliskimi ludźmi. Uczy pokornie przyjmować wszelkie życiowe wypróbowania, gdyż bez cierpienia nie jest możliwa prawdziwa miłość...”.
    Oprócz modlitewnej inicjatywy „Duchowa Adopcja” w Kościele działa grupa modlitewna „W obronie życia”, członkowie której nie tylko się modlą za dzieci nienarodzone, którym zagraża aborcja, lecz także biorą udział w różnych wydarzeniach, dotyczących obrony rodzinnych chrześcijańskich wartości. Do niej również może dołączyć każdy chętny.
    Podczas przygotowania artykułu zostały wykorzystane anonimowe świadectwa z rozważań Drogi Krzyżowej, której w parafii Miłosierdzia Bożego w Grodnie podczas tegorocznego Wielkiego Postu przewodniczyli uczestnicy ruchu „W obronie życia”.