Człowiekowi trudno pogodzić się z niesprawiedliwością. Zazwyczaj w odpowiedzi na nią pojawia się żal, niechęć, pogarda. Co gorsza, gdy w sercu rodzi się pragnienie zemsty, kary: na chamstwo chce się odpowiedzieć chamstwem, na bezczelność – bezczelnością. Ale „nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” (Rz 12, 21) – mówi w liście do Rzymian apostoł Paweł. Ta prawda wynika z przykazania miłości bliźniego, która zgodnie z Pismem Świętym „wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 7). Dlatego chrześcijanin nie może osądzać tych, którzy czynią niesprawiedliwość. Wymiar sprawiedliwości – wyjątkowa sprawa Boga.
    Pod ciężarem krzywdy często wydaje się, że Stwórca pozostawił człowieka, dopuszczając w jego życiu niesprawiedliwość. Powstają pytania: dlaczego to właśnie mnie spotyka? gdzie jest Dobry Bóg, który na to pozwala? Należy pamiętać, że Wszechmogący nikogo nie zostawia w samotności. Bóg słusznie zarządza wszystkimi sprawami, a więc podobne sytuacje mają miejsce w życiu człowieka. Cierpienie i smutek, pokusy i próby, biada, prześladowania i pozbawienia – to wszystko bez wyjątku sprzyja dobru jednostki pod warunkiem współpracy z Wszechmogącym. Wszelkie okoliczności życiowe – „współpracownicy” Boże, dlatego należy przyjmować je mężnie. †

Większą siłę zyskują ci, którzy godnie przyjmują trudności. Ludzie, którzy służą Bogu, ofiarując Mu swoje cierpienia, umacniają się w nich i stają się zwycięzcami. Sprzyja temu nadzieja, głęboko zakorzeniona w sercu i połączona z pamięcią o obecności Wszechmogącego w każdej chwili życia. Kiedy człowiek wie, że może się skryć w ramionach Boga, to wówczas nie złamie go żadna ludzka nawałnica.
    Co to znaczy znosić krzywdy cierpliwie? Znaczenie słowa cierpliwość od greckiego „hypo-mone” dosłownie oznacza „pozostać poniżej”, ale równocześnie znaczy też „dowieść trwałości, odeprzeć atak”. Nie oznacza to, że trzeba pozostać obojętnym wobec niesprawiedliwości, ale nie dawać innym siebie ranić, nie wpuścić do swojego serca gniew. Cierpliwy to zarówno znoszący ze spokojem przeciwności i ból, jak i umiejący pokornie czekać ze względu na pomoc od Boga.
    Jezus wiele razy doświadczył krzywdzących oskarżeń ze strony przeciwników, ale nigdy nie pozwolił się sprowadzić do poziomu, który ci usiłowali narzucić. Jako krzywdę Mu wyrządzoną trzeba też traktować ucieczkę uczniów z Getsemani i zaparcie się Go przez Piotra na dziedzińcu pałacu arcykapłana Kajfasza. Największą krzywdą była męka i okrutna śmierć, przed którą rozległo się wołanie Ukrzyżowanego: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23, 34).
    Najwyższym wzorem wytrwałej cierpliwości jest Bóg. Mimo że grzechy ludzi, których stworzył, stanowią jawną niesprawiedliwość i Go krzywdzą, nie odrzuca nikogo z występnych. Nawet gdy długo trwają oni w nieprawości, zawsze jest gotów okazać miłosierdzie. Bóg cierpliwie znosi niewierności, które Go krzywdzą, potwierdzając swą wierność w nieustającym czynieniu dobra i wyświadczaniu łaski. On wzywa człowieka do myślenia o Jego nieskończonej miłości, aby wypełniać się uczuciem wdzięczności.
    W jaki sposób należy odpowiadać na krzywdę? Milczeniem i modlitwą za prześladowców. Trzeba również się modlić o ducha przebaczenia i cierpliwości, gdyż człowiek sam z siebie nie udźwignie tak wielkiego zadania. Niektórym zapomnieć urazy pomaga myśl, że inni cierpią więcej. A niektóre „duszą” swój ból poprzez robienie dobra cierpiącym. Znosić krzywdy pomaga wytrwałe oczekiwanie przyszłej chwały.
    Oczywiście, trwać w cierpieniu nie jest łatwe. Ale jeśli Jezus mógł znieść wśród wybranych Apostołów człowieka, który, jak wiedział, wyda Go, z jaką cierpliwością powinniśmy traktować tych, którzy są winni czegoś?
    Każda niesprawiedliwość to prowokacja. Ludzie, winni w niesprawiedliwości, zwykle gotowi do negatywnej reakcji ze strony sprawcy. Miękkość i tolerancja mogą ich zaskoczyć. Przyjazny duch w odpowiedzi na złe często wywołuje zdziwienie. Człowiek może wypełnić się najlepszymi dążeniami i chęcią zrewidować swoje poglądy na życie. Na tym polega uczynek miłosierdzia względem duszy bliźniego.
   

5 przyczyn, aby popełnić uczynek miłosierdzia:    1. Kierowanie się w życiu popędami jest niebezpieczne: one zaciemniają umysł.    2. Cierpliwe znoszenie krzywd rodzi wytrwałość i dystans do trudności.    3. Jest to szansa, by złożyć swego ducha w ręce Ojca.    4. Odpowiadanie dobrem na zło nie jest oznaką słabości, ale duchowej mocy.    5. Zwycięstwo nad samym sobą – najcenniejsze.

   

Wśród wszystkich uczynków miłosierdzia ten wydaje się najłatwiejszym do wykonania, gdyż nie wymaga szczególnych wysiłków, aby znaleźć możliwość do jego praktykowania. Lecz jednocześnie z tym jest niezwykle ciężkim, ponieważ prowadzi nas na „Everest” życia chrześcijańskiego, na szczyt, nazywany umiejętnością przebaczać. Cierpliwe znoszenie krzywd jest owocem zarówno łaski Bożej, jak i wielkiej, niemalże alpinistycznej wytrzymałości w walce z własnym „ja”. Starajmy się patrzeć na zjawiska życiowe i uczynki innych w pełnym świetle i z różnych stron, a nie tylko z własnego obolałego punktu widzenia. Dążmy do trwania w prawdzie, która powszechnie jest zwana pokorą chrześcijańską, czyńmy małe, ale pewne kroki w kierunku pełnego przebaczenia, które więcej jest związane z wolą niż z uczuciami. Lecz przede wszystkim zaufajmy łasce Bożej: Duch Święty może uczynić nas podobnymi do Tego, który się modlił za swoich krzywdzicieli podczas własnego ukrzyżowania.