„Czy można pić poświęconą wodę każdego dnia, nie mając w tym potrzeby? Moje dzieci każdego rana uczyniwszy znak krzyża robią trzy łyki wody z Budsławia. Czy nie jest to bluźnierstwem?”

Historia wody w religiach chrześcijańskich ma bardzo dawnią tradycję, sięgającą korzeniami do Starego Testamentu. W ciągu wieków wodę wykorzystywano w różnych celach. Miała ona wielką wartość leczniczą: woda ze źródła, z innych miejsc słynących łaskami. Poświęconą wodę możemy odnaleźć obok niektórych sanktuariów.
    Każdy z nas powinien odróżniać wodę poświęconą przez kapłana od wody ze źródła (nie poświęconej). Pierwsza z nich jest wyłączona z codziennego (tzw. świeckiego) użytku i powinna być używana tylko w taki sposób, jaki podano w modlitwie Kościoła przy jej poświęceniu. Druga natomiast może być używana we wszystkich okolicznościach: do mycia, na herbatę, do prania. †

Modlitwa na poświęcenie wody zmieniała się w ciągu wieków, chociaż trzeba przyznać, że ostatnia z używanych do czasu II Soboru Watykańskiego miała bogatą treść, lecz była jedyną. Sobór wprowadził zmiany i ilość modlitw wyrosła. Dało to księżom możliwość wyboru modlitwy w zależności od sytuacji. Nowe modlitwy poświęcenia wody, używane poza Mszą św., zawierają z zasady prośby ogólne: o Bożą opiekę, o nasze odnowienie na duchu i ciele, o błogosławieństwo i oczyszczenie dla Kościoła, o to, by woda przypominała nam nasz chrzest... We wspomnienie św. Agaty poświęca się wodę, aby „chroniła nas przed ogniem i wszelkim niebezpieczeństwem”. Błogosławiąc wodę podczas Mszy kapłan prosi Boga, by przez tę wodę udzielił „obrony przeciwko wszelkim chorobom i zasadzkom szatana” oraz pozwolił uniknąć „wszelkich niebezpieczeństw duszy i ciała”.
    Trzeba też pamiętać, że pokropienie podczas Mszy św. jest pamiątką naszego chrztu. Chrześcijanin się zanurza i oczyszcza od grzechu pierworodnego. Wraz z Chrystusem zmartwychwstaje on jako już nowy człowiek. Jest to na tyle ważny moment, że wszystko, co się dzieje w późniejszym życiu człowieka, musi być troską o ten wybór, żeby go wzmacniać, rozwijać i doskonalić.
    Kościół błogosławi rzeczy – pomieszczenia, przedmioty, potrawy – lecz prawdziwym odbiorcą błogosławieństwa jest człowiek. Rzeczy mają jedyną cel – pomóc „być pośrednikiem” w osobistym spotkaniu człowieka z Bogiem. Rzeczy nie otrzymują żadnej mocy. Same w sobie one nie mogą pomóc się zbawić, lecz są ważne o tyle, o ile towarzyszy im wiara w Bożą moc i działanie. Takie zrozumienie rzeczy poświęconych jest bardzo ważne, ponieważ zastrzega od magicznego ich odbioru.
    Dużo możno mówić o sakramentaliach Kościoła, lecz odpowiadając na postawione pytanie podkreślam, że spożywanie wody poświęconej nie jest bluźnierstwem.