Kościół katolicki na Grodzieńszczyźnie i na całym świecie w dniu 2 lutego obchodzi uroczystość Ofiarowania Pańskiego.

Święto to na przestrzeni wieków zmieniło nie tylko swoją nazwę, ale także charakter. Dawniej liturgia tego dnia mówiła o oczyszczeniu Najświętszej Maryi Panny. Dzisiaj natomiast w tym dniu akcent położony jest na osobę Jezusa Chrystusa, który jest „światłością świata” i „światłem na oświecenie pogan”, jak nazwał Go starzec Symeon. Albo, jak mówi św. Jan w Ewangelii, Chrystus jest „światłem prawdziwym, które oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (J 1, 9). Światło nie jest po to, aby w niego patrzeć, bo można oślepnąć, oczy bolą i łzawią, a po takim seansie wpatrywania się w światło człowiek nie widzi nic. Światło jest po to, aby oświetlać nam to, co jest dookoła nas, abyśmy przy jego pomocy mogli widzieć wyraźnie, poruszać się, czytać, wykonywać nasze codzienne zajęcia, żyć normalnie. Bez światła żyjemy w ciemności i wszystko jest niewidoczne. Nawet najpiękniejsze przedmioty nie są dostrzegane, nie mogą być podziwiane, giną w mroku i ciemności. Światło jest po to, abym lepiej widział, abym lepiej i sensowniej żył. Aby moje oczy ujrzały sens i znaczenie mojego życia i mojej śmierci, abym dostrzegł, że na świecie nie jestem sam, że są na nim także inni ludzie, moi bracia. Ale światło jest także po to, abym dojrzał, gdzie jest ostateczny sens i cel mojego życia, by przy pomocy tegoż światła „moje oczy ujrzały Zbawienie”. Aby ono mnie oświeciło, bym nie był ciemny i zacofany. W przeciwnym wypadku będę błądził po omacku i żył w ciemnościach. †

Kościół, jak głoszą podania, obchodził to święto już w IV wieku. W naszej tradycji było ono nazywane, a przez wielu jest tak nazywane nadal, świętem Matki Bożej Gromnicznej. Począwszy od IX wieku wierni w tym dniu przynoszą do kościoła świece do błogosławienia, zwane gromnicami. Procesja z płonącymi świecami na początku liturgii jest znakiem nowego kroczenia przez życie w jedności z Jezusem. Kiedyś gromnice obowiązkowo robiono z wosku pszczelego i po jej zapaleniu dom napełniał się pięknym zapachem. Poświęconą w kościele zapaloną gromnicę starano się zanieść do domu, by od niej rozpalić ogień, który zwiastować miał zgodę i miłość w rodzinie. Z zapaloną świecą obchodzono całe gospodarstwo, aby odstraszyć zło. Poświęcone świece jako znak Bożej jasności zapalano w trudnych chwilach: podczas burzy stawiano te świece w oknach, gromnicami zażegnywano klęski gradowe, dymem z nich kreślono znaki krzyża na drzwiach, piecu i oknach jako „zapory” przeciw nieszczęściom i złu. Zapalenie gromnicy i wkładanie jej w ręce umierającego oznaczało, że na wzór „roztropnych panien” wychodzi on z płonącą lampą na spotkanie swojego Oblubieńca. Gromnicę przechowywano w godnym miejscu i używano ją tylko do celów religijnych.
    Ze świętem Matki Bożej Gromnicznej związana jest także legenda, opowiadającą o tym, jak Matka Boża odpędza światłem gromnicy stado wilków od domów mieszkalnych. Taki widok możemy spotkać na starych obrazkach lub na świecach. W naszej tradycji ludowej wraz z uroczystością Matki Bożej Gromnicznej kończy się śpiew kolęd, rozbiera się szopki i choinki. Liturgicznie okres Bożego Narodzenia kończy się dużo wcześniej, w święto Chrztu Pana Jezusa. Jednak zwyczaj ma swoje uzasadnienie nie tylko w tradycji, ale i w tym, że w uroczystość Ofiarowania Pańskiego Pan Jezus jeszcze jako Dziecko jest przedstawiany w świątyni.
    Tradycja tego święta jest przykładem wierności Bogu w naszych rodzinach. Sfera nadprzyrodzoności pozostaje dla ludzi żywa, a przedmioty poświęcone przypominają im, że całe życie ludzkie toczy się pod wzrokiem Boga. Światło gromnicy ma towarzyszyć człowiekowi aż po grób, kiedy za progiem doczesności spotyka się ze Światłością – Chrystusem.
    Więc prośmy Boga, aby światło naszej wiary było jak światło tych świec, które będziemy trzymać w rękach. Aby to światło rozświetlało nasze życie i świeciło innym, by idąc za nim dotarli do Chrystusa.