Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.†

Łk 2, 22-40

Być gotowym do ofiary
   Nic nie jest przypadkiem, a wszystko jest znakiem – mówi przysłowie, oparte na doświadczeniu wiary. Każde wydarzenie składa się na łańcuch dziejów łączący nas z Bogiem. Natura tychże związków pozostaje tajemnicą, ale nosi w sobie zapowiedź przyszłości, a w dalszej perspektywie i wieczności. Maryja nie mogła wiedzieć, jaki ładunek dramatu niosą słowa Symeona o „mieczu boleści”. On sam nie znał do końca ich znaczenia. Dopiero dziś nie mamy wątpliwości, że były zapowiedzią męki i śmierci ofiarowanego w świątyni Dziecięcia. I dziś wyrażają prawdę, że ludzie związani z Bogiem muszą być przygotowani na bolesne doświadczenia.