Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi”. Jan dał takie świadectwo: „Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”.†

J 1, 29-34

Fundament wiary i wolności
   Najprostszym wyznaniem naszej wiary jest znak krzyża świętego kreślony na czole, piersi i ramionach chrześcijanina: „W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Zaraz po nim człowieka wierzącego poznajemy po krótkim wyznaniu: „Jezus Chrystus jest Synem Bożym”. To św. Jan Chrzciciel dał o Nim takie świadectwo. Później św. Piotr na pytanie Jezusa: „Za kogo mnie uważacie” odpowie: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Za każdym razem konieczna jest interwencja z wysoka. Św. Jan ujrzał Ducha zstępującego i spoczywającego na Jezusie w postaci gołębicy. O św. Piotrze sam Jezus powie: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mt 16,17). Aby Kościół mógł strzec i przekazywać tę prawdę konieczne było Zesłanie Ducha Świętego. „Baranek Boży” przywołuje wspomnienie baranka paschalnego Żydów opuszczających Egipt – ziemię niewoli. Jezus Chrystus – Syn Boży ofiarowuje wszystkim ludziom bezcenny skarb - mesjańska godność Jezusa wiąże się z wolnością od zła. Każdy, dla kogo Imię Jezusa jest skarbem, a jako obowiązek odczytuje odważne wyznanie tego przed światem, jest uczestnikiem owoców zbawienia.