W 1917 r. w Fatimie (Potrugalia) miały miejsce objawienia Matki Bożej, podczas których Maryja Panna przypowiedziała historię ludzkości w XX wieku, prześladowania Kościoła oraz jego odrodzenie. W 2017 roku będzie obchodzony jubileusz 100-lecia objawień fatimskich.
    Konferencja Katolickich Biskupów na Białorusi zatwierdziła trzyletni okres przygotowawczy do jubileuszu. W odniesieniu się do objawień fatimskich, rok 2014 będzie Rokiem Modlitwy, 2015 – Rokiem Nawrócenia, zaś 2016 - Rokiem Nadziei. Owa decyzja została podjęta podczas 55. Posiedzenia Konferencji Katolickich Biskupów na Białorusi dn. 22 listopada 2013 r. w Pastoralnym Centrum KKBB w Mińsku.

Dnia 13 maja 2009 r. w Kościele katolickim w ramach przygotowania do 100. rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie rozpoczęła się Wielka Nowenna Fatimska. Ma ona na celu pomoc w duchowym przygotowaniu się na pamiątkę tak wielkiego wydarzenia w historii Kościoła katolickiego w XX wieku, jakim było objawienie się Matki Bożej trojgu dzieciom w portugalskim miasteczku Fatima 13 maja 1917 r. Przygotowania do tego znaczącego wydarzenia ma także swój wymiar w Kościele na Białorusi. Konferencja Katolickich Biskupów na Białorusi zatwierdziła trzyletni cykl przygotowań do tego jubileuszu. Powołując się na Fatimskie Orędzie postanowiono, że rok 2014 będzie Rokiem Modlitwy, 2015 – Rokiem – Nawrócenia, a 2016 – Rokiem Nadziei. †

Nie tak dawno zaczęliśmy 2014 rok, z którym ludzie wiążą różne nadzieje i pragnienia. Na pewno każdy z nas ma jakieś plany do zrealizowania. Jednak to wszystko nie może nam przeszkadzać pamiętać o tym, kim jesteśmy i do czego zmierzamy. Jako ludzie wierzący musimy ciągle mieć w swej świadomości potrzebę stałego kontaktu i relacji z Bogiem. Podtrzymywanie tego kontaktu trudno wyobrazić bez modlitwy w życiu codziennym każdego chrześcijanina. Matka Boża podczas objawień fatimskich często mówiła o potrzebie nieustannej modlitwy w różnych intencjach, a w szczególny sposób o nawrócenie całego świata. Niestety, należy stwierdzić, że dzisiaj wielu chrześcijan nie podtrzymuje modlitewnego kontaktu z Bogiem. Modlitwa dla wielu przestała być czymś istotnym i ważnym. W wielu domach i rodzinach jej miejsce zajmuje oglądanie telewizora, gry komputerowe, nieraz puste rozmowy o niczym. Człowiek bardzo często mówi, że nie ma czasu, aby się pomodlić, bo sa różne obowiązki i zadania, które na tyle go pochłaniają, że na wszystko inne brakuje sił i chwili, w tym i na modlitwę. Taka postawa i taki stosunek do modlitwy mogą być podobne do sytuacji, gdyby dziecko było na tyle pogrążone w swoje sprawy i zadania, odrabianie lekcji, uczenie się języka, chodzenie do szkoły tańca, albo uczenie się gry na instrumentach muzycznych, że nie miałoby czasu rozmawiać ze swoimi rodzicami. W podobny sposób i rodzice, gdyby nie mieli czasu na rozmowę ze swoimi dziećmi, bo cały czas przebywali w pracy, gdyż liczy się tylko zarabianie pieniędzy. Po prostu nie ma kiedy, bo tyle wszystkiego, że nie wiadomo, jak z tym wszystkim dać radę. Z pewnością można stwierdzić, że takie relacje pomiędzy dziećmi a rodzicami nie byłyby normalne, a wręcz odwrotnie, to mogłoby stać się przyczyną oddalania się od siebie nawzajem, braku porozumienia nawet w najprostszych sytuacjach.
    Coś podobnego dzieje się i w naszych relacjach z Bogiem, jeżeli brakuje modlitwy. Kontakt z Ojcem Niebieskim się zaciera, nie uświadamiając sobie tego, oddalamy się od Niego. Wtedy zaczynają się różne życiowe przewroty i sytuacje, kiedy człowiek traci więź i kontakt z Bogiem. Najtrafniej chyba na ten temat powiedział Thomas Forrest: „Człowiek, który mówi, że nie ma czasu na modlitwę, po prostu jeszcze nie wierzy”. Słusznie też o tym powiedział ks. Jan Twardowski: „Jeżeli kochasz, czas zawsze odnajdziesz, nie mając nawet ani jednej chwili”. I rzeczywiście, jeżeli dla nas w naszym życiu relacje z Bogiem są ważne, to znajdziemy chociażby jedną wolną chwilę, aby poświęcić ją na rozmowę z Ojcem Niebieskim.
    Często można też spotkać się odpowiedzią, kiedy człowiek mówi, że nie ma na razie intencji, lub potrzeby, by się modlić. Nie wierzę tego typu słowom. Każdy z nas ma różne intencje, w których może się modlić, albo nawet chociażby dziękować za to, co ma. W takich sytuacjach często powtarzam powiedzenie, że „dla chcącego nie ma nic trudnego”. Jeżeli jako chrześcijanin, jako wierzący człowiek rozumie potrzebę kontaktu z Bogiem w swoim życiu i relacja z twoim Stwórcą jest dla niego rzeczywiście ważną sprawą, nawet jeżeli będzie najbardziej zajętym człowiekiem na świecie, to mimo tego znajdzie czas na rozmowę z Bogiem każdego dnia.
    Rozpoczęliśmy kolejny rok w swoim życiu, rok, który jak czytaliśmy na początku w Kościele na Białorusi jest Rokiem Modlitwy. Więc postarajmy się zadbać o modlitwę w swoim życiu codziennym, jak do tego wzywała Matka Najświętsza podczas objawień w Fatimie. Postarajmy się w szczególny sposób zadbać o wspólną modlitwę w naszych rodzinach, która przede wszystkim będzie jednoczyła wszystkich członków rodziny. Rodzina ma pamiętać, że jest rodziną nie tylko podczas uroczystości rodzinnych, albo również podczas śniadania, czy obiadu, także w sprawach wiary i na modlitwie. Niech ten rok, kiedy będziemy jeszcze bardziej rozważali nad modlitwą, pomoże nam zrozumieć jej sens i potrzebę w naszym życiu codziennym.