Przeżywając Rok Wiary, stawiamy sobie pytania typu „Jak wierzyć?” albo „Kto mi może pomóc, aby moja wiara w Boga pomagała mi w pokonywaniu życiowych trudności?” Na kartach Ewangelii widzimy, jak Jezus nie raz zarzucał swoim uczniom brak wiary i twardej życiowej postawy, jak samego św. Piotra nazwał szatanem, ponieważ ponad zawierzenie Bogu postawił ułomne ludzkie myślenie. Z innej strony też spotykamy Jezusa zachwyconego i zdumionego wiarą prostych ludzi, którzy przychodzili do Niego ze swoimi problemami. Zazdroszcząc im takiej wiary, prosimy Jezusa jednocześnie o umocnienie naszej wiary. Pan Bóg nie napisał traktatu na temat wiary, lecz stosuje metodę „żywych obrazów”, czyli posyła do nas wybranych ludzi, od których możemy się uczyć wiary i co najważniejsze – życiowej postawy wobec niej. †

Pierwszym człowiekiem, przez którego otrzymujemy od Boga lekcję wiary jest Abraham. U Abrahama spotykamy wiarę żywą, popartą czynem, gotową do największych poświęceń. Usłyszawszy głos Boga, nawołujący do tego, aby pozostawił miejsce, ludzi czyli to wszystko, do czego się przyzwyczaił i wyruszył w nieznane. Św. Paweł nazywa Abrahama ojcem naszej wiary (por. Rz 4). Jest on ojcem wiary w judaizmie i chrześcijaństwie. Ojcem, to znaczy postacią wzorcową, ale czy tylko?
    W tym momencie w obliczu rozpoczętego miesiąca maja chcę przywołać obraz Matki Bożej. Maryja jest Patronką miesiąca maja i najlepszą Nauczycielką w wierze dla nas, Jej dzieci. Ewangelista Łukasz ukazuje nam Maryję jako pielgrzyma miłości. Elżbieta wskazuje na Jej wiarę i wypowiada słowa błogosławieństwa: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła”. Matka Boża idzie w ślady Abrahama — tego, który uwierzył i dlatego posłusznie „wyruszył do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie” (Hbr 11, 8).
    Historia Maryi rzuca światło na naszą osobistą historię i relacje z Bogiem. Od momentu Zwiastowania każdy z nas może prześledzić, jak toczyła się wędrówka wiary w przypadku Matki Bożej. Przepowiednia Symeona, ucieczka do Egiptu, zagubienie Jezusa w świątyni jerozolimskiej; „wszystkie te sprawy zachowywała w swym sercu” (Łk 2, 51).
    Również w cieniu upływa ukryte życie Jezusa, kiedy to Maryja musi podejmować prawdziwy trud serca. Oczywiście, w życiu Matki Bożej nie brak radosnych epizodów, jak np. wesele w Kanie Galilejskiej, gdzie — mimo pozornego dystansu — Chrystus przychyla się do prośby Matki i czyni pierwszy znak objawienia, wzbudzając wiarę u uczniów (por. J 2, 1-12). W takiej grze światła i cienia, objawienia i tajemnicy jawią się dwa błogosławieństwa, o których mówi św. Łukasz: błogosławieństwo skierowane do Matki Chrystusa przez kobietę z tłumu oraz błogosławieństwo Jezusa dla tych, „którzy słuchają słowa Bożego i [go] przestrzegają” (Łk 11, 28).
    Szczytowym punktem tego ziemskiego pielgrzymowania w wierze u Maryi jest Golgota. Tam Maryja doświadcza nocy wiary, podobnej do tej, jaką przeżył Abraham na górze Moria, gdzie miał złożyć w ofierze swojego syna Izaaka. W podobnych wydarzeniach Maryja jest bliska tym ludziom, co stawiają Bogu trudne pytania w obliczu ciężkich doświadczeń, cierpień i życiowych niepowodzeń. Maryja głęboko przeżywa misterium paschalne Syna: jako Matka w pewnym sensie umiera w śmierci Syna i otwiera się na „zmartwychwstanie”. Od tego momentu Maryja zostaje obdarzona nowym macierzyństwem w stosunku do Kościoła (por. J 19, 25-27).
    Do Maryi zwracamy się, by wciąż prowadziła nas do Swojego Syna podczas mrocznych nocy zła, a także w chwilach zwątpienia, kryzysu, milczenia i cierpienia. Matka Boża całym swym życiem sławi Boga i Jego dary, bo On staje po stronie najmniejszych i najbardziej pogardzanych — „ubogich Pana”. Od chwili, kiedy Bóg spojrzał na Nią z miłością, Maryja jest znakiem nadziei dla ludzi ubogich, najmniejszych na tej ziemi, którzy stają się najważniejsi w Królestwie Bożym. Naśladuje wiernie Chrystusa, swego Syna, który wszystkim uciśnionym w historii powtarza: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28).
    Kościół idzie w ślady Maryi i Pana Jezusa po krętych drogach historii, by wspierać, wspomagać i dowartościowywać olbrzymią rzeszę ludzi ubogich i zgłodniałych, upokorzonych i poniżonych (por. Łk 1, 52-53). Pokorna Dziewica z Nazaretu — jak mówi św. Ambroży — nie jest „Bogiem świątyni, lecz świątynią Bożą”. Wszystkich, którzy się do Niej uciekają, Kościół prowadzi do spotkania z Bogiem — Trójcą Świętą: Ojcem, Synem i Duchem Świętym.