W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny o godz. 12.00 w katedrze grodzieńskiej ks. bp Aleksander Kaszkiewicz udzielił święceń prezbiteratu dk. Pawłowi Oleskiewiczowi z par. Matki Bożej Miłosierdzia w Grodnie oraz święceń diakonatu klerykom: Jerzemu Jasiewiczowi z par. św. Jana Chrzciciela w Bieniakoniach, Pawłowi Ejsmontowi z par. Miłosierdzia Bożego w Grodnie oraz Janowi Kuziukowi z par. Naświętszej Trójcy w Bierdówce. Wszyscy nowo wyświeceni są wychowankami Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie.

Przed przyjęciem święceń kandydaci uczestniczyli w rekolekcjach, podczas których ojciec duchowny seminarium ks. Walery Bykowski, wyjaśniał i przybliżał im istotę posługi diakońskiej i kapłańskiej, a także obowiązki wynikające z przyjęcia tych święceń. †

W przeddzień święceń w kaplicy seminaryjnej w obecności całej wspólnoty na czele z ks. rektorem prałatem Józefem Staniewskim kandydaci podczas Nieszporów, na ręce ks. bpa Aleksandra Kaszkiewicza złożyli wyznanie wiary i deklaracje, w których wyrazili chęć przyjęcia święceń i wiernego wypełniania obowiązków z nich wynikających. Na zakończenie przyszli diakoni otrzymali poświęcone brewiarze, poprzez które będą łączyć się w modlitwie z całym Kościołem.
    Następnego dnia bazylika katedralna w Grodnie zgromadziła nie tylko swoich parafian, ale także gości i kapłanów z różnych miejscowości naszej diecezji, którzy przyjechali, aby w tym dniu być blisko swoich synów, wnuków, wychowanków, przyjaciół i razem z nimi przeżyć tak ważną chwilę w ich życiu. Na początku Mszy św. ks. bp Aleksander przywitał wszystkich zgromadzonych, a w sposób szczególny tych, którzy za chwilę mieli przyjąć święcenia. Przedstawienia kandydatów dokonał rektor seminarium.
    W homilii ksiądz biskup zwrócił szczególną uwagę na Niepokalanie Poczętą Maryję, której osoba tak wiele daje do naśladowania, a także przypomniał o odpowiedzialności i ważności zadania, którego podejmują się przyszli neoprezbiter i diakoni.
    Kolejnym etapem były obrzędy przyjęcia święceń diakonatu i prezbiteratu. Dialog z biskupem, podczas którego dało się zauważyć, na ile kandydaci rozumieją ważność i wyjątkowość przeżywanego wydarzenia: drżący głos podczas odpowiedzi, obietnica posłuszeństwa własnemu ordynariuszowi, Litania do Wszystkich Świętych i leżenie krzyżem, i najważniejszy moment - wkładanie rąk przez biskupa i przekazanie mocy święceń. Wreszcie nakładanie stuły, dalmatyki i ornatu. Towarzyszyły temu uśmiech i radość na twarzach nowych diakonów i neoprezbitera, a równocześnie łzy radości i zaduma na twarzach rodziców.
    Na zakończenie Mszy św. ks. Paweł Oleskiewicz w imieniu swoim i nowo wyświęconych diakonów wyraził słowa podziękowania księdzu biskupowi za uznanie ich godnymi tego daru i udzielenie święceń, profesorom i wychowawcom seminarium na czele z księdzem rektorem - za rozwój i pielęgnowanie w ich sercach powołania, proboszczom, klerykom, a przede wszystkim rodzicom - za modlitwę, towarzyszenie im na drodze powołania i dar życia, a wszystkim przybyłym na tę uroczystość – za modlitwę i obecność.
    Po zakończeniu uroczystości diakoni udali się do swoich rodzinnych parafii, aby tam dzielić się z wiernymi radością swego powołania i podziękować im za modlitwę. Ksiądz neoprezbiter udał się do swojej rodzinnej parafii sprawować Mszę św. prymicyjną.
    Wszyscy uczestnicy uroczystości po raz kolejny mieli możliwość być świadkami tego, że mimo powszechnego podważania wartości moralnych i duchowych we współczesnym świecie są nadal ci, którzy będą gotowi swoim życiem i słowem stawać w ich obronie, a w swoim środowisku kontynuować misję Chrystusa.
    Nowo wyświęconym diakonom i księdzu neoprezbiterowi życzymy Bożego błogosławieństwa, wielu łask Bożych, owocnej posługi kapłańskiej i diakońskiej. A my ze swej strony pamiętajmy w modlitwie o nowych pracownikach Winnicy Pańskiej. Oni jej bardzo potrzebują.
   

- Z jakimi trudnościami spotkał się Ksiądz na drodze do święceń?     - Współczesna cywilizacja uważa, że wszystkie piękne rzeczy powinny się odbywać w sposób bardzo prosty. Jednak wszystkie wartości – dobry małżonek, powołanie, każda dobra sprawa wymaga pracy i wysiłku. I to jest normalne. Bóg stworzył człowieka w ten sposób, że coś wartościowego on otrzymuje tylko na drodze pewnych przeszkód, wysiłku, a robi to po to, aby człowiek umiał to docenić. Kapłaństwo nie jest wyjątkiem. To jest trudna droga. Najtrudniejsze jest to, że człowiek powinien zapomnieć o swoich zachciankach, a na miejsce czołowe postawić wolę Boga. W człowieku siedzi duże "Ja", które zawsze chce czegoś swego i na swój sposób. Ale trzeba się zastanowić, czy tego chce Bóg. Tak jest nie tylko w kapłaństwie. W rodzinie, na przykład, jest analogicznie.     Fragment wywiadu z ks. neoprezbiterem Pawłem Aleskiewiczem. Pełną wersję wywiadu można przeczytać na www.grodnensis.by