Jest tylko jedno miejsce na świecie, gdzie człowiek może zobaczyć wszystko: proste ludzkie słowo, łzy cierpiących, uśmiech szczęśliwych, śmiech dzieci oraz nadzieję młodego pokolenia.

   R ok Wiary jest wydarzeniem, które mobilizuje nas do głębszego przeżycia spotkań z Bogiem i do większej zadumy nad swoim życiem religijnym. Wszystko to można przeżyć w duchu modlitwy i pokoju tylko w Kościele. Kościół staje się dla nas oknem w przyszłość, o której myślimy z punktu widzenia człowieka wierzącego. Przyszłość, w której Bóg zajmuje najważniejsze miejsce, w której widzę cały sens mojego życia ziemskiego, które może nie zawsze mogę zrozumieć lub pewne momenty wytłumaczyć. Nie da się osiągnąć pewnych celów, jeśli ludzie nie znajdą sobie miejsca w Kościele, miejsca przy Bogu. To właśnie dlatego Chrystus zostawia sakramenty w Kościele jako lekarstwo dla każdego z nas.
    Być katolikiem na Białorusi, znaczy kochać swój kościół, który przeżywa 200 lat, na przykład, w Zabłociu, albo ten, który dopiero się tworzy, na przykład, nowa wspólnota parafialna w Smorgoni. Okazując najwyższą cześć Kościołowi, stajemy się wielkoduszni również w oddaniu czci Bogu. Przykładem jest owa niewiasta, która w domu Szymona w Betanii namaściła Jezusa drogim olejkiem. Miłość do Kościoła poszerza nasze życiowe horyzonty, natomiast na marginesie pozostawia wszystko to, co nas ciągnie do zła i grzechu. †

Kościół jest królestwem Chrystusa na ziemi, w którym nie powinno brakować świętych, szczęśliwych ludzi. Codziennie w swoim życiu mamy możliwość wzrastania do Boga, do nieba, należy tylko wykorzystać ten czas naszej wiary. Powinniśmy służyć Kościołowi, a nie posługiwać się nim do celów osobistych. Kościół staje się dla każdego z nas bramą wiary, w którą wchodząc, pozostajemy na całe życie. Tylko w Kościele doświadczamy swojej ludzkiej godności, prawdy, miłości i sprawiedliwości. Służąc Kościołowi, możemy naśladować Jezusa. Postawa katolika powinna zawsze się wyrażać w obronie Kościoła, kochając go jak najbardziej, nawet kosztem honoru i życia.
    Obserwując modlących się ludzi, a także głęboko przeżywając własne spotkanie z Bogiem, zrozumiałem, że jest tylko jedno miejsce na świecie, gdzie człowiek może zobaczyć wszystko: proste ludzkie słowo, łzy cierpiących, uśmiech szczęśliwych, śmiech dzieci oraz nadzieję młodego pokolenia. W Kościele wszyscy czujemy się dobrze, tak, jak w domu. W Wyznaniu Wiary z wielkim wzruszeniem w sercu mówimy: "Wierzę w jeden, święty, powszechny, apostolski Kościół..." Moje dzisiejsze rozważanie nie jest idealistyczną opowieścią, to nie jest wielkie wołanie, to jest rzeczywistość, którą wszystkim daje Jezus, gdyż woła nas do Domu Bożego, do Kościoła, gdzie możemy się wiary nauczyć. Jakaż to radość móc powiedzieć, że kocham Kościół Święty.