Wielowiekowa tradycja chrześcijańska wiąże narodziny Jezusa Chrystusa z dniem 25 grudnia roku 1 p.n.e., natomiast wyniki badań historycznych (prowadzonych od XIX wieku) przeczą tej tradycji. Najprawdopodobniej Jezus Chrystus urodził się pomiędzy 8 r. p.n.e. a 4 lub 2 r. p.n.e. Jeśli zaś chodzi o datę dzienną, to dane ewangeliczne (pasterze i trzody pod gołym niebem) wykluczają porę zimową.
    Jedyne źródła, jakie pozwalają w przybliżeniu datować narodziny Jezusa, to dwie Ewangelie Nowego Testamentu: św. Mateusza i św. Łukasza. Pozostałe Ewangelie nowotestamentowe nie wspominają nic na ten temat. Problemem, na jaki napotykają historycy badający oba źródła, są rozbieżności w poszczególnych wersjach. Według Ewangelii św. Mateusza (Mt 2,1) Jezus urodził się jeszcze za życia króla Heroda, podczas gdy według Ewangelii św. Łukasza (Łk 2,1) Jezus urodził się w czasie trwania spisu ludności, kiedy władcą Syrii był Kwiryniusz. Z pozostałych źródeł epoki wiemy, że Herod zmarł w 4 roku p.n.e., zaś Kwiryniusz przeprowadził spis ludności na przełomie roku 6 i 7 n.e. †

Najstarsza identyfikacja dnia 25 grudnia z dniem Bożego Narodzenia zawarta jest we fragmencie dzieła przypisywanego Teofilowi z Antiochii (około 180 n.e.). Istnieją świadectwa, że w Rzymie po raz pierwszy obchodzono święto Bożego Narodzenia dopiero w roku 354 n.e., zaś na wschodzie Cesarstwa Rzymskiego za dzień narodzin Jezusa uznawano 6 stycznia.
    Erę «od narodzenia Chrystusa», a co za tym idzie, rok 1, jako pierwszy rok po narodzinach Jezusa z Nazaretu, wprowadził w 525 r. ormiański zakonnik Dionizjusz Mniejszy, pracujący na polecenie papieża Jana I, przyjmując 25 grudnia 753 roku (od założenia Rzymu) za datę narodzin, a rok 754 (od założenia Rzymu) za rok 1 n.e.. Ponieważ nie wprowadził roku zerowego, rok narodzin stał się rokiem 1 p.n.e..