28 maja w katedrze grodzieńskiej odbyły się święcenia kapłańskie, których udzielił pasterz diecezji ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Święcenia prezbiteratu przyjęli 3 wychowankowie WSD w Grodnie: ks. Aleksander Wiluszkiewicz z Oszmian, ks. Artur Wołczkiewicz z Lidy (par. Świętej Rodziny) i ks. Jan Kowsz z Trokiel.

Nie ma takiego człowieka, który by nie lubił mówić na temat kapłaństwa. Tylko te pytania i rozmowy są różne. Czy w naszych czasach, kiedy pod adresem kapłana jest dużo pytań i zarzutów, można napisać o pięknie kapłaństwa?
   Na pewno nie jest to łatwe zadanie, tym bardziej, jeżeli autorem takiego rozważania jest ksiądz. Ktoś może pomyśleć, że ukrywa on pewne sprawy, nadając problemowi kapłaństwa piękną słowną szatę. Jednak nie mam zamiaru kogoś bronić, jak i odwracać uwagę od prawdziwego stanu rzeczy. †

Jednym z pięknych powodów do napisania artykułu o kapłaństwie są uroczystości święceń prezbiteratu. Wydawałoby się, że to nic nowego dla Diecezji Grodzieńskiej, która już od prawie 20 lat słyszy ten głos Boży, wskazujący młodym chłopakom drogę do służby kapłańskiej. Towarzyszące tym uroczystościom obrzędy - przedstawienie i wybór kandydata, przemówienie biskupa, pytania stawiane kandydatowi, Litania do Wszystkich Świętych – są potwierdzeniem, że wybór kandydata został dokonany zgodnie z praktyką Kościoła. Później odbywa się uroczysty akt konsekracji, po którym następuje namaszczenie krzyżmem świętym, przekazanie pateny i kielicha. To wszystko jest znakiem namaszczenia przez Ducha Świętego, który czyni posługę młodych kapłanów owocną.
   Lecz na pewno ten dzień, sobota 28 maja, na długo pozostanie w pamięci nowo wyświęconych kapłanów oraz wielu z nas. W tym dniu podczas uroczystości święceń kapłańskich neoprezbiterzy oraz wszyscy obecni w kościele usłyszeli z ust pasterza diecezji uroczyste słowa modlitwy święceń: "Prosimy Cię, Ojcze wszechmogący, daj tym swoim sługom godność prezbiteratu, odnów w ich sercach Ducha świętości"...
   W swoim pasterskim słowie Ksiądz Biskup przypomniał nowym kapłanom oraz wszystkim zebranym słowa papieża Benedykta XVI, który w Warszawie tak powiedział do zgromadzonych księży: "Wierni oczekują od kapłanów tylko jednego: aby byli specjalistami od spotkania człowieka z Bogiem". Więc jakich specjalistów ma Kościół Grodzieński w 2011 roku?
   Patrząc na nowo wyświęconych kapłanów, zdajesz sobie sprawę z tego, że są oni włączeni w kapłaństwo Chrystusowe. Właśnie w to kapłaństwo, które się kształtuje przez codzienny trud osobistej modlitwy, przez szczerość w sakramencie pokuty i otwartość w kierownictwu duchowym, przez dobre relacje z przełożonymi i angażowanie się w życie wspólnotowe, studia bądź rekolekcje. To tylko niektóre formy zaangażowania się przyszłego kapłana - specjalisty od rozeznania swojego powołania. Najważniejszym jest usłyszeć głos Chrystusa, który woła: "Pójdź za mną", ponieważ dla wszystkich kapłanów kapłaństwo - to Chrystus i sens życia.
   Dla neoprezbitera i jego bliskich chwile święceń kapłańskich są najpiękniejsze. Najczęściej trudno natychmiast zdać sobie sprawę z tego, co się wydarzyło przed chwilą. Nowo wyświęcony kapłan nie jest w stanie opisać swojego szczęścia. Jeden z młodych księży tak wspominał tę chwilę: "To coś niesamowitego. Przez sześć lat w seminarium myślałem o tym, kiedy już zostanę kapłanem. Bo tak naprawdę przez lata formacji w seminarium człowiek czeka na święcenia z utęsknieniem. Na pierwszym i drugim roku przed włożeniem sutanny pytasz: "Boże, ile jeszcze zostało lat i miesięcy?", potem czas leci bardzo szybko. Jeszcze nie mogę uwierzyć, że zostałem księdzem".
   Kapłaństwa nie da się zrozumieć do końca. Kapłanowi jest dane całe życie kapłańskie, aby pogłębiać i na nowo odkrywać dla siebie ten wielki dar powołania do służby Kościołowi i ludowi. Kapłan przez całe życie dzieli się tym kapłaństwem z każdym człowiekiem, którego spotyka na swojej drodze. Również każdy z nas jest włączony w kapłańskie życie neoprezbitera. W tym wszystkim należy pamiętać o pewnych bardzo ważnych sprawach. Po pierwsze, kapłaństwo jest darem i tajemnicą. Największą biedą dzisiejszych czasów jest to, że mówiąc na temat kapłaństwa lub kapłana, człowiek zapomina, iż jest to dar, ale też tajemnica. Nie możemy więc wiedzieć wszystkiego o kapłanach lub kapłaństwie, a niestety czasem wpadamy w taką pokusę i osądzamy poszczególne osoby lub kapłaństwo w ogóle, robiąc z siebie "ekspertów od księży".
   Po drugie, biedą tzw. "ekspertów" jest to, że zapominają oni dodać do wyrazu "kapłan" słowo "człowiek". Bo przecież kapłan - to człowiek. Człowiek, który odkrywa w sobie wielką potrzebę głoszenia Ewangelii. Człowiek, który sprawuje święte sakramenty. Człowiek, który jest znakiem Bożej Obecności wśród nas. Zatem żaden ksiądz nie jest pozbawiony słabości i ułomności i walczy z nimi, jak każdy z nas. Tegoroczna uroczystość kapłańska była, jak zawsze, piękna. Na twarzach wszystkich obecnych panowała wielka radość, a w sercu - spokój, że na żniwie diecezji grodzieńskiej nie brakuje pracowników. Ten spokój daje wielką nadzieję, że przez pracę i modlitwę tych trzech młodych kapłanów kolejni ludzie spotkają Chrystusa, że na Białorusi będzie coraz mniej obojętnych wobec Boga ludzi.
   W niedzielę neoprezbiterzy dzielili się radością życia kapłańskiego w swoich rodzinnych parafiach. Jestem pewien, że ta radość pozostanie w naszych młodych "specjalistach od spotkania człowieka z Bogiem" aż do końca życia kapłańskiego.