Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu pola, które /niegdyś/ dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła /tam/ kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: "Daj Mi pić!" Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: "Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?" Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: "O, gdybyś znała dar Boży i /wiedziała/, kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej". Powiedziała do Niego kobieta: "Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę studnię, z której pił i on sam, i jego synowie, i jego bydło?" W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: "Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu".†

Jn 4, 5-42

Szansa spotkania
   Przy studni Jakubowej, poza miastem, na drodze pełnej kurzu i zwierzęcego nawozu ma miejsce niezwykły dialog. Będą się wczytywać w te słowa, rozważać każde zdanie tej rozmowy najtęższe głowy. Święci będą czerpać zeń inspiracje, a teolodzy - prawdę o wielkich dziełach Bożych. Ciekawe: Jezus nie rozmawia ze swymi uczniami. Nie dyskutuje z uczonymi faryzeuszami. Rozmawia z nieznaną niewiastą. Czy rzeczywiście z nieznaną? On wie wszystko o jej niełatwym życiu, sercu zranionym chorą miłością.
    Ludzie prości w tej Ewangelii będą szukać samych siebie, wytłumaczenia własnych słabości i sensu codziennego trudu, przeżywanych niepowodzeń. Czy w Wielkim Poście stworzę sobie szansę na podobne spotkanie i potrafię tak rozmawiać z Chrystusem?