Chrzest Pański, Chrzest Jezusa Chrystusa – w chrześcijaństwie święto zamykające okres Bożego Narodzenia. W Kościele rzymskokatolickim, jak i greckokatolickim, przypada w niedzielę po uroczystości Objawienia Pańskiego (Trzech Króli).   
Św. Jan Apostoł podaje miejsce, gdzie miał być ochrzczony Jezus: „Działo się to w Betanii po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu” (J 1, 28). Jako dawną Betanię Zajordańską (była, bowiem także Betania Przedjordańska ok. 3 km od Jerozolimy, gdzie mieszkał Łazarz z Marią i Martą) wskazuje się dzisiejsze Chirbet el Medesz, gdzie znajduje się potok, wpływający do Jordanu, mający wodę nawet w upalne lata. Tu, według biblistów, miał się ukrywać kiedyś Eliasz. Tu osiemset lat po nim miał wystąpić Jan Chrzciciel. W pobliżu Jordan jest bardzo płytki. Tędy właśnie prowadził szlak ze wschodu na zachód. Wykorzystał tę dogodną sytuację brodu Jan Chrzciciel, aby zwiastować Mesjasza i przygotować ludzi na jego przyjście. †

To miejsce przyciąga pielgrzymów z całego świata. Nie przeszkadza temu nawet ostra sytuacja w ziemiach palestyńskich i izraelskich. W okresie od stycznia do października 2010 r. blisko 210 tys. pielgrzymów z całego świata odwiedziło miejsce Chrztu Pańskiego nad jordańskim brzegiem rzeki Jordan. Brzeg izraelski znajduje się w strefie militarnej, ale władze obiecują, że wkrótce to miejsce będzie otwarte dla pielgrzymów.   
Pierwotnie święto Chrztu Pańskiego zostało ustawione w liturgii Kościoła wschodniego, ponieważ (pomimo wyraźnego udokumentowania w Ewangeliach) chrzest Jezusa nie miał w liturgii rzymskiej oddzielnego święta. Dekretem Świętej Kongregacji Obrzędów z 23 marca 1955 r. ustanowiono na dzień 13 stycznia, w miejsce dawnej oktawy Epifanii, wspomnienie chrztu Jezusa. Posoborowa reforma kalendarza liturgicznego w 1969 r. określiła ten dzień jako święto Chrztu Pańskiego. Pominięto wyrażenie „wspomnienie” i przesunięto jego termin na niedzielę po 6 stycznia.
Teksty modlitw, jakie wiążą się ze świętem Chrztu Pańskiego są bardzo dokładnie przekazane w Biblii. Podkreślają one związek tego święta z uroczystością Epifanii, czyli Objawienia Pańskiego. W tym wydarzeniu katolicy widzą pierwsze w historii świata pojawienie się w postaci widzialnej całej Trójcy Świętej: Bóg Ojciec przemawia, Syn Boży jest w postaci ludzkiej, a Duch Święty pojawia się nad nim w postaci gołębicy (epifania trynitarna).
Święto Chrztu Pańskiego, z jednego punktu widzenia objawia wierzącym Jezusa jako umiłowanego Syna Bożego, posłanego przez Ojca w mocy Ducha Świętego dla zbawienia człowieka, z drugiego zaś, kieruje uwagę na rzeczywistość chrztu.
Kościół obchodzi święto przyjęcia do wspólnoty wierzących dzięki wodzie chrztu. Istnieje nakaz liturgiczny, aby w Wielką Sobotę wystroić chrzcielnicę i pokazać ludowi jako kołyskę jego narodzin dla nieba. Z tej okazji kapłan dokonuje uroczystego poświęcenia na oczach wiernych wody chrzcielnej. Wraz ze świętem chrztu Chrystusa kończy się liturgicznie okres Bożego Narodzenia. W Polsce jednak jest dawny zwyczaj kończenia tego czasu świętem Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej) 2 lutego. Dlatego do tego czasu można zachować szopkę w kościele i śpiewać kolędy.