Wielka Sobota jest cichym dniem Trydium Paschalnego. W tym dniu nie sprawuje się Mszy świętych, ale trwa adoracja Chrystusa złożonego do grobu. W Kościele panuje atmosfera skupienia i wyciszenia w oczekiwaniu na cud Zmartwychwstania. Cisza Wielkiej Soboty z jednej strony wzbudza niepokój, ale równocześnie zapowiada coś niezwykłego – przygotowuje nasze serca i umysły na przyjęcie niepowtarzalnego cudu, przed którym trzeba nam się pochylić z miłością i pokorą.
    Wigilia Paschalna jest już świętowaniem Zmartwychwstania Chrystusa. Jej liturgia jest pełna wymownych symboli, którymi są: światło, słowo, woda i uczta. Dzięki nim Kościół pragnie ukazać bogactwo darów, którymi Bóg nas obdarzył od początku stworzenia świata.
    Najbardziej uroczysta i symboliczna liturgia w ciągu roku, Wigilia Paschalna, rozpoczyna się w Wielką Sobotę po zapadnięciu zmroku. Wtedy w sposób szczególny stają się wymowne obrzędy liturgii światła. †

Pierwsza część Wigilii Paschalnej rozpoczyna się od poświęcenia ognia i paschału przy ognisku rozpalonym przed kościołem. Zapalenie paschału symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa, który jest Światłością Świata. Ten gest ukazuje, że dokonała się Pascha, czyli przejście ze śmierci do życia, z mroku do światłości. Kapłan żłobi napisy na paschale i przypomina: „On jest początkiem i końcem, Jego jest czas i wieczność”. Prosząc o Bożą opiekę, wkłada w paschał pięć ziaren, które symbolizują pięć głównych ran Jezusa Chrystusa. Z zapalonym od poświęconego ognia paschałem kapłan wchodzi do ciemnego kościoła i trzykrotnie woła: „Światło Chrystusa”. Odpowiadając „Bogu niech będą dzięki”, wierni stopniowo zapalają swoje świece od świętego płomienia. Symbolikę tego obrzędu wyjaśnia śpiewany następnie hymn pochwalny na cześć Zmartwychwstałego - „Exsultet”, wysławiający łaskę odkupienia. Niebo i ziemia mogą się radować, bo Król odniósł zwycięstwo. Grzech i śmierć zostają pokonane przez Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, a wszyscy wierzący są napełnieni nadzieją własnego zmartwychwstania i życia wiecznego.
    Liturgia słowa stanowi drugą część Wigilii Paschalnej i jest wyjątkowo rozbudowana. W pełnej wersji składa się ona z dziewięciu czytań, przeplatanych psalmami i modlitwą. Bogactwo czytań przedstawia ważne momenty w całej historii zbawienia. Pierwsze siedem czytań są wyjęte ze Starego Testamentu i ukazują dzieje rodzaju ludzkiego od dzieła stworzenia przez grzech Adama i Ewy, wyprowadzenie narodu wybranego z ziemi egipskiej i przejście przez Morze Czerwone po Bożą obietnicę oczyszczenia i przemiany człowieka. Czytania z Nowego Testamentu opisują między innymi ustanowienie Najświętszej Eucharystii oraz pouczają o tym, że chrzest zapewnia wiernym uczestnictwo w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Wówczas po czterdziestodniowym poście po raz pierwszy śpiewa się radosne Alleluja. Po śpiewie zostaje odczytana Ewangelia o pustym grobie. Liturgię słowa zamyka homilia.
    Trzecia część Wigilii Paschalnej jest poświęcona tajemnicom sakramentu chrztu. Ukazuje ona prawdę, że przez obmycie wodą chrztu zostaliśmy zanurzeni w śmierć Jezusa i dzięki temu mamy udział w życiu wiecznym. Liturgia chrzcielna rozpoczyna się odśpiewaniem Litanii do Wszystkich Świętych, podkreślającej jedność całego Kościoła. W długiej modlitwie kapłan przypomina symbolikę wody i błogosławi wodę, która będzie używana przy udzielaniu chrztu. Z zapalonymi świecami wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne, odrzucając zło i wyznając wiarę w Trójcę Świętą. Liturgię chrzcielną kończy modlitwa wiernych.
    Dalej następuje liturgia eucharystyczna, przebieg której nie odbiega w swym zasadniczym kształcie od typowego toku Mszy świętej. Grają milczące od Wielkiego Czwartku organy. Wierni przyjmują Ciało Chrystusa i uroczyste błogosławieństwo. Wielka Sobota jest dniem wyciszenia, skupienia i oczekiwania. Między śmiercią Jezusa na krzyżu a Jego zmartwychwstaniem panuje cisza. Ta cisza jest wyrazem żałoby, ale równocześnie pokory wobec majestatu śmierci. Jest to dzień, w którym w modlitewnej zadumie i skupieniu trwamy przed grobem Pańskim. Jakże wielka miała być miłość i solidarność Boga z ludzkością, że sam Syn Boży musiał umrzeć. Boży grób skrywa jednak tajemnicę rodzenia się nowego życia. Milczenie i kontemplacja tajemnicy śmierci Wcielonego Boga, ale również i ludzkiego losu są ważnym aspektem Wielkiej Soboty. Jest to czas oczekiwania na Zmartwychwstanie.