Pierwszy powołany

Liturgia - Tradycje chrześciańskie

W liturgii Kościoła św. Andrzeja Apostoła wspominamy 30 listopada.
Św. Andrzej Apostoł jest człowiekiem wiary i nadziei, który nawet poprzez swoją śmierć doprowadził do Chrystusa wielkie tłumy ludzi.
Święty Andrzej dla wielu kojarzy się z „andrzejkami”, bądź z licznymi przysłowiami ludowymi powiązanymi z jego imieniem. Tymczasem za imieniem św. Andrzeja, kryje się o wiele głębsze przesłanie – przesłanie wiary, która ma zaowocować w naszym życiu żywą relacją z Jezusem Chrystusem.
Andrzej był człowiekiem poszukującym, który podzielał nadzieje Izraela, który chciał z bliska poznać słowo Boga. Był prawdziwie człowiekiem wiary i nadziei. To on, jako uczeń Jana Chrzciciela, odkrył w swoim sercu, że Jezus jest tym, który miał przyjść. Odkrył, że jest On Mesjaszem, Barankiem Bożym, na którego wskazał Jan. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego (por. J 1, 39).
    Andrzej bardzo szybko stał się prawdziwym apostołem Chrystusa. I choć jako pierwszy powołany nie odgrywał później najważniejszej roli w gronie apostołów, to od początku doskonale wiedział, że musi innych prowadzić do Chrystusa. To on przyprowadził do Jezusa swojego brata Szymona, a potem, podczas trwania jego misji apostolskiej, przyprowadził do Jezusa wielkie rzesze ludzi.
    У Евангеллі і ва ўсім Новым Запавеце мы не знойдзем шмат звестак пра св. Андрэя. Вядома, што ён быў рыбаком, братам Сымона Пятра, вучнем Яна Хрысціцеля, а затым апосталам Хрыста. Андрэй знаходзіўся побач з Госпадам, калі Ён учыніў першы цуд у Кане Галілейскай, быў тым, хто перадаў Езусу просьбу Філіпа аб дазволе язычнікам таксама ўбачыць Пана.
   
W ikonografii św. Andrzej Apostoł przedstawiany jest jako starszy mężczyzna o gęstych, siwych włosach i krzaczastej, krótkiej brodzie. Atrybutami jego są: krzyż w kształcie litery X, księga, ryba, sieć.

    Ewangelii i całym Nowym Testamencie nie znajdziemy dużo więcej informacji o św. Andrzeju. Wiemy, że był rybakiem, bratem Szymona Piotra, uczniem Jana Chrzciciela, a potem apostołem Chrystusa. Andrzej był przy boku Pana, gdy dokonywał On pierwszego cudu w Kanie Galilejskiej, był tym, który przedstawiał Jezusowi prośbę Filipa o dopuszczenie pogan, aby i oni mogli ujrzeć Pana.
    Jednak o wiele większą, żywą pamięć o tym apostole zachowała tradycja Kościoła i literatura pozabiblijna. Według niej, po zesłaniu Ducha Świętego apostoł Andrzej udał się do dzikiej Scytii, położonej nad morzem Czarnym i Kaspijskim. Zdziałał tam wiele cudów – uzdrawiał chorych, uwalniał opętanych i wskrzeszał zmarłych. Po zasianiu ziarna Bożego słowa, przeniósł się do Kolchidy, Tracji, aż wreszcie dotarł do Patras w Grecji, gdzie założył gminę chrześcijańską. Jest uważany za apostoła Wschodu. Dla prawosławnych św. Andrzej jest jednym z najważniejszych świętych, którego nazywają również apostołem Słowian.
    O wierności do końca Jezusowi Chrystusowi mówi nam zawarty w apokryfach opis męczeńskiej śmierci Andrzeja: „O święty, najdroższy, upragniony krzyżu, zabierz mnie stąd i oddaj Panu i Mistrzowi memu, aby mnie tak przyjąć raczył, jak mnie przez ciebie zbawił; po czym ucałował święty znak zbawienia i oddał się w ręce siepaczy”.
    Śmierci pierwszego apostoła na krzyżu, według tradycji, przyglądało się dwanaście tysięcy osób. Gdy zaś konał, pojawiła się nad nim zadziwiająca jasność. Po tym wydarzeniu wielu ludzi się nawróciło i przyjęło wiarę w imię Chrystusa.
    Prośmy św. Andrzeja Apostoła, aby pomagał nam iść w naszym życiu za Jezusem z gotowością, by mówić o Nim tym, których spotykamy na drodze naszego życia, a przede wszystkim pielęgnować relację prawdziwej zażyłości z Chrystusem. Ponieważ tylko w Nim możemy znaleźć ostateczny sens naszego życia i naszej śmierci.