Dzisiaj Kościół również zachęca wiernych do pielgrzymowania, ponieważ pragnie przypomnieć, co jest podstawowym celem życia człowieka. Po dostrzeżeniu własnej słabości człowiek zaczyna rozumieć, co w życiu jest naprawdę ważne, co rzeczywiście ma sens. Konieczność zmierzenia się ze zmęczeniem i zniechęceniem pokazuje mu prawdę o nim samym, uświadamia to, co kryje się na dnie jego serca.
Pielgrzymowanie uczy pokory, hojności, miłości i troski o bliźniego. Jest wspaniałą okazją do dostrzeżenia piękna świata stworzonego przez Boga i różnorodności kultury stworzonej przez człowieka. To również niezwykły sposób modlitwy, ofiary, wyrzeczenia.
Tej formie rozwijania duchowości poświęca się coraz więcej uwagi. Jest to spowodowane tęsknotą człowieka za spotkaniem z Panem. Pielgrzymki kierują myśli wiernego ku przystani, do której może wstąpić na drodze religijnych poszukiwań, by wraz z psalmistą wyrazić swój głód i pragnienie Wszechmogącego słowami: „Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam; Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody. W świątyni tak się wpatruję w Ciebie, [...] łaska Twoja lepsza jest od życia” (Ps 63 [62], 2-4).
Drodzy Czytelnicy!
Życie większości z nas to ciągła gonitwa i konieczność sprostania coraz to nowym wyzwaniom. Nieustannie dzwoniący telefon, pilne wiadomości, przytłaczająca liczba spotkań w ciągu dnia pozbawiają człowieka chwili wytchnienia, czyniąc życie coraz bardziej skomplikowanym i stresującym. Aby po wytężonej pracy złapać oddech, wyciszyć myśli i zwolnić tempo, warto wyruszyć w pieszą pielgrzymkę.
Wykorzystajmy dobrze czas, który daje nam Pan! Znajdźmy możliwość do przeżycia rekolekcji w drodze.
Poprzez tę niepowtarzalną atmosferę wspólnoty, wzajemnego szacunku, pomocy, ofiarności na nowo odczujemy Bożą obecność!