На службе Богу

Сёння сваю гісторыю распавядае айцец Антоній Пажэцкі з Ордэна Братоў Меншых Канвентуальных.

Прыклад веры бацькоў
    Нарадзіўся айцец Антоній у Гродне. У францішканскім касцёле атрымаў першыя сакраманты: быў ахрышчаны і праз 10 гадоў прыступіў да Першай святой Камуніі.
    “Мае бацькі жылі верай: гэта адчувалася. Я бачыў прыклад іх сумеснай малітвы. І хоць часта яны прыходзілі з працы стомленыя, усё роўна знаходзілі час, каб памаліцца. Рэгулярна прысутнічалі ў касцёле на Імшы. У нядзелю – нават размова не вялася. Стараліся прыйсці і ў буднія дні… Дзякуючы ім, атрымаў тое, што маю зараз”.
   
    Жаданне прамаўляць да людзей Божае слова
    Айцец Антоній гадаваўся разам з трыма братамі і сястрой. Любіў спорт, наведваў розныя секцыі. Часта прыходзіў у касцёл. Прыслужваў пры алтары як міністрант.
    “Вельмі хацеў чытаць на Імшы Божае слова. Таму паставіў перад сабой мэту і самастойна вывучыў польскую мову”.
    Перачытаў шмат рэлігійнай літаратуры, якая раней была ў большасці польскамоўная. Сярод кніг траплялася шмат асобнікаў, выдадзеных францішканцамі. †

Сёння сваю гісторыю распавядае сястра Лілія з Кангрэгацыі Сясцёр Служак Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі.

З вялікай дружнай сям’і
    Сястра Лілія паходзіць з Украіны, з мястэчка Грудэк. Выхоўвалася ў вялікай сям’і разам з трыма братамі і шасцю сёстрамі. Маці займалася хатнімі справамі і даглядала дзяцей, бацька працаваў кіроўцам.
    З дзяцінства дзяўчынка ведала ўсе малітвы. Асновы веры ёй перадалі маці і бабуля.
    Пасля школы скончыла тэхнікум у Харкаве. Накіравалася ў Крым. А праз год – у Сібір.
    “У мяне ёсць сястраблізнюк. І мы заўсёды былі разам. А калі апынуліся ў розных гарадах, нам стала не хапаць адна адной. Хацелася больш камунікаваць, быць побач. Двайняты, вядома, маюць больш цесную сувязь, чым звычайныя брат ці сястра... І я прыехала да яе ў Нягань”. †

Сёння сваю гісторыю распавядае айцец Андрэй Врублеўскі з Кангрэгацыі Найсвяцейшага Адкупіцеля.

З адкрытай каталіцкай сям’і
    Айцец Андрэй паходзіць з Гродна. Ахрышчаны ў пабернардынскім касцёле. Першую святую Камунію прыняў у фарным касцёле ў 1989 годзе. Гадаваўся ў сям’і католікаў. Тата працаваў кіроўцам, а мама – выхавацельніцай. У сужэнстве пара мела чацвёра дзяцей. “Мае бацькі вельмі адкрытыя людзі. У хаце заўсёды шмат гасцей. Бацькі прымаюць вернікаў, якія едуць у пілігрымкі, на розныя сустрэчы, рэкалекцыі. І сёння, калі камусьці трэба зрабіць прыпынак на начлег, я, канешне, тэлефаную бацькам”.
   
    Божае бласлаўленне
    Хлопец скончыў адну з гарадскіх школ і паступіў у політэхнікум, каб атрымаць прафесію будаўніка. “Мы з сябрамі хадзілі сваімі шляхамі. І вось аднойчы мяне агарнуў страх, што я магу трапіць у непрыемную гісторыю. У кампаніі я зразумеў, што мяне ўратуе паслушэнсва. На дапамогу прыйшла бабуля, якая задала мне пытанне: ты хочаш Божага бласлаўлення? Я адказаў згодай. З гэтага ўсё і пачалося...”.
    Бабуля распавяла, што на Дзевятоўцы рамантуецца каплічка і там патрэбна дапамога. Хлопец стаў прыходзіць туды працаваць: дапамагаў мяняць дах, добраўпарадкоўваў тэрыторыю. Затым яго запрасілі на рэкалекцыі для моладзі.
    “У Новай Рудзе ў 1996 го-дзе я блізка пазнаў Хрыста, сустрэўся з Яго вялікім супакоем. Адкрыў для сябе, што трэба паступаць у ВНУ. Я ніколі пра гэта не думаў, бо хацеў ісці ў армію”. †

Сёння сваю гісторыю апавядае сястра Агнешка з Кангрэгацыі Школьных Сясцёр Нотр-Дам.

Любімая бабуля была “трэцяй з бацькоў”
    Сястра Агнешка нарадзілася ў Лідзе. Тата працаваў вадзіцелем, мама – медсястрой. Сям’я вызнавала каталіцкую веру. У бацькоў былі сын і дачка. Яны баяліся хрысціць іх у сваёй парафіі (належалі тады да лідскай Фары), таму дзяўчына была ахрышчана ў Літве ў Дзевянішках ва ўспамін Маці Божай Дапаможніцы Вернікаў 24 мая. Атрымала імя Марыя.
    “Бацькі былі абсалютна рэлігійна абыякавымі, таму веру мне перадала мая любімая бабуля. Яна была для мяне, як я заўсёды казала, «трэцяй з бацькоў»”, – успамінае сястра Агнешка.
    Сын нарадзіўся яшчэ ў дастаткова складаны для веры час, таму бацька не дазволіў, каб бабуля вучыла яго малітвам. Аднак ужо не супярэчыў, калі пачала вучыць дачку. Бабуля старалася ўжо з самага маленства браць дзяўчынку з сабой у касцёл у нядзелю. Хутка яна ўжо ведала асноўныя малітвы. †

Сёння сваю гісторыю распавядае сястра Іерамія з Кангрэгацыі Сясцёр Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта.

Актыўнае парафіяльнае жыццё
    Сястра Іерамія нарадзілася ў горадзе Гродна. Паходзіць з сям’і працоўнага і бухгалтара. Бацькі мелі дваіх дзяцей: дзяўчынку і малодшага хлопчыка.
    Кожную нядзелю ўся сям’я ішла ў пабернардынскі касцёл. У будні дзеці наведвалі заняткі рэлігіі. Ва ўзросце 8 гадоў дзяўчынка прыступіла да Першай святой Камуніі.
    “Пакуль жыла бабуля, мы заўсёды былі ў касцёле, – успамінае сястра Іерамія, – былі побач з алтаром. А потым я стала хадзіць самастойна... Далучылася да членаў руху “Святло Жыцця”, якая збіралася для разважання над Святым Пісаннем. А праз нейкі час у парафіі сфарміраваўся “касцяк” актыўнай моладзі, у які ўваходзіла і я”. †

Сёння сваю гісторыю распавядае ксёндз Пётр Вішнеўскі з Кангрэгацыі святога Арханёла Міхала.

Быў уважлівы на малітве
    Ксёндз Пётр паходзіць з сям’і католікаў. Нарадзіўся ў польскім горадзе Брадніца – краіне ста азёр. Бацькі выхоўвалі чацвёра дзяцей: акрамя Пятра, яшчэ двух хлопчыкаў і дзяўчынку.
    Дзеці раслі ў набожнай сям’і. Кожнае свята наведвалі разам з бацькамі касцёл.
    “Памятаю такі цікавы момант, – успамінае ксёндз Пётр. – Мама маленькім брала мяне ў касцёл. Перад св. Імшой я таксама пайшоў на Гадзінкі да Найсвяцейшай Панны Марыі. Я яшчэ тады нічога не разумеў і пытаўся ў мамы, калі ўжо будуць гадзінкі. Мне здавалася, што мы будзем маліцца цытуючы гэтую малітву (смяецца – заўв. аўт.). А Гадзінкі – гэта спяваная малітва”. †