Слова для Жыцця

Папа Францішак
    Учынкі міласэрнасці абуджаюць у нас патрэбу і здольнасць рабіць веру жывой і актыўнай праз дзеянне сваёй любові. Я перакананы, што праз гэтыя простыя штодзённыя жэсты мы можам здзейсніць сапраўдную культурную рэвалюцыю, як гэта было ў мінулым. Колькіх святых яшчэ сёння памятаюць не за рэалізаваныя вялікія справы, але дзякуючы любові, якую яны здольны былі сведчыць. Учынкі міласэрнасці з’яўляюцца рысамі аблічча Езуса Хрыста, які клапоціцца пра сваіх самых малых братоў, каб прынесці кожнаму пяшчоту і блізкасць Бога. Няхай Дух Святы запаліць у нас жаданне жыць паводле такога ладу. Давайце нанова вывучым на памяць учынкі міласэрнасці адносна цела і душы, просячы Пана, каб дапамог нам рэалізаваць іх кожны дзень.
        
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі Святога Айца, 12.10.2016  †

Папа Францішак
    Быць дасканалымі – значыць быць міласэрнымі. Неміласэрны чалавек з’яўляецца дасканалым? Не! Неміласэрны чалавек з’яўляецца добрым? Не! Дабрыня і дасканаласць укаранёныя ў міласэрнасці. Канешне, прыклад таму – Бог. Але калі на гэтай падставе задумацца, то для людзей становіцца немагчымым дасягненне абсалютнай дасканаласці. Аднак, калі Ён стаіць перад нашымі вачыма як міласэрны, мы можам лепш зразумець, у чым заключаецца Яго веліч, і імкнуцца стаць як Ён: поўнымі любові, спачування, міласэрнасці. Кожны хрысціянін пакліканы быць сведкам міласэрнасці на шляху да святасці. Падумаем, колькі святых сталі міласэрнымі, таму што дазволілі Божай міласэрнасці напоўніць свае сэрцы! Яны аддалі цела любові Пана, “выліваючы” яе ў разнастайныя патрэбы пакутуючага чалавецтва. У гэтым росквіце шматлікіх форм любові можна заўважыць адлюстраванні міласэрнага аблічча Хрыста.
        
Фрагмент зварота перад малітвай “Анёл Панскі”, 25.09.2016  †

Папа Францішак
    Каб быць прыладамі міласэрнасці, мы пакліканы вучыцца ад Хрыста, што значыць жыць ёю. Гэта азначае адчуваць у ёй патрэбу. А ўсведамляючы неабходнасць прабачэння, суцяшэння, міласэрнасці Езуса, мы вучымся быць міласэрнымі да іншых. Калі накіроўваем свой позірк на Божага Сына, разумеем, якую доўгую дарогу нам яшчэ трэба прайсці. Але адначасова гэта абуджае радасць, таму што мы ведаем, што ідзём з Ім і ніколі не застаёмся ў адзіноце. Хтосьці скажа: “Але, Ойча, я грэшнік, я грэшніца. Як я магу справіцца?”. Дазволь, каб Пан паглядзеў на цябе, адкрый сваё сэрца, адчуй Яго позірк, Яго міласэрнасць, і тваё сэрца напоўніцца радасцю прабачэння, калі наблізішся прасіць, каб цябе прабачылі. св. Пятра, 14.09.2016
        
Фрагмент гаміліі, прамоўленай падчас агульнай аўдыенцыі на плошчы  †

Папа Францішак
    “Калі нехта пакліча цябе на вяселле, не сядай на першае месца, каб не аказалася, што нехта з пакліканых ім больш ганаровы за цябе, і каб той, хто запрасіў і яго, і цябе, не падышоў і не сказаў табе: «Саступі яму месца»... А калі цябе запросяць, прыйдзі і сядай на апошняе месца” (Лк 14, 8–9). Гэтымі рэкамендацыямі Езус не намерваецца даваць нам правілы паводзін. Ён дае ўрок пра каштоўнасць пакоры. Гісторыя вучыць, што пыха, кар’ерызм, ганарыстасць і хвальба – прычыны шматлікага зла. Збаўца дае нам зразумець, што трэба выбіраць апошняе месца, быць сціплым і не вылучацца. Калі мы становімся перад Богам у гэтым вымярэнні пакоры, тады Бог нас узвышае, нахіляецца да нас, каб узняць да сябе. “Бо кожны, хто ўзвышае сябе, будзе паніжаны, а хто паніжае сябе, узвысіцца” (Лк 14, 11).
        
“Анёл Панскі” са Святым Айцом, 28.08.2016  †

Папа Францішак
    Езус жадае, каб Святы Дух загарэўся ў нашых сэрцах, як агонь, таму што толькі ад сэрца агонь любові можа пашырацца і развіваць Божае Валадарства. Ён не пачынаецца ў галаве, але ідзе ад сэрца. Вось чаму Езус жадае, каб агонь прыйшоў у нашыя сэрцы. Калі мы адкрыемся цалкам на дзеянне гэтага агню, якім з’яўляецца Дух Святы, Ён дасць нам адвагу і энтузіязм, каб абвяшчаць усім Езуса і Яго суцяшальнае пасланне міласэрнасці і збаўлення, адважна выплываючы ў мора.
        
“Анёл Панскі” са Святым Айцом, 14.08.2016  †

Папа Францішак
    Калі ў жыцці нам здараецца пацэліць нізка замест высока, нам можа дапамагчы адна цудоўная праўда: Бог верны ў любові да нас, і нават настойлівы. Нам дапаможа думка, што Ён любіць нас больш, чым мы самі сябе любім, верыць у нас больш, чым мы верым у сябе, заўсёды за нас “балее”, як самы верны з фанатаў. Ён заўсёды чакае нас з надзеяй, нават калі мы замыкаемся ў нашым смутку, увесь час узгадваючы спазнаную крыўду і мінулае. Але прывязанасць да смутку не варта нашай духоўнай паставы! Гэта, на самой справе, нейкі “вірус”, які заражае, зачыняе ўсе дзверы, не дазваляе пачаць жыццё занава, зрабіць яшчэ адзін старт. Але Бог не губляе надзеі: Ён заўсёды верыць, што мы можам падняцца, і не паддаецца, калі бачыць нас маркотнымі і бязрадаснымі, бо мы заўсёды застаёмся Яго любімымі дзецьмі. Давайце памятаць пра гэта на пачатку кожнага дня. Варта штораніцу казаць у малітве: “Пане, дзякую Табе за тое, што любіш мяне; дапамажы мне закахацца ў маё жыццё!”. Не ў мае недахопы, якія неабходна выправіць, а ў жыццё, якое з’яўляецца вялікім дарам – часам, каб кахаць і быць каханым.
        
Фрагмент гаміліі, прамоўленай падчас св. Імшы ў кампусе Misericordiae у Бжэгах  †

Папа Францішак
    Шчасце, якога прагне кожны, можа быць выражана рознымі спосабамі і дасягнута толькі тады, калі мы здольны кахаць. Колькі інвалідаў і пакутуючых людзей наноў адкрываюцца на жыццё, як толькі разумеюць, што хтосьці іх любіць! І колькі любові можа выплываць з сэрца нават, хоць бы, праз адну ўсмешку! У той жа час і сама слабасць можа стаць суцяшэннем і падтрымкай для нашай адзіноты. Езус у сваіх пакутах палюбіў нас дарэшты (параўн. Ян 13, 1). Ён на крыжы аб’явіў Любоў, якая аддае сябе без межаў. Што мы можам прад’явіць Богу ў сувязі з нашымі слабасцямі і цярпеннямі, чаго б не было ўжо выбіта на абліччы Яго ўкрыжаванага Сына? Да фізічных пакут Езуса далучыліся здзекі, непрыняцце і пагарда, а Ён адказвае міласэрнасцю, якая прымае кожнага і прабачае ўсім. “Ранамі Яго мы аздароўлены” (Іс 53, 5; 1 П 2, 24). Езус – урач, які лечыць лякарствам любові, бо бярэ на сябе нашае цярпенне і збаўляе. Мы ведаем, што Бог здольны зразумець нашыя слабасці, бо Ён сам іх перажыў (параўн. Гбр 4, 15).
    Тое, як мы перажываем хваробу і інваліднасць, з’яўляецца паказчыкам любові, якую мы гатовы ахвяраваць. Тое, як мы змагаемся з пакутамі і абмежаваннямі – крытэрыем нашай свабоды, каб надаць сэнс выпрабаванням жыцця, нават калі яны здаюцца нам абсурднымі і незаслужанымі. Таму не трэба турбавацца з-за гэтых нягод.
        
Фрагмент гаміліі, прамоўленай падчас Юбілею хворых і інвалідаў   †

Папа Францішак
    “Ламанне хлеба” стала іконай, распазнавальным знакам Хрыста і хрысціян. Давайце ўзгадаем Эмаус – Езуса пазналі “ў ламанні хлеба” (Лк 24, 35). Узгадаем першую суполь-насць у Ерузалеме: “Трывалі ў [...] ламанні хлеба” (Дз 2, 42). Эўхарыстыя з самага пачатку становіцца цэнтрам і формай жыцця Касцёла. Але давайце падумаем пра ўсіх святых мужчын і жанчын, вядомых і ананімных, якія аддавалі саміх сябе, уласнае жыццё, каб “накарміць” братоў. Колькі ж маці і колькі бацькаў разам з паўсядзённым хлебам, які ламаўся за хатнім сталом, аддавалі ўласныя сэрцы, каб выхаваць дзяцей, прытым добра выхаваць! Дзе яны знаходзяць сілу, каб рабіць гэта ўсё? Менавіта ў Эўхарыстыі, у моцы любові ўваскрослага Пана, які таксама і сёння ламае для нас хлеб і паўтарае: “Рабіце гэта на Маю памяць”.
        
Фрагмент гаміліі, прамоўленай падчас урачыстасці Божага Цела   †

Папа Францішак
    Быць хрысціянінам – азначае, перш за ўсё, не прыналежнасць да пэўнай культуры ці паслушэнтва пэўнай дактрыне, а, хутчэй, злучэнне свайго жыцця ва ўсіх яго аспектах з асобай Езуса, а праз Яго – з Айцом. З гэтай мэтай Езус абяцае спасланне Святога Духа на сваіх вучняў. Менавіта дзякуючы Святому Духу, Любові, якая злучае Айца і Сына і паходзіць ад Іх, мы ўсе можам жыць жыццём самога Езуса. Дух навучае нас неабходнай рэчы – любіць так, як любіць Бог.
        
“Regina Caeli” са Святым Айцом, 15.05.2016  †

Папа Францішак
    Мы не адныя: Езус знаходзіцца побач з намі, сярод нас, у нас! Яго новая прысутнасць у гісторыі рэалізуецца праз дар Святога Духа, дзякуючы якому можна наладзіць жывую сувязь з Ім – Укрыжаваным і Уваскрослым. Дух, які разліваецца ў нас праз сакраманты хросту і канфірмацыі, дзейнічае ў нашым жыцці. Ён кіруе намі ў спосабе мыслення і дзеяння, каб мы адрознівалі добрае ад дрэннага. Дапамагае практыкаваць любоў Езуса, Яго аддаванне сябе іншым, асабліва тым, хто найбольш гэтага патрабуе.
    Знакам прысутнасці Святога Духа з’яўляецца супакой, які Езус дае сваім вучням: “Супакой Мой даю вам” (27). Ён вынікае з перамогі над грахом, эгаізмам, які не дазваляе нам любіць адзін аднаго, як браты. Гэта дар Бога і знак Яго прысутнасці. Кожны вучань, закліканы сёння накіроўвацца за Езусам, несучы крыж, атрымлівае ў сэрцы супакой уваскрослага Хрыста разам з гарантыяй Яго перамогі, чакаючы Яго канчатковага прыходу.
        
“Regina Caeli” са Святым Айцом, 01.05.2016   †