Rozważania

Przeżywamy najpiękniejszy okres w kalendarzu liturgicznym – czas oczekiwania na Mesjasza. Ale czy nasza wiedza o Bożym Narodzeniu wykracza poza granice ogólnej tradycji?

Wszyscy pamiętamy, że w ludzkich domach nie znalazło się miejsca dla Dzieciątka Jezus, i że narodził się On w ubogiej stajence. Jesteśmy także przekonani, że pastuszkowie jako pierwsi przywitali Dzieciątko. Następnie, gwiazda oświeciła drogę i przyprowadziła Trzech Króli do stajenki, by złożyli Jezusowi drogocenne dary. W ramach świętowania także oczekujemy, aż pierwsza gwiazda rozjaśni ciemność na niebie, by w rodzinnym gronie zasiąść do wigilijnego stołu. Następnie, zapalamy świecę, spożywamy dwanaście potraw, i dzielimy się opłatkiem. Tak nakazuje tradycja. Aczkolwiek, czy zadajemy sobie pytanie dlaczego świętujemy akurat tak, a nie inaczej? Czy jest w tym jakiś głębszy sens? Przecież wszystko, co czyni Bóg nie jest przypadkowe, i wiele zjawisk kryje w sobie bardzo trafną i przenikliwą symbolikę. Zapraszam więc na małą wędrówkę wokół wielkiej tajemnicy Bożego Narodzenia! †

Gdy słyszę słowo „ubóstwo”, w mojej głowie pojawiają się dwa obrazy. Jeden – to takie ubóstwo, gdy człowiek ma wszystko u Boga i w Nim pokłada nadzieję. Gdy nawet w największym niedostatku nie traci pokoju ducha i wewnętrznej radości, gdy potrafi dzielić się z innymi, choć sam ma bardzo mało. Widzę wtedy uśmiechnięte twarze najuboższych osób – w różnych krajach Afryki, Azji, w Indiach, Salwadorze, w maleńkich wioskach na Syberii, w tych wszystkich miejscach, gdzie ludzie nie mają najpotrzebniejszych rzeczy. A przy tym w jakiś niepojęty sposób pozostają spokojni, szczęśliwi i radośni, i tą radością potrafią się dzielić. †

Boże Narodzenie w naszej rodzinie jest, na pewno, najbardziej oczekiwanym ze wszystkich świąt. Wiąże się z nim wiele tradycji. Większość z nich jest przekazywana z pokolenia na pokolenie.

Zaczynamy przygotowywać się do świąt z wyprzedzeniem. Na początku grudnia rozpoczyna się Adwent – tak zwany czas oczekiwania na Wigilię. W tym okresie z całą rodziną uczestniczymy w Roratach. Pamiętam, jako mała dziewczynka bardzo kochałam Roraty, które w szczególny sposób poruszyły serce czarownym urokiem i tajemnicą oczekiwania na coś majestatycznego. Z jaką kreatywną pasją przygotowywałam co roku lampiony, ozdabiałam je rysunkami! Teraz obserwuję, jak moje dzieci robią to samo i zdaję sobie sprawę, że udało mi się przekazać im kawałek mojego małego szczęścia. †

Łaska… Słowo nie popularne w dzisiejszym świecie, tak jak i słowa „zbawienie” lub „odkupienie”… Jednak nie da się tego słowa uniknąć, ponieważ jest ono ściśle związane z językiem Biblii i wiarą. „Łaska Boża do zbawienia jest koniecznie potrzebna” – naucza Kościół.

POJĘCIE ŁASKI
    Żyjemy w społeczeństwie, które stawia akcent na sprawiedliwość społeczną, głosi równość wszystkich ludzi w dostępie do dóbr materialnych, równość w dostępie do władzy i funkcji społecznych. Dlatego możemy odczuwać niechęć do takiego pojęcia jak „łaska”. Raczej uważamy, że należy rzetelnie spełniać swoje obowiązki wobec innych ludzi i wymagać tego, co nam się należy.†

„Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą” (Mt 7, 11).

CZY UMIEMY PROSIĆ
    Kontynuując rozważania na temat wysłuchanej i owocnej modlitwy, warto zwrócić uwagę na to, czy w ogóle mamy poprawną postawę w kwestii proszenia Boga i czy umiemy prosić. Otóż, wśród wielu wiernych, borykających się z różnymi trudnościami, zdarza się mnóstwo błędnych przekonań, które blokują działanie Boże. Niektórzy myślą, że nie należy o nic prosić Najwyższego, ponieważ On sam doskonale wie czego potrzebujemy. Kończy się to tym, że sytuacja przez długi czas tkwi w tym samym punkcie, a człowiek narzeka, że nic mu nie wychodzi, chociaż w rzeczywistości nigdy konkretnie o nic Boga nie prosił. †

Maryja pięknie nazywana jest Królową Nieba, Przedziwną Matką, Pocieszycielką Strapionych, ale nade wszystko Matką Miłosierdzia.

Matka Boża Miłosierdzia jest Tą, która dała światu Syna Bożego i daje nieustannie, prowadząc do Niego wszystkich ludzi. Niepokalana Dziewica znając wielkość łaski jaką Bóg Ją obdarzył, pokornie wyznaje w słowach skierowanych do św. Siostry Faustyny Kowalskiej: „Jestem wam Matką z niezgłębionego Miłosierdzia Boga” (Dz. 449). †

Dramatyczna sytuacja, spowodowana pandemią koronawirusa, to wielkie wyzwanie i czas próby dla nas. Słysząc o wciąż nowych i rekordowych statystykach zachorowań nie tylko w naszym kraju, lecz także w całym świecie, czujemy się zagrożeni, martwimy się o naszą przyszłość i naszych bliskich.

Zrozumiałe są więc nasze obawy, brak poczucia bezpieczeństwa. Jedno jest pewne, że nie możemy się im poddać. Potrzebujemy świadomego, pełnego wolności aktu wiary, że Chrystus, nasz Pan i Zbawca, wystawia dzisiaj na próbę wierność i miłość każdego człowieka. Ofiaruje On nam „godzinę miłosierdzia”, byśmy mogli oczyścić nasze serca, pogłębić nasze motywacje miłowania i służenia Jemu i ludziom. To szczególny czas łaski, byśmy mogli zobaczyć, „na ile nas stać i jak daleko postąpimy w jego służbie i chwale” (św. Ignacy Loyola, Ćwiczenia duchowne, nr 322), w innych, znacznie trudniejszych okolicznościach niż dotychczas. To wielkie Boże wyzwanie. †

Istnieje modlitwa, jednorazowe odmówienie której uwalnia tysiąc dusz z czyśćca.

Świadectwa świętych mistyków pokazują, że bardzo wiele dusz cierpi niewyobrażalne męki w czyśćcu, ale nie mogą sobie w żaden sposób pomóc. My natomiast z łatwością możemy przyjść im z pomocą i nie tylko zmniejszyć, ale i skrócić czyśćcowe cierpienia.
    W kazaniu na Dzień Zaduszny św. Jan Maria Vianney, patron wszystkich kapłanów, wskazuje 3 sposoby na to, jak pomóc duszom cierpiącym w czyśćcu. †

Pierwsi rodzice Adam i Ewa zostali stworzeni w stanie świętości i sprawiedliwości. Tą pierwotną świętością było „uczestnictwo w życiu Bożym”. Promieniowanie tej łaski umacniało wszystkie wymiary życia człowieka. Tak długo, jak człowiek żył w bliskości z Bogiem, nie umierał ani nie cierpiał, był wewnętrznie zharmonizowany jako osoba ludzka. Harmonia panowała między mężczyzną a kobietą, między pierwszą parą a całym stworzeniem. Stworzony w stanie świętości, człowiek był przeznaczony do pełnego „przebóstwienia” przez Boga (por. KKK 375 – 376, 398).
   Jednak oszukany przez diabła, człowiek chciał „być jak Bóg” (Rdz 3, 5), lecz „bez Boga i ponad Bogiem, a nie według Boga”. Popełniając grzech pierworodny, człowiek postawił siebie ponad Stwórcę, a tym samym pogardził Nim; wybrał siebie samego przeciw Bogu, wbrew wymaganiom swego stanu jako stworzenia, a jednocześnie wbrew swojemu dobru. Pismo Święte pokazuje dramatyczne konsekwencje tego pierwszego nieposłuszeństwa. Adam i Ewa natychmiast stracili łaskę pierwotnej świętości, a wraz z nią harmonia, w której żyli została zniszczona (por. KKK 398 – 400). †

Kiedyś nasza katechetka chciała zrobić na upamiętnienie wszystkich zmarłych wiernych taką dekorację: postawić w kościele pomnik, a zamiast zdjęcia przymocować na nim lustro, aby każdy mógł zobaczyć siebie w takim anturażu. Pomysł dekoracji nadal nie został zrealizowany, lecz obraz pozostał w mojej głowie. Dzień Zaduszny to nie tylko o przeszłości, lecz raczej o teraźniejszości, a nawet o przyszłości.

Śmierć jest częścią życia
    Do dziś w krajach afrykańskich zachował się zwyczaj pochówku zmarłych przy domach mieszkalnych, bezpośrednio na osiedlu. Nagrobki są wszędzie. Często ludzie suszą na nich ubrania lub kładą różne rzeczy gospodarcze. Poza tym koszt pomnika nie jest niższy od kosztu drewnianego domu, obok którego stoi.†