Rozważania

Jamna to sanktuarium Matki Bożej Niezawodnej Nadziei oraz miejsce spotkania Duszpasterstwa Akademickiego Ojców Dominikanów w Poznaniu.
    Jest to miejsce modlitwy i pojednania, miejsce otwarcia się na Boga i przemiany człowieka. Tak więc, skupcie się na Chrystusie, poszukujcie Go , a w Jego towarzystwie znajdziecie też siebie...
O. Jan Góra

Gdzie poszukiwać nowych form skutecznego dzielenia się wiarą z młodzieżą? Jak dzisiaj, w dobie posiadania mnóstwa sposobów komunikacji przez Internet i telefon, możliwe jest nawiązanie osobistego kontaktu z młodym człowiekiem? Jaka jest rola duszpasterza akademickiego? Te pytania nurtowały mnie jako duszpasterza akademickiego przed udaniem się z grupą młodzieży do Jamnej – rekolekcyjnego ośrodka młodzieży akademickiej. Ważną rzeczą jest podpatrywać i uczyć się dobrych rzeczy u innych doświadczonych duszpasterzy i liderów młodzieżowych. Spotkanie z o. Janem Górą, duszpasterzem akademickim, twórcą fantastycznych polskich 100-tysięcznych zjazdów młodzieży na Polach Lednickich, bliskim przyjacielem bł. Jana Pawła II stało się dla mnie odpowiedzią na pytania, które przedstawiłem na początku mojego świadectwa. Odpowiedzi te noszą charakter podpowiedzi i nowych wyzwań do stworzenia w przyszłości także u nas mocnych duchowych ośrodków chrześcijańskiej formacji młodzieży studiującej i pracującej, z czego już ponad dziesiątki lat zdają swój egzamin dla młodzieży polskiej Lednica i Jamna.
    Ks. Antoni Gremza, duszpasterz akademicki †

Przeżywając z woli Ojca Świętego Rok Wiary, należy przypomnieć, że istnieją dwa szczególne miejsca, gdzie nasza wiara rodzi się i rozwija. Pierwszym z nich jest rodzina, stanowiąca Kościół domowy, a drugim jest wspólnota zgromadzona wokół kapłana, czyli parafia.
    Pierwsze miejsce życia Kościoła jest ukształtowane przez sakrament małżeństwa, drugie przez sakrament święceń kapłańskich. Z rodziny wychodzą mężczyźni i kobiety, młodzież i dzieci, idąc do pracy, uniwersytetów i szkół, gdzie chcą nie tylko wykonywać swoje obowiązki, ale także nieść Chrystusa i Jego naukę. Co niedzielę ci sami chrześcijanie wychodzą z kościołów po zakończeniu Mszy Świętej umocnieni słowem i Eucharystią, by być świadkami Chrystusa w rodzinie i społeczeństwie. †

11 października 2012 r. Ojciec Święty Benedykt XVI uroczyście ogłosił w Kościele ROK WIARY. Papież zachęca wszystkich wierzących, ludzi starszych, dorosłych, młodzież, a szczególnie dzieci do owocnego przeżywania tego okresu. Dzieci są przyszłością Kościoła, dlatego ważną rzeczą jest rozwój i wzmocnienie wiary człowieka już od samego dzieciństwa. W tym celu pragnę zwrócić się do dzieci i dorosłych, aby wspólnie rozważyć to ważne zagadnienie, którym jest WIARA.

Drogi mały Czytelniku!
    Mam nadzieję, że lubisz odkrywać sekrety, nowe tajemnice, coś dla ciebie nieznanego i fascynującego. Chyba wiesz, że czymś wspaniałym jest poznawać świat i zdobywać kolejne doświadczenia. Dlatego zapraszam ciebie, mały Przyjacielu, do przeżycia PRZYGODY OTWIERANIA DRZWI, używając wyjątkowego klucza. Razem z tobą będziemy poznawać Pana Jezusa i postaramy się wzmocnić naszą wiarę. Na pomoc nam przychodzi papież Benedykt XVI. Jest to szczególny czas, w którym za pomocą "klucza" możemy otwierać kolejne drzwi prowadzące do Jezusa. Pewnie zastanawiasz się, co jest tym kluczem. A jest nim … WIARA.†

"Boże Narodzenie nie jest bajką dla dzieci, lecz odpowiedzią Boga na dramat ludzkości poszukującej prawdziwego pokoju" - przypomniał Benedykt XVI ("Anioł Pański", 20.12.2009).

Drodzy Czytelnicy "Słowa Życia". W Adwencie musimy na nowo odkryć wartość Bożego Narodzenia. Widzimy co się dzieje w mediach: pokazują przepiękne kolorowe bombki, sterty prezentów, uginające się pod ciężarem zabawek choinki, szał przedświątecznych zakupów, reklamy różnych ofert itd. To wszystko określa się mianem Bożego Narodzenia. Widząc to wszystko, pytam siebie każdego roku: gdzie jest tutaj miejsce na Jezusa Chrystusa, bo są Jego Narodziny? Dlaczego wszyscy mówią o Bożym Narodzeniu (przynajmniej w mediach), a o samym Solenizancie wolą milczeć? †

Cicha noc. Na ziemię po woli opuszczają się lekkie piórka niby anielskich skrzydeł... i okrywają wszystko dookoła miękką białą kołdrą, która nieco skrzypi pod nogami tak, iż wydaje się, jakby ktoś śpiewał niemalże niesłyszalną kołysankę, życząc wszystkim słodkich snów. Na niebie ani chmurki, tylko gwiazdki migają, malując w wyobraźni dziwne marzenia ze świata bajek, i księżyc hojnie leje swoje światło na śpiącą ziemię. Miękki przyjemny mrozek również śpiewa swoją piosenkę na różne głosy: nad lustrzanym jeziorem – jedną, obok dźwięcznego niepodwładnego mu źródełka – inną, w zaśnieżonym lesie – zupełnie inną. Cudowna noc – jakby bajka... Być może, mianowicie taka, pełna bajkowych cudów, była ona ponad dwa tysiące lat temu. Oczywiste jest jedno – owa noc była pełna lekkiego blasku zwyczajnej świętości. W ubogiej stajence w Betlejem narodziło się Dziecię – Boży Syn. †

Każdy człowiek na różnych etapach życia w inny sposób przeżywa swoją wiarę. Całe życie człowieka jest złożone z etapów, i wiara na tych etapach życiowych ma swoje właściwości.

Na pewno spotkaliśmy się z takimi twierdzeniami, jak, np.: "Jestem za młoda, aby wierzyć", albo "Jestem zbyt zajęty pracą, aby chodzić do kościoła".
    Jeżeli zobaczyć, kto uczestniczy we Mszy Świętej w dzień powszedni, da się zauważyć, że większość to ludzie starsi. Jak to wytłumaczyć? Czy naprawdę ludzie w starszym wieku zaczynają więcej interesować się wiarą? Co daje wiara ludziom starszym i jak oni ją przeżywają?
    Na pewno, wiara umacnia się wśród starszych dlatego, że nie jest im obojętny problem eschatologiczny, czyli co czeka ludzi po śmierci. Człowiek starszy przeżywa swoją wiarę, swoją religię z perspektywy bliskiego spotkania z Bogiem. Nie z obcych doświadczeń, lecz na własnym przykładzie człowiek starszy doświadcza przemijalności życia. Zaczyna bardziej zastanawiać się nad swoim życiem, nad jego sensem i celem, znaczeniem przeżytych lat. Wszystko, co wydarzyło się w życiu, kładzie na szale i próbuje odpowiedzieć na pytania: Co było dobrego w życiu, a co złego? Jakie są owoce mego życia? Czy to wszystko warte jest poniesionych trudów? †

Moje spotkania z Matką Bożą

Dziś odbyła się moja pierwsza pielgrzymka do Ciebie, po raz pierwszy zobaczyłam Ciebie taką, nasza kochana Matko.

Swoje krótkie opowiadanie chcę zacząć od tego, jak mocno nas kocha miłosierny Jezus, że dał nam możliwość żyć na ziemi tak bogatej w cuda. Jakże On dba o zbawienie naszej znękanej cierpieniami Białej Rusi, że wyróżnił ją takimi cudownymi miejscami, sanktuariami i kościołami, gdzie od dawna się działy i dzieją się dotychczas prawdziwe cuda! Jak mocno On marzy o zbawieniu każdego z nas, że nieustannie daje nam możliwość przeżycia nawrócenia i odnowienia duchowego! Taką możliwość mamy każdego dnia, trzeba tylko podnieść oczy trochę wyżej, zrobić pierwszy krok i wyciągnąć rękę †

Witajcie ponownie, drodzy czytelnicy „Słowa Życia”.

Już wiemy, że od 11 października br. cały Katolicki Kościół wkroczył w przeżywanie Roku Wiary. Na łamach „Słowa Życia” będziemy regularnie rozważać fundamenty naszej wiary oraz szukać odpowiedzi na pytania, co robić, aby nasza wiara była żywa, by wzmacniała naszą więź z Kościołem, z parafią, by odmieniała nas całych: nasze uczucia, serce, inteligencję, emocje, a co najważniejsze, by była inspiracją do dawania czynnego świadectwa w życiu codziennym. Szukając odpowiedzi na wyżej postawione pytania udajmy się do tekstu katechezy środowej, którą Papież 17 października br. rozpoczął nowy cykl katechez poświęconych wierze, tym samym przerywając na ten czas cykl poświęcony szkole modlitwy. †

Obserwuję, jak za oknem opadają ostatnie liście i uświadamiam sobie, że niebawem dobiegnie końca sezon ślubów.

Ciekawie, że w okresie zima – jesień 2012 r. tylko w grodzieńskim kościele farnym około 180 młodych par postanowiło rozpocząć drogę wspólnego życia z Bożą pomocą. Podobne liczby były też rok temu. Fakt ten nie może nie cieszyć, ale jaki w rzeczywistości jest stosunek młodych ludzi do sakramentu małżeństwa, co dla nich znaczy to wydarzenie w nowym, wspólnym życiu? Aby znaleźć odpowiedź na te pytania, o pomoc zwróciłam się do kilku znajomych par, które zamierzają zawrzeć związek małżeński. Należy zaznaczyć, że młodzi ludzie mieli bardzo poważny stosunek do moich pytań i z rozwagą i wnikliwością dali ciekawe odpowiedzi. †

Współczesnemu człowiekowi nieraz jest bardzo trudno przez dłuższy czas skupić uwagę na jednym przedmiocie. I w ogóle jest bardzo trudno się skupić, wyciszyć i zatrzymać chociażby na chwilę w wirze otaczających go wydarzeń. Dlatego nie ma nic dziwnego w tym, że coraz częściej wielu katolików na temat modlitwy różańcowej mówi, że jest ona bardzo trudna i oni nie mogą poświęcić tyle czasu, ile potrzeba. Coraz częściej Różaniec jest postrzegany jako skostniała, przestarzała i niezrozumiała modlitwa, a nie jako żywa rozmowa z Bogiem. Wielu katolików woli raczej słuchawki w uszach niż różaniec w ręku. Niektórzy uważają tę modlitwę zarezerwowaną tylko dla osób starszych i prostych, którzy nie mają czym się zajmować. Ale czy tak jest w rzeczywistości? †