На шляху да святасці

Вітаю Вас зноў, дарагія Чытачы.

Мы часта задаём сабе пытанне: у чым сутнасць Вялікага посту? Існуе мноства адказаў, але трэба адзначыць, што ў першую чаргу справа датычыцца праўды! Нашай найбольшай праблемай з’яўляецца тое, што чалавек пасля граху, здзейсненага ў раі, стаў грэшнікам. Што гэта значыць? З самага пачатку свайго жыцця ён павінен адкрываць праўду, пазнаваць яе і жыць паводле яе.
    У Старым Запавеце слова “грэх” тлумачыцца як неразумнасць, нязгоднасць з праўдай. Грэх – гэта падман. Перш, чым хтосьці наважыцца на грэх, ён аказваецца ўнутрана падманутым.
    Падман унутрана пераконвае, што гэта добра, што так павінна быць, што так трэба. Перш, чым хтосьці кагосьці абкрадзе, ён гаворыць сабе, што ён пакрыўджаны, што нехта мае шмат, а ён бедны, што багатыя не даведаюцца. А на самой справе, гэта нехта ўзбагаціўся на людскіх пакутах. Кожны грэх – гэта падман сэрца. У час Вялікага посту трэба вярнуцца да праўды, г.зн. навярнуцца. Малітва, пост, міласціна, суцішэнне, разважанне мукі Езуса Хрыста – гэта сродкі, якія дапамагаюць нам адкінуць наш падман, нашу двудушнасць, наш грэх і ўвайсці на дарогу праўды. †

Время поста для католиков – это также время, когда принятые решения могут изменить всю нашу дальнейшую жизнь. Особенно это касается тех, кто замечает у себя проблемы, связанные с алкоголем. На эту тему мы поговорили с консультантом терапии зависимостей Юрием Гапоником.

Алкоголизм – это что?
    Многие считают, что алкоголик пьёт, потому что у него нет силы воли, у него есть какие-то отрицательные черты характера, у него много денег или, наоборот, очень мало, у него нет интересного занятия, у него плохие друзья, плохая работа, плохая жена или муж и т.д. и т.п. Можно ещё долго перечислять этот список «причин» злоупотребления алкоголем, но на самом деле причина одна – человек болен, а название этой болезни – алкогольная зависимость. Всемирная Организация Здравоохранения признала алкоголизм болезнью ещё в 50-х годах прошлого столетия. Алкоголизм – это хроническое, прогрессирующее и смертельное заболевание, но эта болезнь поддаётся лечению. Одним из симптомов этой болезни является потеря контроля над употреблением спиртного, и только смирившись с этим, можно начинать выздоравливать. Необходимо постоянно помнить, что, став алкоголиком однажды, ты остаёшься им навсегда, и способность контролировать употребление спиртного уже никогда не вернётся. Кроме того, алкоголизм сопровождается отрицательными последствиями в физическом, психическом и социальном состоянии больных, поэтому алкоголизм ещё называют био-психо-социальным заболеванием. Специалисты, которые в лечении алкогольной зависимости опираются на программу «12 Шагов Анонимных Алкоголиков», считают, что алкоголизм является ещё и духовным заболеванием. Ещё задолго до ВОЗ, «Анонимные Алкоголики» сами дали определение своей болезни, написав, что алкоголизм – это болезнь тела, разума и души. †

Продолжение. Начало в предыдущем номере

На что «свиде­тели» хлад­но­кров­но от­ве­тят, что они лучше знают, что именно хотел сказать Иисус, потому что у Иеговы перед ними нет тайн. Ведь Иисус не мог велеть есть Своё Тело и пить Свою Кровь, потому что употребление крови запрещено в Ветхом Завете. Вы начинаете объяснять, что таинство Евхаристии ничего не говорит об употреблении мяса и крови в естественном смысле, а говорит о реальном участии в Искупительной Жертве Христа и единении с Воскресшим Иисусом, а такой была вера Церкви всегда. Что касается запрета употребления крови в Ветхом Завете – это не единственный запрет и предписание в иудаизме. Почему вы прицепились к запрету употреблять кровь? Почему вы не соблюдаете запрет есть мясо нечистых животных, почему вы не соблюдаете предписаний и запретов субботы, обрезания, употребления опресноков, ритуального омовения посуды, ношения филактерии и т.д.? На что «свидетели» спокойно меняют тему и начинают говорить о том, как плохи и безнравственны католические священники и как правдивы «свидетели Иеговы». †

Два тыдні наведвальнікі сайта grodnensis.by мелі магчымасць паразважаць над пытаннем аб “сапраўднасці” сужэнства. Прапанаваная тэма, відаць, закранула нашых чытачоў – свае адказы пакінулі 162 інтэрнаўты. Вынікі апытання традыцыйна каментуе сацыёлаг рэлігіі кс. Валерый Аброшка.
   
   

Ці мяркуеце Вы, што, каб сужэнства было, як кажуць, “сапраўдным”, сёння дастаткова грамадзянскага шлюбу, ці трэба заключыць таксама касцёльны шлюб? ° Сапраўды важным з’яўляецца грамадзянскі шлюб (3,7%) ° Грамадзянскага шлюбу не дастаткова, трэба мець і касцёльны шлюб (30,2%) ° Сапраўды важны касцёльны шлюб, а грамадзянскі – толькі фармальнасць (59,9%) ° Цяжка сказаць (6,2%)

†

Брак – это священные узы, связывающие двух любящих людей. Брак относится к одному из семи таинств христианской религии. Это очень важное таинство, и если люди его принимают, то, разорвав свои отношения, они совершают грех, предают Бога.

В нынешнее время много молодых пар решаются связать свои отношения не только штампом в паспорте, но в первую очередь «закрепить их на небесах». Венча ние – это таинство, в котором супружеский союз благословляется Богом.
    Приятно наблюдать, когда еженедельно в любом костеле города можно видеть молодую пару, которая открыла дверь к Богу. Все это выглядит красиво, но через некоторое время многие влюбленные пары забывают, что месяц, год или двадцать лет назад они приняли на себя одно из семи таинств, что это не штамп, который может быть, а может и не быть (в случае развода). Венчание – это нечто большее, это преклонение перед Богом, перед своим супругом. †

Незвычайныя падарункі і прыўзняты настрой, прыемныя ўсмешкі і чаканне цуда, чымсьці падобнага да навагодняга, пісьмовыя прызнанні ў каханні – усё гэта шматлікія прыкметы надыходзячага Дня закаханых, які адзначаецца ў дзень успаміну св. Валянціна – 14 лютага.

Гэты адносна новы для Беларусі звычай, асабліва папулярны сярод моладзі, атрымаў шырокае распаўсюджанне ў свеце дзякуючы, у першую чаргу, сучасным сродкам масавай інфармацыі. Яго карані – у заходнееўрапейскай культурнай традыцыі.
    Лічыцца, што першыя пісь­мовыя валянцінкі з’явіліся ў ХV ст. у Англіі. У ХVII ст. яны пісаліся ў выглядзе верша, першыя літары якога складалі імя адрасата, і аздабляліся ма­люнкамі. З вынаходніцтвам у ХIХ ст. друкаванай паштовай картачкі сталі распаўсюджвацца валянцінкі, надрукаваныя масавымі тыражамі з тэкстамі рознага зместу і малюнкамі, якія размалёўваў сам уладальнік. Першая картачка, прысвечаная дню св. Валянціна, была надрукавана ў 1848 г. у ЗША. Існуе думка, што традыцыя “свята закаханых” узыходзіць да старажытнарымскага звычаю абіраць імёны нарачоных напярэдадні свята багіні Юноны, якая лічылася апякункай шлюбу і закаханых. Гэтае язычніцкае свята адзначалася 15 лютага і з цягам часу аб’ядналася ў народнай свядомасці з днём памяці св. Валянціна. †

Працягваючы нашыя разва­жанні ў Год веры над Божым дарам, якім з’яўляецца сама вера, давайце зноў у думках накіруемся ў Рым, дзе папа Бенедыкт XVI у чарговых катэхезах па серадах дае нам пэўныя падказкі, як развіваць веру і дзяліцца ёй.
    Многія людзі сёння заўва­жаюць, што яны яшчэ не падрыхтаваныя ці яшчэ не даспелі да веры ў Бога. Але праўда тое, што вера ў Бога не з’яўляецца нашым набыткам праз інтэлектуальныя намаганні або багаты жыццёвы вопыт, яна не з’яўляецца нашай заслугай, яна – дар ад Бога, які ўручаецца нам ужо ў момант сакраманту святога хросту. Бог хоча, каб мы клапаціліся пра гэты дар і не згубілі яго. Паводле Папы, вера сёння падвяргаецца шматлікім цяж­касцям, у выніку чаго людзі часта пакі­даюць яе, адкідваюць ці становяцца да яе абыякавымі. Яшчэ не так даўно ў хрысціянскай Еўропе быць веруючым лічылася нармальным, а той, хто не верыць, павінен быў абгрунтаваць сваё нявер’е. Цяпер усё наадварот: вернік павінен быць здольны да таго, каб абараніць свае рэлігійныя каштоўнасці ў свеце, што зноў становіцца язычніцкім.†

У апошні час, у сувязі з тым, што каталіцкі Касцёл перажывае Год веры, паўстае шмат публікацый, якія стараюцца заахвоціць верніка глыбей і больш свядома адносіцца да свайго духоўнага жыцця, да сваёй рэлігійнасці, адным словам – да сваёй веры. Аднак, трэба адзначыць, што ініцыятывы Касцёла на дадзеную тэму не маюць характару нейкай агітацыі!

Безумоўна, Касцёл, маючы наказ ад самога Езуса Хрыста “ісці і абвяшчаць Евангелле ўсім народам”, мае выразна місіянерскі характар, сутнасць якога ў тым, каб данесці Збаўчую Праўду да кожнага чалавека. Але, як падказваюць статыстыкі і розныя даследаванні, на свеце існуе вялікая колькасць людзей, для якіх вера – не пустое слова. Па афіцыйных даных, на дадзены момант саміх толькі католікаў больш за мільярд! Аднак, нягледзячы на такую пазітыўную статыстыку, вера для многіх ператвараецца ў да нічога не абавязваючую фармальнасць альбо, у лепшым выпадку, у сямейную традыцыю. На маю думку, Святы Айцец, абвяшчаючы гэты год Годам веры, хоча нагадаць самім хрысціянам сапраўднае значэнне хрысціянскай веры. †

Ко мне пришли "Свидетели Иеговы"

Звонок в вашу дверь... На пороге стоят какие-то люди. «Мы свидетели Иеговы. Мы хотим рассказать вам о Его Царстве...»

Вы удивлены: «Как вы сюда вошли... По домофону вы мне не звонили!»
    «Ничего! Не переживайте... Что вы думаете о том, что сегодня столько зла в мире и в Церкви?» «Свидетели» однозначно хотят войти. Они входят, если им не запрещают. Они садятся, держа в руках Священное Писание, внимательно на вас смотрят, и... они готовы вступить в бой дискуссии, готовы вас поучать, ввести вас в их царство, сделать вас такими, как они. Они чувствуют себя уверенно, берут инициативу в свои руки, вскоре велят вам находить и читать вслух приготовленные ими отрывки из Священного Писания. Почему? Потому что они убеждены, что весь мир должен им принадлежать, что все должны быть такими, как они, потому что так учил Чарльз Рассел, основавший их организацию в США в 1870 году, потому что так учит «Сторожевая Башня», а Рассел и «Сторожевая Башня» ошибаться не могут. Ничего, что «свидетели» несколько раз предсказывали конец света – они «немножко ошиблись», но в том, в чём они хотят сейчас убедить, они не ошибаются. Если вы их спросите: «Евангелие – это чья Книга?», они вам ответят, что это Книга христиан, но христиане на протяжении 2000 лет не правильно её понимают, и только Рассел и «Сторожевая Башня» могут научить христиан, как следует понимать Евангелие. †

Хвала Хрысту!
    У нядзелю я была ў касцёле на св. Імшы. Падчас навукі ксёндз расказваў, як трэба спавядацца. Між іншым, ён сказаў, што падчас споведзі нельга казаць: “пастанаўляю выправіцца”. Мы даём абяцанне Богу ў трох Асобах і звычайна не стрымліваем яго. Але ж на ўроках рэлігіі нас вучылі, што на заканчэнне споведзі трэба казаць: “Пастанаўляю выправіцца”.
    І да гэтага часу ні адзін са святароў не рабіў нам такой заўвагі. Скажыце, калі ласка, каго слухаць? Як трэба правільна спавядацца?
    Юлія

Паважаная спадарыня Юлія.
    Мне цяжка адказаць, што меў на ўвазе святар, калі тлумачыў паасобныя ўмовы сакраманту пакаяння і паяднання, а асабліва формулу, якую пэнітэнт выказвае падчас споведзі: “Пас­танаўляю выправіцца”. †