Słowo Pasterskie

Kochani Bracia i Siostry!

W adhortacji apostolskiej „Evangelii gaudium” Papież Franciszek pisze, że istnieją chrześcijanie, którzy zdają się żyć Wielkim Postem bez Wielkanocy.
   
    Papież jednak przyznaje, że radości nie przeżywa się w ten sam sposób na wszystkich etapach i w każdych okolicznościach życia, nieraz bardzo trudnych.
    Dostosowuje się ona i zmienia, a zawsze pozostaje przynajmniej jako promyk światła, rodzący się z osobistej pewności, że jest się nieskończenie kochanym, ponad wszystko.
    Radość Ewangelii napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem.
    Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji.
    Z Jezusem Chrystusem radość zawsze rodzi się i odradza. †

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!

Jak co roku, w Środę Popielcową, rozpoczęliśmy w Kościele okres liturgiczny Wielkiego Postu. Przez 40 dni, podejmując wysiłek nawrócenia, umartwienia i pokuty, będziemy przygotowywali się duchowo do radosnego wyznania wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego w obchodach Świąt Wielkanocnych. Wielki Post to szczególny czas łaski darowany nam przez Pana, abyśmy mogli odrodzić się wewnętrznie, umocnić w sobie wiarę, nadzieję i miłość, odnowić naszą więź z Chrystusem i otworzyć się na Jego zbawcze działanie. [...]†

Katoliccy biskupi Białorusi na nadzwyczajnej sesji plenarnej 30 stycznia 2015 r. omówili wygłoszone ostatnio zarzuty wobec służących na Białorusi polskich księży oraz oskarżenia w braku zainteresowania hierarchów Kościoła katolickiego w przygotowaniu swoich kapłanów.

My, podobnie jak katoliccy wierni, z głębokim zaniepokojeniem przyjmujemy te zarzuty, które uważamy za nieuzasadnione obrażanie Kościoła katolickiego oraz za wzniecanie międzyetnicznej i międzywyznaniowej wrogości.
    W 1989 r. na Białorusi służyło około 60 miejscowych duchownych katolickich, a teraz jest ich 360, co oznacza sześciokrotny wzrost. Czyż nie jest to dowodem na to, że nasz Kościół wkłada wiele wysiłków w przygotowanie miejscowych duchownych? Problem w tym, że w czasach sowieckich na Białorusi z powodu braku seminariów nie było możliwości przygotowywać miejscowych księży. Dzięki Bogu teraz jest to możliwe, ale trzeba pamiętać, że duchowieństwo to nie zawód, tylko powołanie i nikogo nie można posłać do seminarium siłą. †

„Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2, 10–11)

Tymi słowami anioł Pański oznajmił pasterzom z Betlejem radosną nowinę o Narodzeniu Jezusa Chrystusa. Przyjście Syna Bożego na ten świat budzi w sercach radość, bo jest wyrazem odwiecznej, nieskończonej i niepojętej miłości Boga do człowieka. W Święta Bożego Narodzenia przeżywamy wciąż na nowo Tajemnicę tej Bożej miłości. Nadaje ona sens naszemu życiu, napełnia nas ufnością i spokojem, sprawia, że czujemy się szczęśliwi i bezpieczni, jako umiłowane dzieci naszego Ojca, który jest w niebie. Pragniemy dzie­lić się tą radością z rodziną i najbliższymi, z braćmi w wierze chrześcijańskiej i ze wszystkimi ludźmi dobrej woli. W tym świątecznym czasie składam Wam, Drodzy Bracia i Siostry, moje najlepsze życzenia. Niech radość świąt Bożego Narodzenia zagości w Waszych sercach, w Rodzinach i w całym społeczeństwie. Niech Jezus Chrystus, Syn Boży, który przychodzi na ten świat z darem Zbawienia, umacnia Was w wierze, nadziei i miłości. Niech hojnie darzy zdrowiem i wszelkimi potrzebnymi łaskami.
   

Cieszę się, że zwracając się do Was po raz pierwszy jako biskup, mogę oznajmić Wam radosną nowinę: „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan” (Łk 2, 10–11). I dalej z Wami nucę kolędę przy żłóbku Betlejemskim w naszych kościołach: „W żłobie leży, któż uwierzy?!” Bóg w żłobie? Adorują Go aniołowie, zachwyca się Nim Matka Najświętsza, patrzy z niedowierzaniem święty Józef, z radością pochylają się pastuszkowie. I tylko jedno pytanie: czy to tak Bóg wygląda? Czy to prawda, że Bóg wygląda tak, jak każdy człowiek?
    Drodzy Bracia i Siostry! To Boży Syn złożony na sianie. To cud, który doświadczamy, przy którym się modlimy, który nas zatrzymuje przy sobie. Kolęda za kolędą, dzielenie się opłatkiem, pasterka i znowu szopka Betlejemska i zaduma w Twoim i moim sercu: czy naprawdę Bóg aż tak umiłował świat? Zatrzymajmy się raz jeszcze przy szopce, przypatrzmy się figurce Dzieciątka Jezus. Wskazuje na zwykłego człowieka tuż po narodzeniu: bezbronnego, potrzebującego opieki, miłości, przytulania i odrobinę ciepła, czekającego na serce. †