Слова рэдактара

Наш любімы Святы Айцец Бенедыкт XVI больш любіць Касцёл, чым сябе.

   “Жадаю скласці Вашай Святасці выразы найглыбейшай удзячнасці за поўнае прысвячэнне Хрыстоваму Касцёлу і за пастаянны айцоўскі клопат аб каталіцкім Касцёле ў нашай краіне”, – з такімі словамі звярнуўся старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі да Святога Айца. У наступнай частцы паслання біскупы сцвярджаюць: “Запэўніваем Вашу Святасць у нашай духоўнай блізкасці і ўзносім Пану Езусу найгарачэйшыя малітвы з просьбай, каб адарыў здароўем і ўсялякімі іншымі ласкамі дзеля дабра Вашай Святасці, Хрыстовага Касцёла і ўсяго свету”.
    На тэму адрачэння Святога Айца Бенедыкта XVI ад Апостальскай Сталіцы дастаткова шмат каментарыяў. Тысячы розных думак, сотні артыкулаў, дзясяткі відэарэпартажаў. Я таксама хацеў бы падзяліцца з нашымі чытачамі некалькімі разважаннямі на гэтую тэму. †

Таму ніколі не позна нанова распачаць сваю пілігрымку веры, адчуваючы Божую любоў і дзелячыся гэтым дарам з іншымі.

   Давайце паспрабуем на пачатку нашых разважанняў вярнуцца думкамі ў сваё дзяцінства. Прыгадваючы хвіліны простага погляду на Бога, калі мы яшчэ дзецьмі стаялі ў касцёле каля бацькоў ці каля дзядулі з бабуляй, хочацца вярнуцца да тых цудоўных хвілін сустрэчы з Богам. Менавіта тады гэта быў даверлівы і просты погляд на Бога, калі, нягледзячы на не заўсёды зразумелыя казанні, мы з верай і поўнай аддачай прамаўлялі сваё “амэн” для Бога. Мы даручалі Яму ўсе свае надзённыя справы, клопаты і радасці, поўныя надзеі на Яго дапамогу.
    Але калі мы ўвайшлі ў дарослае жыццё, погляд на Бога ў многіх з нас змяніўся, а размова са Стварыцелем атрымала іншы сэнс. Адны напоўнены нараканнямі і незадавальненнем з-за таго, што Бог іх не чуе, іншыя ж наогул адышлі ад Бога. †

Евангелічны спосаб мыслення і выказвання з’яўляецца спробай аднаўлення духоўнасці чалавека, знаходжання таго асабістага шляху да Бога. Мы можам зрабіць гэта падчас нашага зямнога жыцця.

   Бог ёсць, і я хачу ў Яго верыць, але ці дакладна я ведаю, што значыць верыць у Бога? Гаворачы аб веры, трэба памятаць, што гэта Божы дар. У сённяшнім нумары “Слова” мы знаходзім інтэрв’ю з кс. аб-пам Тадэвушам Кандрусевічам, які, адказваючы на пытанне “Чаму Вы верыце?”, узгадвае сваю сям’ю, паходжанне, а таксама той дар веры, які ён атрымаў на хросце і які ў ім выхоўвалі бацькі і святары. Падсумоўваючы свой аповед, Мітрапаліт сцвярджае, што верыць, каб быць шчаслівым.
    Гэтым прызнаннем арцы­біскупа я падзяліўся з вернікамі падчас гаміліі. Пасля св. Імшы адна верніца падзякавала мне за гэты прыклад і дадала: “Ксёндз, я ўжо ведаю, чаму я веру – каб быць шчаслівай”. Давайце яшчэ раз задумаемся над гэтым пытаннем, якое, магчыма, гучыць звычайна і проста. Аднак, адказ на яго знайсці нялёгка. Трэба доўга разважаць, прыгадваючы тысячы момантаў свайго жыцця, заглядваючы ў самыя далёкія закуткі сэрца. †

Час веры становіцца для нас часам ласкі на зямлі. Кожны мае сваё вызнанне веры, кожны з нас мае свой час на веру.

   Мы ўжо ўвайшлі ў чарговы каляндарны год. Па традыцыі, на пачатку года мы будуем цудоўныя планы і пералічваем магчымыя спосабы мудрага распараджэння тым часам, які маем перад сабой. Найважнейшым, на жаль, застаецца фінансавы фактар. Часта можна пачуць вядомае ўсім выказванне, што час – гэта грошы. Мы неаднаразова сцвярджалі, што дарэмна страцілі час, робячы нешта непатрэбнае, і не хочучы паўтаралі сабе: “шкада часу”.
    Для хрысціяніна час – гэта магчымасць сустрэчы з Богам. А таму, прыходзячы да ясляў, мы можам ахвяраваць свой час Богу, распачаць духоўную вандроўку, у якой мы прысвецім свой час не толькі сваім блізкім і сваім абавязкам, бо мы не можам выключыць сябе са штодзённага жыцця, але перш за ўсё Богу. Як гэта адбываецца? Адыходзячы ад Божай стайні, мы запрошаны на перажыццё асобных таямніц і праўды веры, напрыклад, сустракаючыся з трыма каралямі ці чуючы словы “Я цябе хрышчу...” Мы знаходзімся з Хрыстом над Ярданам, затым, ідучы з Ім у святыню на свята Ахвяравання Пана, і так ажно да Уваскрасення. †