Слова рэдактара

Не варта абмяжоўваць сябе ў такім шчасці толькі да адной сустрэчы. Хрыстос гатовы няспынна сустракацца з намі і ашчасліўліваць нас.

   Чарговыя разважанні я азагаловіў словамі папы Фран­цішка, які менавіта так спрабаваў выразіць галоўныя пункты нашай веры. Варта над гэтым задумацца і часта звяртацца да гэтых думак у сваім жыцці.
    Сустракаць Хрыста. Папа не гаворыць толькі аб адной сустрэчы, якая, бясспрэчна, можа зрабіць у нашым жыцці многае, але аб сустрэчах. Сустракаць, а не сустрэць. Якога Хрыста мы сёння сустракаем? Самы просты адказ – “свайго”. А які Ён – “наш Хрыстос”? Для адных Ён Лекар, Цудатворац, іншыя бачаць Настаўніка, яшчэ нехта – Сябра. Але гэта той самы Хрыстос, які, аддаючы за кожнага з нас жыццё, праз ахвяру на крыжы адкрывае нам брамы ў неба. Штодзённа сустракаючы Хрыста, які прысутнічае сярод нас і бласлаўляе нас, мы адчуваем сябе шчаслівымі. Не варта абмяжоўваць сябе ў такім шчасці толькі да адной сустрэчы. Хрыстос гатовы няспынна сустракацца з намі і ашчасліўліваць нас, заўсёды адорваючы той самай нязменнай любоўю. Мы па-асабліваму сустракаемся з Ім падчас кожнай Эўхарыстыі. Гэта хвіліны нашага збаўлення, прысутнасці жывога Бога сярод нас. †

Мы сустракаемся з Богам, які ў нас нічога не забірае, але ўсё дае: жыццё, любоў, радасць... Гэта багацце напоўненага Богам чала­вецтва.

   Беднае жыццё веруючага чалавека, які запрашае да сябе Хрыста толькі на святы ці на вялікія ўрачыстасці раз або два разы на год. Гледзячы на жыццё вернікаў, часам вельмі цяжка адказаць, у чым заключаецца ўдзел Езуса ў іх жыцці. Як сказаў папа Францішак падчас адной са сваіх нядзельных гамілій, гэта цяжкае пытанне, а той, хто ведае адказ, нібы выйграў дэрбі. Ужо амаль мінуў перыяд I Святых Камуній і канфірмацыі, скончыўся таксама чарговы катэхетычны год. Для многіх з нас гэта быў час, калі мы нанова запрасілі Езуса ў нашае жыццё: адны ўпершыню, а другія ў чарговы раз. Гэта, напэўна, прыгожыя, радасныя і поўныя энтузіязму хвіліны. Пасля такіх вельмі важных момантаў рэлігійнага жыцця нельга нават на нейкі час забывацца пра Езуса, паколькі гэта можа аказацца жыццёвым паражэннем многіх з нас. Трэба прыгадаць, што хрысціянства – гэта не прафесія, якую мы павінны выконваць толькі ў працоўныя гадзіны ці ў пэўную пару года, гэта паглыбленне ў любоў Стварыцеля са сваім стварэннем. Хоць Пан Езус не ставіць нам адзнак па нашай веры і не дадае нам за добры ўчынак 10 балаў, а за малітву яшчэ больш, можна смела сказаць, што там, дзе вера чалавека жывая, там і Хрыстос прысутнічае кожны дзень. Таму варта кожнаму з нас задумацца, якую ролю адыгрывае Хрыстос у нашым жыцці? На якім месцы Ён знаходзіцца? †

Уважлівы позірк на Бога, на Хрыста павінен быць характэрны кожнаму хрысціяніну. Тое, як мы жывём, залежыць ад таго, куды мы глядзім.

   Аднойчы ў пэўнай невя­лікай парафіі падчас св. Імшы я пачуў, як дзядуля робіць заўвагу свайму ўнуку, каб не азіраўся па баках, а глядзеў на алтар. Неаднаразова на розных рэкалекцыях я звяртаю ўвагу вернікаў на тое, што мы сёння вельмі заматаныя, што ў нас так шмат спраў, праблем і цяжкасцей, і мы часцей накіроўваем свой змучаны позірк уніз, а не перад сабой. Наша галава так загружана рознымі справамі, што мы пачынаем глядзець усюды навокал, але толькі не на Бога. Фізічная стомленасць і клопаты штодзённага жыцця даюць аб сабе знаць, і ў выніку, нам нават цяжка ўзнесці позірк. Безумоўна, гэта звязана з нашым песімістычным поглядам у будучыню, цяжкімі ўмовамі жыцця і адсутнасцю альтэрнатывы. Больш таго, я заўважыў, што большасць вернікаў у касцёле замест таго, каб глядзець на алтар, на Хрыста, глядзіць уніз, на падлогу касцёла. Напэўна, гэта не нейкая духоўная стомленасць і не вялікае праяўленне пакорнай паставы перад Богам, бо на Бога мы заўсёды глядзім з пакорнасцю. Гэта эфект нашага штодзённага пазірання ўніз, пра якое я ўзгадваў вышэй. Я нават асмеліўся б зрабіць выснову, што такое глядзенне ў падлогу вельмі сумнае і поўнае тугі. А ў той жа час, пазіранне на алтар дае шмат радасці і энтузіязму, перш за ўсё, да жыцця, ахвоты змянення яго да лепшага, бо гэта позірк чалавека, які глыбока верыць у Хрыста. †

Нельга аддзяліць хрысціяніна ад Маці Божай. Не ўдасца зразумець сваё жыццё, учынкі і веру без Яе прысутнасці ў нашым жыцці. Найлепшая дарога да Езуса вядзе праз Марыю.

   Над тэмай чарговага разва­жання не трэ­ба было доўга задумвацца. Май – марыйны месяц, месяц Той, якую мы вельмі любім. Любоў нашай зямлі да Маці Божай настолькі вялікая, што дастаткова ўвайсці ў кватэру сярэдняга католіка, каб убачыць там як мінімум некалькі абразоў Маці Божай. Разам з крыжамі, якія моцна ўкаранёны ў гісторыю нашай веры, мы заўважаем існаванне ў нашай Беларусі розных каплічак прысвечаных менавіта Марыі. Гэта не нейкая пабожная акцыя на паказ, а вызнанне жывой веры ў Марыю па-свойму.
    Давайце паспрабуем сказаць некалькі слоў аб Марыі, маючы надзею, што гэта будзе наш чарговы сыноўскі погляд на Маці. Марыя і Яе жыццё можа быць нам блізкае. Яна з’яўляецца пасрэдніцай паміж Богам і чалавекам, і менавіта гэта ўказвае на вялізны культ Яе асобы. Маці, поўная хвалы і пашаны, а пры гэтым, вельмі падобная да кожнага чалавека, які перажывае свае праблемы і цярпенні. Марыйнае крэда павінна быць моцна ўпісана таксама ў жыццё Яе дзяцей, г.зн. кожнага з нас. †