Слова рэдактара

  Мы перажываем перыяд Божага Нараджэння – час радасці і супакою для кожнага чалавека. У гэтыя дні людзей напаўняе любоў Божага Дзіцяці. Хтосьці мог бы сказаць, што гэта толькі мае мары, жаданні, вось бы так было! Але мне здаецца, што клімат гэтых свят датычыць самога чалавека, бо калі хтосьці не адчуе нараджэння Езуса ў сваім сэрцы, у сям’і, дома, той можа ніколі не сустрэць Бога, які стаў Чалавекам і прыходзіць да людзей, да кожнага з нас.
    Сёння цяжка не сустрэць Бога. Чалавек, які жыве ў граху, таксама можа зрабіць гэта, абуджаючы голас уласнага сумлення, робячы сваё сэрца месцам сустрэчы з Богам. Калі надыходзіць цемра граху, трэба памятаць, што заўсёды ёсць своеасаблівы “духоўны тунэль”, праз які можна прайсці. “Божае Нараджэнне прыгадвае нам пра тое, што мы – люд, які крочыць у цемры, але які ўбачыў вялікае святло”, – гаварыў Папа падчас Пастэркі ў Ватыканскай базіліцы.
    Божае Дзіця, прыходзячы на зямлю глядзіць на нас, на нашае жыццё. Заглядае ў нашыя вочы з зацікаўленасцю, а таксама з надзеяй, што чалавек памятае аб сэнсе свайго жыцця і хоча жыць паводле Божых падказак. У вачах такой асобы назаўсёды застанецца адлюстраванне Бога. Сёння можна смела сцвердзіць, што ўсведамленне быцця такімі, якімі мы з’яўляемся і кім мы з’яўляемся, нараджаецца ў адносінах з нованароджаным Езусам.†

  Людзі ўсяго свету тонуць у паводцы розных навін. На экранах тэлевізараў, пры радыёпрыёмніках, на старонках газет і часопісаў, а таксама ў прасторы інтэрнэту мы даведваемся аб розных падзеях. Яны бываюць добрыя і дрэнныя, радасныя і балючыя, раптоўныя і абдуманыя – розныя.
    Але існуе толькі адна Навіна, адна адзіная, якая перамяняе чыстае сэрца кожнага чалавека ў стайню, месца нараджэння самога Бога. Добрая Навіна, якой з’яўляецца нараджэнне Езуса, знаходзіцца ў сэрцы Касцёла і чалавека. Гэта асаблівае месца, куды Хрыстос нас запрашае да Сябе.
    Нараджэнне Езуса ста­­новіцца знакам доб­рага і годнага жыцця свету і чалавека. Свету, які часта забываецца пра тое, што павінен быць прыгожым, і чалавека, які забываецца, што павінен быць падабенствам самога Бога. Давайце паспрабуем перажыць Добрую Навіну ў нашым сэрцы. Знаходзячыся побач з Бэтлеемскай стайняй, мы можам быць сведкамі нараджэння Бога для свету і чалавека.
    Не трэба баяцца Бога. Сёння хочацца заклікаць усіх словамі бл. Яна Паўла II, якія мы добра ведаем: “Не бойцеся, адчыніце, насцеж адчыніце дзверы Хрысту. Для Яго збаўчай улады адкрыйце межы дзяржаў, эканамічных і палітычных сістэм, шырокія сферы культуры, цывілізацыі, развіцця! Не бойцеся! Хрыстос ведае, што ў сябе ўнутры носіць чалавек. †

  На заканчэнне св. Імшы 24 лістапада папа Францішак перадаў сваю першую апос­тальскую адгартацыю “Evangelii Gaudium” – “Радасць Евангелля”. “Радасць Евангелля напаўняе сэрцы і ўсё жыццё тых, хто сустракаецца з Езусам”. Так пачынаецца апостальская адгартацыя “Evangelii Gaudium”. Святы Айцец развівае ў ёй тэму абвяшчэння Евангелля ў сённяшнім свеце.
    Абвяшчаць Евангелле сёння нялёгка і ў нашай краіне. Рэчаіснасць так моцна ўваходзіць у жыццё чалавека, што ён часта губляе галаву, сэрца і... жыццё. Наш чалавек адкрыты на ўсё, і гэтая адкры­тасць, як мы бачым, вельмі часта яму шкодзіць. Такое жыц­цё затым прыводзіць толькі да асабістых зацікаўленняў, а сэрца становіцца сумным. Мы цяпер не будзем выясняць, хто ў гэтым вінаваты, але паглядзім на іншую прапанову, якую нельга адкінуць. Папа Францішак за­ахвочвае нас да радасці – радасці ў Касцёле, радасці з Богам і Евангеллем. Варта часцей задумвацца над тым, колькі радасці можа атрымаць чалавек, спатыкаючыся з Хрыстом, з Евангеллем. Мы ж так прагнем быць шчаслівымі, хочам, каб нашае жыццё было ўладкаваным і добрым. Менавіта Пан Бог усё гэта нам дае. †

  Мне здаецца, што ў канцы Года веры ў нас не менш пытанняў, чым іх было на яго пачатку. Кожнага з нас, напэўна, у першую чаргу цікавіць узрастанне нашай веры. Вядома, што не ўдасца ўвесь скарб веры змясціць у адным годзе, але ёсць магчымасць змясціць яго ва ўсё нашае жыццё. Адорваючы нас на святым хросце такім вялікім скарбам, Пан Езус адкрывае перад намі ўсе гарызонты жыцця, каб, “узрастаючы ў ласцы ў Бога і ў людзей” (параўн. Лк 2, 52), стаць шчаслівым, каб “усцерагчы” веру і выступіць у добрым змаганні нашага жыцця (параўн. 2 Цім 4, 7). Складаючы асабісты план на жыццё, давайце не будзем забывацца пра тое, што Бог хоча дзейнічаць у нашым жыцці паводле свайго плана. І як малое дзіця поўнасцю адкрытае на сваіх бацькоў і давярае ім, так кожны з нас павінен быць адкрытым на Бога.
    Для Касцёла ў Беларусі гэта быў год асаблівага роздуму над многімі справамі. Гэта былі вельмі важныя справы, якія патрабавалі ўвагі і засяроджанасці, але ўсе іх удалося вырашыць, бо яны былі даручаны Найсвяцейшай Маці. На працягу гэтага года мы яшчэ больш пазнаёміліся з Катэхізісам Каталіцкага Касцёла, часцей адкрывалі Святое Пісанне для роздуму і разважання. Па меры нашых магчымасцей больш часу прысвячалі разважанню ісцін нашай веры. †