Слова рэдактара

 Я часта задаю гэтае пытанне людзям з розных парафій падчас адвэнтавых ці велікапосных рэкалекцый там, дзе я іх праводжу. Я яшчэ не сустрэў чалавека, які б не хацеў стаць святым. Я заўсёды растлумачваю вернікам гэтую ісціну наступным чынам: святы – г.зн. шчаслівы, а кожны з нас хоча быць шчаслівым і жадае гэтага шчасця сабе і сваім блізкім, а таму, калі шчаслівы, то і святы. Варта ў чарговы раз па меры чалавечых магчымасцей засяродзіцца над святасцю, да якой мы ўсе тут, на зямлі, імкнёмся.
    Веруючы чалавек на сваёй дарозе мае ўсё, каб стаць святым. Сакраманты, навучанне Касцёла, прыклады тысяч людзей, якія робяць усё для таго, каб стаць святымі, і да т.п. Прыгадваю словы св. Яна Паўла II, які аб святасці сказаў наступным чынам: “Хрысціянства вельмі простае. Яно настолькі простае, што кожнае дзіця можа яго зразумець. Таксама і святасць – плён хрысціянства – па-дзіцячаму простая. Дык чаму вакол яе нарасло столькі непаразуменняў і няправільных інтэрпрэтацый?”. А якую інтэрпрэтацыю прынялі мы? Бо няпраўда, што я не магу стаць святым або што святыя жылі толькі ў часы Пана Езуса. †

 Чарговае разважанне я пачынаю словамі, якія з’яў­ляюцца эпіграфам статута ордэна бенедыкцінцаў, што ў перакладзе з лацінскай мовы значыць “маліся і працуй”. Пасля канікул і рознага тыпу адпачынку варта зрабіць рахунак сумлення і без ніякага прамаруджвання ўзяцца за працу і малітву. Наша малітва можа быць больш інтэнсіўнай, а праца можа яшчэ больш служыць на карысць нам і грамадству.
    Многія людзі працуюць, перш за ўсё, для грошай, іншыя робяць гэта з-за адрэналіна ці таму, што праца становіцца іх жыццём. Ёсць і тыя, для каго ідэалам было б жыццё без працы. Праца – гэта не толькі здабыванне чагосьці, што неабходна, гэта, перш-наперш, рэалізацыя сябе і магчымасць падзяліцца сваімі талентамі. Праца можа аднавіць аблічча зямлі і чалавека, які выконвае Божы наказ: “Валодайце зямлёю” (параўн.: Быц 1, 28). На памяць прыходзіць параўнанне святога Францішка, які казаў, што чалавек не павінен быць як мурашка, якая ўвесь час працуе, але ён таксама не можа быць як труцень, які нічога не робіць. Вядома, што сваю працу трэба выконваць добра, але трэба паклапаціцца і аб арганізацыі часу вакол яе. †

 Перажываючы хвіліны пілі­грымкі да Марыі ў Тракелі, я ўбачыў багаты скарб веры нашых маладых людзей. На працягу некалькіх дзён моладзь, якая ўдзельнічала ў пілігрымцы, малілася, размаўляла паміж сабой, весялілася і спявала. Маладыя людзі рызыкнулі: яны вырваліся з сеткі інтэрнэту і зручнага жыцця, каб усе свае цяжкасці і старанні прысвяціць Маці Божай.
    Найбольшае ўражанне на мяне аказалі хвіліны, калі пілігрымку наведалі духоўныя сімвалы Сусветных дзён моладзі. Наша моладзь, адаруючы крыж і ікону Маці Божай, плакала і шмат малілася. На тварах маладых людзей, якія падыходзілі да крыжа, каб ушанаваць яго пацалункам, я бачыў слёзы. Тады я падумаў аб тым, якую будучыню мае Касцёл у Беларусі. Моладзь, якая прытулілася да Маці, мае будучыню. Маё разважанне будзе на тэму маладых людзей, якія з’яўляюцца будучыняй Касцёла. На працягу гэтых некалькіх дзён яны сталі апосталамі.
    Быць апосталам – заданне для кожнага вучня. Апостальства – гэта не толькі навучанне, гэта, перш за ўсё, сведчанне цэлага жыцця. Усе ахрышчаныя пакліканы даваць сведчанне сваёй веры. Пілігрымка стала невялікім фрагментам жыцця гэтых маладых людзей. Гэта было сведчанне жывой веры, непахіснай надзеі і прыгожай любові. Кожны чалавек мае ўсё, каб дзяліцца такім сведчаннем з іншымі. Пілігрымы выкарысталі гэтую магчымасць супольнага апостальства. †

 На чарговыя разважанні мяне падштурхнулі словы папы Францішка, які звяртаўся да маладых рымлян, што распазнаюць сваё пакліканне. Францішак падкрэсліў, што на гэтай дарозе распазнання вельмі важную ролю мае прысутнасць Марыі. “Калі нейкі хрысціянін кажа мне, што ён не тое, каб не любіў Марыю, але што Яна не вельмі важная для яго, што ён не моліцца да Яе, мяне гэта вельмі засмучае, – сказаў папа Францішак. – Я памятаю, што калі я 40 гадоў таму быў у Бельгіі на пэўным кангрэсе, я сустрэў там некалькі катэхетаў, універсітэцкіх прафесараў, у якіх былі дзеці, цудоўная сям’я і якія цудоўна расказвалі аб Хрысце. У пэўны момант я спытаўся: «А марыйнае набажэнства?». «Гэты этап мы ўжо прайшлі. Мы так добра ведаем Хрыста, што нам не патрэбна Марыя». Я тады падумаў: «бедныя сіроты». Так. Хрысціянін без Марыі – сірата. Таксама, як хрысціянін без Касцёла. Хрысціяніну неабходны абедзве гэтыя Маці: Касцёл і Марыя. Каб зрабіць тэст на здаровае хрысціянскае пакліканне, трэба запытацца аб адносінах з дзвюма гэтымі Маці”. †