Слова рэдактара

 У чарговы раз словы папы Францішка пабу­дзілі мяне да на­пісання рэдактарскай рубрыкі, і адначасова, я спадзяюся, яны пабудзяць Вас, дарагія Чытачы, да чарговага роздуму і натхнення. Падчас свайго навучання Папа ўзгадаў фрагмент Кнігі Эзэхіэля: вобраз касцей, якія пасля подыху прарока становяцца сапраўдным целам, поўным жыцця. Як адзначыў Папа, гэта і ёсць сімвал Касцёла, шэдэўр Святога Духа, які дае новае жыццё вернікам і стварае з іх мноства людзей, гатовых служыць адзін аднаму. “Вось такім з’яўляецца Касцёл! Гэта шэдэўр, шэдэўр Духа, які вылівае на кожнага чалавека новае жыццё Уваскроскалага і ставіць аднаго побач з другім, аднаго на службу і ў падтрымку іншаму, утвараючы такім чынам з усіх нас заснаванае на еднасці і любові адно цела,” – сказаў Папа. Задача кожнага хры­сці­яніна заключаецца ў будаванні Касцёла. Месцам пабудовы выключнай святыні з’яўляюцца, перш за ўсё, нашыя сэрцы, бо Прыгажосць жыве ў сэрцы чалавека. Нічога важнага не адбываецца без удзелу нашага сэрца. Не трэба быць прыгожым ці фізічна дасканалым, каб, напрыклад, дапамагчы чалавеку. Трэба мець вялікае і “здаровае” сэрца, якое дзякуючы Богу пульсуе, а без Яго пакутуе ад шматлікіх “хвароб” сучаснасці. Тады сэрца перастае біцца, а вера перастае існаваць. Бог дае чалавеку Касцёл, які заўсёды вылечыць нашае сэрца. †

 У чарговы раз я пры­гад­ваю гісто­рыю аб мала­дым пробашчы, які, прыйшоўшы ў парафію, на працягу некалькіх тыдняў прамаўляў тое самае нядзельнае казанне. Толькі пасля некалькіх такіх нядзельных гамілій пэўная старэйшая асоба адважылася падысці да ксяндза з пытаннем: “А чаму вы нам гаворыце ўвесь час тое самае казанне? Ці вы думаеце, што мы не заўважаем?”. На што малады пробашч адказаў: “Калі вы не хочаце пасля майго казання змяніць сваё жыццё, дык чаму я павінен змяняць казанне?”.
    А можа, наведаўшы могілкі, мы зменім сваё жыццё?
    Варта схадзіць на могілкі, каб хаця б на хвіліну змяніць сваё жыццё, чуючы менавіта ў гэтым месцы асаблівае казанне тых, хто ўжо адышоў па вечную ўзнагароду ў неба. Я яшчэ не сустракаў такога чалавека, які, наведаўшы месца памерлых, застаўся б без эмоцый ці ўзрушанасці. Гэтае месца ўражвае кожнага з нас, уражвае ажно да глыбіні душы. Вось такая яна – таямніца могілак. Успамінаючы нашых памерлых, мы таксама думаем аб сваім жыцці. Перш за ўсё аб тым, што зямное жыццё мінае, што кожны з нас таксама знойдзе сваё месца на могілках. Але хрысціянін жыве не для могілак ці пахавання. Хрысціянін з’яўляецца грамадзянінам неба. †

 З 5 кастрычніка ў Рыме адбываецца Сінод Біс­купаў на тэму сям’і. Кс. абп Тадэвуш Кандрусевіч вырушыў з Мінска ў Рым, каб, прымаючы ўдзел у нарадах Сінода, расказаць пра сем’і, што жывуць у Беларусі. Больш за 200 іерархаў, розных экспертаў і гасцей Сінода на працягу некалькіх тыдняў будуць абмяркоўваць новыя выклікі і праблемы, з якімі сустракаецца сям’я ў сучасным свеце.
    Падчас сваёй гаміліі на распачацце Сінода папа Францішак заахвоціў удзельнікаў клапаціцца аб сем’ях і дадаў: “Мы ўсе грэшнікі, таму мы з міласэрнасцю павінны пады­ходзіць да праблем сучаснай сям’і”.
    Яшчэ да пачатку Сінода Канферэнцыі Біскупаў асобных краін даслалі ў Рым адказы на тэму жыцця сучаснай сям’і і праблем, якія яе закранаюць. Адказы ў дадзенай анкеце, як адзначае абп Кандрусевіч, паказваюць, што многія сем’і не жывуць паводле правіл Евангелля і навучання Касцёла. Таму Сінод павінен дапамагчы сучаснай сям’і, якая змагаецца з рознымі перашкодамі. Сям’я сёння, як адзначае Мітрапаліт, перажывае крызіс, а таму варта больш кіравацца ідэяй Божай міласэрнасці, але і не забывацца выконваць Божыя запаведзі. †

 Я дазволіў сабе трохі спарафразаваць у назве выказванне пэўнага ксяндза. Некалькі дзён таму я пачуў ад знаёмых падобныя словы. На маё тлумачэнне, што не заўсёды ёсць час, і часцей за ўсё бывае так, што гэтага часу мне ў жыцці не хапае, яны працытавалі словы свайго пробашча, які заўсёды гаворыць сваім парафіянам, якія не маюць часу на жыццё, прыходзіць у касцёл. Гэтыя словы адразу пасяліліся ў маім сэрцы, паколькі на самой справе ў простым выказванні заключана важная думка для большасці з нас.
    Некалькі гадоў таму я натрапіў на даследаванні пэўнага псіхолага, які вырашыў прааналізаваць вельмі цікавую тэму – чаго больш за ўсё не хапае сучаснаму чалавеку. Хтосьці адразу падумае, што грошай, а аказваецца, што не грошай і нават не здароўя. Часцей за ўсё сучаснаму чалавеку не хапае часу. А з гэтым звязана і астатняе: калі б быў час, было б больш матэрыяльных сродкаў, здароўе было б лепшым, бо быў бы час заняцца ім. Таму часцей за ўсё нам усім не хапае часу.
    Мы жывём у эпоху спешкі. Чым большы горад, тым больш забеганы чалавек. Гэта дрэнна, бо ў такой спешцы нам на ўсё не хапае часу. †