Слова рэдактара

 “У новы год мы павінны ўваходзіць з Езусам Хрыстом, народжаным з Дзевы Марыі, і ўносіць Яго бласлаўленне ў нашае жыццё”, – так заахвочваў усіх сабраных у катэдральнай базіліцы вернікаў наш кс. бп Аляксандр Кашкевіч падчас Эўхарыстыі на Новы год. Гэтымі ж словамі я вырашыў распачаць сваё першае сёлетняе разважанне, паколькі гэта вялікае заданне для кожнага з нас. Яно не вельмі лёгкае, але з Божай дапамогай яго ўдасца выканаць. Больш таго, гэта заданне не толькі на новы год, але і на ўсё жыццё. Калі хтосьці яшчэ не ўзяўся за яго выкананне, раю не адкладваць на апошнюю хвіліну, паколькі ніхто не ведае, калі гэтая хвіліна надыдзе. Калі ёсць тыя, хто ўжо паспрабаваў прыняць гэтыя словы ў сваё жыццё, яны бясспрэчна цешацца жыццём з Богам. А таму варта запраектаваць сваё жыццё па Божым прыкладзе і напоўніць яго Божым бласлаўленнем ужо на пачатку года.
    Калі мы штосьці плануем ці праектуем, у нас ёсць пэўная мэта. Мы стараемся спланаваць усё так, каб дасягнуць гэтай мэты. Калі нам гэта не ўдаецца, мы пераконваемся, што пэўныя нашы разлікі былі памылковымі. Некаторыя з іх мы можам выправіць, але ёсць і непапраўныя памылкі. У духоўным жыцці мы таксама маем нейкія планы і пастановы. Але мы павінны рабіць іх разам з Езусам, які не дапусціць, каб мы зрабілі памылку, бо для нашай душы яна можа быць смяротнай. †

 На зямным шары існуе мноства цудоўных рэчаў, якім радуецца вока і да якіх цягнуцца рукі. Некаторымі з іх мы нават спрабуем захапляцца на працягу ўсяго нашага жыцця. Людзі часта паўтараюць у такіх сітуацыях: “Гэта цуд!”, забываючыся, што для цуду не абавязкова патрэбна нешта выключнае і спецыяльнае, і не заўважаючы ў сваёй штодзённасці цуду ўласнага жыцця. Кожны з нас з’яўляецца цудам, а цудатворца – сам Бог, які стварыў чалавека па сваім вобразе і падабенстве. Цудам з’яўляецца нашае жыццё, цудам з’яўляецца тое, што робіць кожны з нас. Не трэба чакаць, пакуль здзейсніцца цуд. Мы штодзённа можам сустрэць на сваім шляху Езуса, які і з’яўляецца цудатворцам.
    Але мы таксама сустракаем цудатворцаў сярод людзей. Гэта звычайныя людзі: настаўнікі, урачы, цырульнікі, простыя і звычайныя працаўнікі і г.д. Я – цуд, таму што Бог мяне любіць, любіць усіх людзей, усіх без выключэння. Любоў Езуса да нас неабмежаваная. Нават нашыя слабасці, памылкі, усякая нядбайнасць не абмяжоўваюць яе. Бог любіць мяне таксама, як Маці Тэрэзу і Яна Паўла II, пробашча і міністрантаў маёй парафіі, маладога чалавека і старэйшага, як любіць кожнага. Бог у нованароджаным Езусе адсланяе сваё аблічча на зямлі. Цуд Божага нараджэння здзяйсняецца ў кожным з нас тады, калі мы адказваем на Божую любоў. Гэты адказ вельмі нам патрэбны. Гэта цуд нашага зямнога жыцця, які вядзе нас да Бога. Не трэба думаць, што мы замалыя для цуду ці для таго, каб паўплываць на штосьці, што адбываецца навокал, бо змагаючыся з грахом і слабасцямі, мы становімся сведкамі цуду асабістага навяртання. †

 Урачыстай св. Імшой, цэлебраванай у першую нядзелю Адвэнту ў базіліцы св. Пятра ў Ватыкане, у каталіцкім Касцёле распачаўся Год кансэкраванага жыц­ця, які прадоўжыцца да 2 лютага 2016 года. Літургію ўзначаліў прэфект Кангрэгацыі па справах інстытутаў кансэкраванага жыцця і таварыстваў апостальскага жыцця кард. Жуан Брас дэ Авіс, які таксама прамовіў казанне. З гэтай нагоды папа Францішак напісаў апостальскі ліст “Сведкі веры”, які скіраваў у першую чаргу кансэкраваным асобам. Папа звяртае ў ім увагу на тое, што кансэкраваныя асобы пакліканы перажываць і паказваць, што Бог здольны супакоіць нашае сэрца і зрабіць нас шчаслівымі без неабходнасці шукаць шчасце дзесьці яшчэ. Евангельскі радыкалізм распаўсюджваецца на ўсіх, але кансэкраваных асоб ён датычыцца асаблівым чынам, і гэта павінна быць прыярытэтнай задачай для іх. Папа жадае, каб указаная ўжо св. Янам Паўлам II “духоўнасць супольнасці” станавілася рэчаіснасцю і каб кансэкраваныя асобы знаходзіліся на перадавой “прыняцця вялікага выкліку, які стаіць перад імі ў новым тысячагоддзі – рабіць Касцёл домам і школай супольнасці”. У Мінску на распачацце Года кансэкраванага жыцця падчас гаміліі Апостальскі нунцый Клаўдыа Гуджэроці звярнуў увагу ўсіх прысутных на той факт, што кансэкраванае жыццё з’яўляецца вялікім скарбам, а не адмовай ад чагосьці. Іерарх заахвоціў прысутных дзяліцца верай і радасцю з кожным сустрэтым на жыццёвым шляху чалавекам. †

 Мы жывём у эпоху пытанняў. Чалавек любіць задаваць пытанні, звязаныя з рознымі акалічнасцямі яго жыцця. Адказы павінны даць усе: бацькі, блізкія, кіраўнікі дзяржавы, начальнікі, нават сам Пан Бог. У гэтым няма нічога дзіўнага, бо той, хто шукае, заўсёды можа знайсці, а той, хто пытаецца, напэўна пачуе адказ. Здзіўляе толькі тое, што адказы на пытанні, адрасаваныя Богу, мы ведаем, але ўсё роўна жывём так, быццам мы ніколі іх не ведалі ці проста думаем, што Божая навука зменіцца, і нас, напрыклад, гэта не закране.
    Такім прыкладам асабіста для мяне быў апошні Сінод на тэму сям’і ў Рыме, а калі казаць больш канкрэтна – менавіта пазіцыя некаторых “людзей – СМІ” адносна гомасексуальных сужэ­нстваў ці іншых праблем сямейнага жыцця, якія паводле тых жа людзей могуць мець права на існаванне нават тады, калі здаровы розум сцвярджае штосьці іншае. Але ў нашу эпоху пытанняў мы ўсё радзей карыстаемся здаровым розумам, а яшчэ менш людзей памятае пра глыбейшыя ўзроўні існавання, якія датычацца ўзаемаадносін, духу і рэлігіі. На гэтую тэму нядаўна зноў выказаўся папа Францішак, звяртаючыся да каталіцкіх урачоў: “У многіх выпадках якасць жыцця звязана пераважна з эканамічнымі магчымасцямі, з дабра­бытам, прыгажосцю і выкарыстоўваннем жыцця, прычым людзі забываюцца пра іншыя, больш глыбокія ўзроўні існавання, якія датычацца ўзаемаадносін, духу і рэлігіі, – сцвердзіў Папа. †