Задай пытанне

Божае Нараджэнне – свята, вельмі любімае многімі. Яно напаўняе нас радасцю, таму што мы збіраемся ў сямейным коле, дорым адзін аднаму падарункі і складаем пажаданні. Гэтае свята напоўнена таямнічасцю, якую цяжка акрэсліць словамі. Мы святкуем нараджэнне Хрыста. Нараджэнне Бога ў чалавечым целе. Бог стаў Чалавекам, стаў падобным да нас, каб мы сталі больш падобнымі да Яго.
    Святы Аўгустын напісаў, што “Бог стаў нашым даўжніком не таму, што Ён штосьці атрымаў ад нас, але таму, што абяцаў нам вялікія рэчы”. Божае Нараджэнне – час спаўнення гэтых абяцанняў. Бог прыходзіць для таго, каб людзі, якія неаднойчы рабілі няправільны выбар, якія ранілі сябе і іншых, не жылі ў свеце самападману. Бог прыходзіць, каб адкрыць нам праўду пра нас, пра нашае сэрца. Праўду пра тое, што мы хварэем на недавер да любові. Наша душа можа ізноў быць аздароўлена і навучыцца любіць, адчуўшы, як усемагутны і неабдымны Бог становіцца маленькім Дзіцяткам і кожны можа ўзяць Яго на свае рукі. †

Что означает свечка, которую верующие зажигают перед священным образом в храме? Зажигая свечу перед священным образом, перед иконой, мы сопровождаем этот жест молитвой Господу или молитвой о заступничестве Богородицы и святых, и продлеваем нашу молитву: пламя свечи символизирует эту непрерывность молитвы. Иногда, зайдя в храм, мы хотели бы остаться в нём на какое-то время, но не можем: тогда, зажигая свечу, мы как бы оставляем её в знак нашего молитвенного присутствия.
    Кроме того, зажжённая свеча обозначает исповедание веры: мы оставляем этот знак, даём свидетельство нашей веры, чтобы побудить и других к молитве и вере. †

Менш чым праз месяц, 25 снежня, вялікая колькасць хрысціян будзе адзначаць узнёслае свята Божага Нараджэння. Як вядома, у Рымска-каталіцкім Касцёле гэтай урачыстасці папярэднічае перыяд, які называецца Адвэнтам. Звернем увагу на гэты час падрыхтоўкі да сустрэчы Хрыста. Падобна да іншых літургічных перыядаў, Адвэнт у сучаснай форме сфарміраваўся паступова. Калі ў другой палове IV ст. была ўстаноўлена адзіная дата адзначэння нараджэння Хрыста, пачынае акрэслівацца перыяд падрыхтоўкі да гэтага свята. У тым, як мы цяпер перажываем гэты час, можна заўважыць спалучэнне дзвюх традыцый: гальскай і рымскай. У старажытнай Галіі Адвэнт меў аскетычны і пакаянны характар. У V ст. на гэтых землях у дні ад 11 лістапада да 25 снежня пасцілі ў панядзелак, сераду і пятніцу. У Рыме ж у другой палове VI ст. Адвэнт быў часам радаснай падрыхтоўкі да свята Хрыстовага Нараджэння без захавання пакаянных практык. †

Пост як адна з практык пакаяння ўвогуле павінен быць неад’емнай часткай духоўнага жыцця веруючага чалавека. Само ў сабе паняцце посту прадугледжвае ўстрыманне ад чаго-небудзь (ад франц. “post” – забарона; адсюль “пост” пры ўваходзе на тую ці іншую тэрыторыю). Калі кажуць, што чалавек “прытрымліваецца посту” або “накладае на сябе пост”, гэта азначае, што чалавек добраахвотна паставіў перашкоду перад сваімі пачуццёвымі задавальненнямі дзеля таго, каб іх паўстрымаць і падпарадкаваць.
    Зразумела, гэта можа даты­чыцца не толькі ежы, але і забаў, музыкі, камп’ютарных гульняў і г.д. Дарэчы, памылкай было б прытрымлівацца толькі аднаго віду посту, напрыклад, устрымання ад ежы, і цалкам ігнараваць другі, альбо наадварот. На жаль, сёння ў Касцёле аддаецца перавага посту духоўнаму, пакідаючы цялеснае ўстрыманне ўсё больш на ўласны выбар. А якраз у нашым целе і схаваны той “вораг”, які стрымлівае духоўнае ўзрастанне чалавека і нават, будучы некантраляваным, вядзе да граху. Гэтым “ворагам” з’яўляецца сапсаванасць нашай людской натуры першародным грахом, пасля якога “цела імкнецца да цалкам іншага, чым дух, а дух – да цалкам іншага, чым цела, і адсюль няма паміж імі згоды...” (Гал. 5, 17). Прычым дух у параўнанні з натурай слабейшы, і калі пакінуць яго ў гэтым змаганні без дапамогі, ён прайграе. †