Дзіцячы куточак

Калісьці даўным-даўно за сінімі марамі,за высокімі гарамі сустрэліся тры мудраца. Пачалі яны спрачацца, што важней для чалавека: яго мінулае, сучаснасць ці будучыня.
    Першы мудрэц сказаў:
    – Маё мінулае робіць мяне тым, хто я ёсць. Я ўмею тое, чаму я навучыўся ў мінулым. Я не памыляюся болей, таму што я захоўваю ўспаміны пра тыя памылкі, якія некалі зрабіў. Я веру ў сябе, таму што ў мяне добра атрымоўваліся тыя справы, за якія я браўся раней. Мне падабаюцца людзі, з якімі мне раней было лёгка і прыемна. Я гляджу на вас цяпер, бачу вашыя ўсмешкі і чакаю, што вы мне будзеце пярэчыць, бо вы ўжо не адзін раз спрачаліся са мной, і я ўжо ведаю, што вы не пагодзіцеся з чым-небудзь. †

Убачыў Міхась пад нагамі пірацкі куфар і ўзрадаваўся гэтаму абмену. Ён дастаў з куфра грошы, паклаў іх у кішэню і, задаволены, пабег у краму за цукеркамі. Але нядоўгай была яго радасць. Міхась заўважыў, што ён перастаў любіць і шакалад, і марожанае, і цацкі, і гульні ў двары з сябрамі.
    Але самым страшным было тое, што ён разлюбіў нават маму з татам, бабулю і сястрычку. А ў дадатак да ўсяго, ён перастаў быць добрым. Калі каханне і дабрыня знікае, сэрца тут жа напаўняецца нянавісцю і злом. Міхась стаў крыўдзіць сваіх сяброў і блізкіх. Прайшло толькі тры дні, а ён ужо паспеў з усімі перасварыцца. Ён стаў зусім сумным, бо людзі цяпер здаваліся яму чужымі і непрыемнымі. Якая там радасць, калі ўсё навокал перастала падабацца. †

У сваім пакоі Міхась часта любіў размаўляць з цацкай слонікам. Вось і сёння, пачуўшы ад мамы дзіўныя словы пра тое, што сапраўднае багацце знаходзіцца ў чалавечым сэрцы, ён узяў на рукі свайго слоніка і звярнуўся да яго:
    – Ты не ведаеш, слонік, чаму дарослыя часам выдумляюць усялякае глупства і прымушаюць дзяцей верыць у гэта? Сёння мама сказала мне, што ўсе багацці і скарбы чалавека знаходзяцца ў яго сэрцы. Яна, напэўна, лічыць, што я яшчэ маленькі і не ведаю, што такое скарб. Памятаеш, слонік, мы з табой мультфільм пра піратаў разам глядзелі? Там адзін пірат доўга шукаў скарбы, а потым знайшоў куфар з золатам і каштоўнасцямі. Не памятаеш? Гэты пірат яшчэ ўвесь час песеньку спяваў:
   “Ого-го, эге-ге, гэй, вы, цені на сцяне, мне вашы скарбы патрэбны, а вам я аддам свае...”
    Не паспеў Міхась даспяваць песеньку пірата да канца, як раптам пачуў за спіной хрыплы ціхі голас: “Правільна, правільна думаеш”. †

Прыйшоў Янак са школы засмучаны і думае:
    – Ізноў гэтыя ўрокі рабіць трэба! Паўдня ў школе трэба вучыцца, а потым яшчэ і дома дарослыя пагуляць спакойна не даюць. І хто наогул гэтыя школы прыдумаў, лепш бы іх на свеце не было. Вось калі б бацькі самі не вучыліся ў школе, то яны, напэўна, і дзяцей сваіх вучыцца не прымушалі б.
    – Вось было б добра, – марыў хлопчык, – калі б дарослыя самі ўсё жыццё не вучыліся і наогул не ведалі нават, што такое школа. Цэлы дзень гуляй сабе, весяліся, адпачывай, і ніякай вучобы.
    І раптам усё навокал пацямнела, галава ў Янка закружылася…
    Паглядзеў ён вакол сябе – і ледзь не ахнуў ад здзіўлення. Падручнікі і сшыткі – усё гэта кудысьці знікла, а ў пакоі засталіся адны толькі цацкі. Янак зірнуў у акно і ад радасці ажно заскакаў: там, дзе сёння з раніцы стаяла школа, зараз толькі дрэвы раслі.
    – Няўжо мая мара спраўдзілася?! – падумаў Янак. Выглянуў ён за дзверы, а там тата, мама, бабуля і дзядуля гамоняць. Тата набраў цэлыя кішэні яго машынак, дзядуля знайшоў рагатку, а мама з бабуляй узялі мячык, і праз хвіліну ўсе пабеглі гуляць у двор. †

У глыбокай нары пасярод лесу жыў Шашок – маленькі чорненькі звярок. Увесь час ён быў брудны, не чысціў сваю поўсць, цягнуў у нару ўсялякае смецце з лесу, а прама ў нары раскідваў рэшткі ежы. Ад Шашка стала так непрыемна пахнуць, што звяры разбягаліся ад яго ў розныя бакі, а прахо-дзячы ля нары, закрывалі насы і адмахваліся ад мух. Толькі Шашок не заўважаў нічога асаблівага, таму што прывык так жыць.
    Аднойчы Прыгажосць, якая спала ў сэрцы Шашка, прачнулася, не вытрымаўшы такога агіднага паху. Яна пакрыўдзілася на Шашка і пакінула яго, калі той спаў. Тут жа Шашок стаў мітусіцца ў сне і моршчыцца. Як толькі ўзышло сонейка, ён прачнуўся, выглянуў з нары і вельмі здзівіўся. Раней сонца і лес яму падабаліся, ён лічыў іх прыгожымі, а зараз і сонца, і лес, і рэчка сталі нейкімі агіднымі. Сонца сляпіла вочы промнямі, лес моцна шумеў, а рэчка са сваёй халоднай вадой нібы жадала, каб у Шашка забалела горла. Лясныя жыхары сталі здавацца яму нейкімі нядобрымі і брыдкімі, а ежа была чамусьці нясмачнай. †

У аднаго афрыканскага караля быў блізкі сябар, які ў любой сітуацыі меў звычку казаць: «Гэта добра!» Аднойчы кароль быў на паляванні. Сябар заўсёды зараджаў для яго стрэльбу, але, відаць, тым разам зрабіў штосьці няправільна: калі кароль хацеў выстраліць, у яго адарвала вялікі палец рукі. Сябар жа, як звычайна, сказаў: “Гэта добра!” На што кароль адказаў: “Не, гэта нядобра!” - і загадаў адправіць свайго сябра ў турму.
    Праз год кароль ізноў паляваў у джунглях. Раптам на яго накінулася дзікае племя людаедаў, якое захапіла ў палон караля разам з усёй яго світай. Канібалы прывялі палонных у вёску, нацягалі кучу дроў, звязалі каралю рукі і хацелі прыгатаваць яго на вячэру. Але раптам яны заўважылі, што ў караля не хапае на руцэ вялікага пальца. А вераванні людаедаў забаранялі ім есці тых, хто меў недасканаласці цела. Таму караля развязалі і адпусцілі. †