Дзіцячы куточак

Дарагія сябры! Цярплівасці не хапае многім з нас. Часта вынікі здаюцца вельмі неістотнымі, а рух наперад ідзе настолькі павольна, што ў параўнанні з ім чарапаха здаецца балідам Формулы 1. Аднак, доўгая і карпатлівая праца ў адным кірунку – гэта ключ да поспеху.
Таму хачу расказаць Вам дзве невялікія прыпавесці, якія могуць дапамагчы зразумець мудрасць цярплівасці.

Цярплівы ганчар

Даўным-даўно жыў на свеце ганчар. І была ў яго мара – аднавіць забытую тэхналогію вытворчасці старажытнага глазураванага фарфору, які пераліваўся ўсімі колерамі вясёлкі.
   Год за годам ён цэлымі днямі сядзеў каля печы, спрабуючы розныя варыянты складу гліны. Але ўсе яго спробы заставаліся безвыніковымі. †

Аднойчы мама і маленькі хлопчык ішлі па ўскраіне лесу. Узяўшы ў сваю далоньку маленькага жучка, хлопчык зацікаўлена спытаў:
   – Матуля, што гэта за жучок?
   – Гэта светлячок. Нягледзячы на тое, што ён маленькі, ён можа выпраменьваць святло.
   Хлопчык здзівіўся і спытаў:
   – Як гэта?
   – Светлячок – гэта дзіця святла, але свеціца ён толькі ноччу. Калі іншыя жучкі спяць, ён асвятляе шлях тым, хто мае ў гэтым патрэбу. Светлячкоў не так многа, каб асвятліць ноч, але калі яны запальваюць свае ліхтарыкі, людзям здаецца, што гэта каштоўныя камяні, раскіданыя па зямлі. †

Прынёс чалавек у капліцу дзве свечкі, запаліў іх і паставіў перад абразом. Свечкі заплакалі сваімі гарачымі васковымі слязамі і зразумелі, што ім не прыйдзецца ўжо доўга жыць. Свечкі сталі прасіць чалавека, каб ён патушыў іх. Ім не хацелася згараць да канца, а хацелася пажыць даўжэй. А чалавек кажа ім у адказ:
   – Вы створаны для таго, каб дарыць людзям святло, і абедзве робіце добрую і важную справу – асвятляеце абраз. Людзі, якія прыходзяць у капліцу, каб паразмаўляць з Богам, удзячны вашаму свячэнню. Бо калі ў капліцы цёмна, ваш агонь дапамагае ім бачыць абраз. Усё сваё кароткае жыццё вам трэба гарэць і свяціць людзям, бо для гэтага вы прызначаны. †

Нават і такое здараецца ў жыцці: слізкая зялёная жаба можа стаць прыгожай, а шыкоўны сабака – брыдкім, бо сапраўдная прыгажосць схавана не звонку, а ў сэрцы. Неяк аднойчы паляўнічы сабака бег уздоўж берага і шукаў качку, якую падстрэліў яго гаспадар. Сабака абнюхваў паветра, кусты і траву ў пошуках параненай птушкі і нечакана наскочыў на жабу, якая сядзела ў зарасніках чароту.
    – Жаба, ты нідзе тут не бачыла параненай качкі? – спытаўся сабака.
    Жаба бачыла качку. Яна ведала, што ў качкі засталося сямёра маленькіх качанят, а таму паказала ёй адно зацішнае месца, дзе можна было часова схавацца ад паляўнічага і яго сабакі. Таму, калі жаба ўбачыла сабаку, яна нічога яму не сказала. †

– Ах, як жа цяжка жыць, – уздыхаў флюгер, круцячы галавой у розныя бакі. – Вецер то туды, то сюды. А я павінен за ім паспяваць. А дождж, калі б Вы ведалі, як мяне даймае дождж. Ён змушае мяне круціцца без прыпынку. У мяне круціцца галава і мне пачынае здавацца, што яшчэ трохі, і я звалюся.
    Маленькая божая кароўка ўважліва слухала скаргі флюгера, гледзячы на яго вочкамі-пацеркамі. Ёй да слёз было шкада яго. Яна толькі ўчора прыляцела ў гэтую мясцовасць і яшчэ не паспела ні з кім пазнаёміцца, акрамя флюгера, які працягваў жаліцца:
    – А калі яшчэ гром і маланка пачынаюцца!.. Вы сабе не ўяўляеце, які гэта жах. Мяне падкідае і збівае з напрамку. Не, я больш так не магу, я не перажыву гэтага. Усе круцяць мною, як жадаюць, як каму ўздумаецца. І нікога ніколі не цікавіць, чаго жадаю я сам. †

Зіма падыходзіла да кан­ца. Цёплыя прамяні сон­ца ўсё часцей прабіваліся скрозь аблокі, і прырода патроху абуджалася ад сну. Напярэдадні вясны ўсе дзеці ў класе Валіка атрымалі заданні. Адны малявалі, іншыя сеялі насенне кветак, а Валіку даручылі напісаць сачыненне, тэма якога – вядомая прымаўка: “Чалавек нібы палявое дрэва”. “Дзіўна, – падумаў Валік. – Дрэва – гэта дрэва, а чалавек – гэта чалавек. Што паміж імі агульнага? Трэба пагаварыць з братам. Ён вучыцца ва ўніверсітэце і, напэўна, усё падрабязна мне растлумачыць”.

   Валік дачакаўся канца ўрокаў і пабег дахаты.

    Брат Валіка, Міхась, уважліва выслухаў пытанне, узяў аловак і намаляваў парастак. †